Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 44

FRYSTIKISTUR
IGINS-djúpfrystirinn gerir yður kleif hagkvæmari matar-
innkaup og sparar yður snúninga vegna matarkaupa.
Tvöfaldur þéttilisti í loki — hlifðarkantar á hornum —
Ijós í loki — færanlegur á hjólum — Ijósaborð með
rofa fyrir djúpfrystingu, kuldastilli og 3 leiðbeiningar-
Ijósum, „gult djúpfrysting" .— „grænt venjuleg frysting"
— „rautt ol lág frysting". —
Stærðir Staðgr.verð Afborg.verð
145 Itr. kr. 16.138.— kr. 17.555.— | út + 5 mán.
190 Itr. kr. 19.938j— kr. 21.530.— j út + 5 mán.
285 Itr. kr. 24.900.— kr. 26.934.— -I út + 6 mán.
385 Itr. kr. 29.427,— kr. 31800— J út + 6 mán.
RAFIÐJAN
VESTURCÖTU11 REYKJAVÍK SlM119294
Viðburðaríkir dagar...
Framhald af bls. 25
erfitt að koma sér upp á vegg-
inn og taka eftir honum í lá-
réttri stellingu, en hitt var miklu
meiri erfiðleikum bundið að
koma sér óslösuðum niður á gólf-
ið aftur.
Eg vann með Victor Sjöström
við gerð einnar kvikmyndar
hans, fyrst sem rafmagnsmaður
og síðar sem eins konar þúsund-
þjalasmiður. Sjöström var þá
þegar orðinn heimsfrægur og
ekki laust við að það stigi hon-
um til höfuðs. En sjö árum
seinna hittumst við aftur í
Stokkhólmi. Þá réði ég hann til
að leika í kvikmynd minni um
Sigrúnu á Sunnuhvoli.
Þetta voru lærdómsrík ár. Ég
hlaut rækilega skólun í kvik-
myndagerð, það er að segja í
gerð þögulla kvikmynda. Ennþá
áttu eftir að líða nokkur ár unz
talmyndir komu á markaðinn.
Framkvæmdastjóri MGM í þá
daga var Erwin Thalberg, korn-
ungur maður, sem síðar kvænt-
ist einni af sínum „Baby-stars“,
Normu Shearer. Okkur Thalberg
kom ágætlega saman og eftir
skamma hríð var ég ráðinn til
hans í handritadeildina.
Handritahöfundarnir höfðu
byggingu sér. Þar sátum við eitt-
hvað tuttugu rithöfundar, allir
önnum kafnir við að skálda og
laga til nýjar filmsögur. Þær
áttu helzt að vera um fagrar
jómfrúr og göfuga menn sem
eignuðust hvort annað eftir að
hafa slegizt dálítið við skugga-
lega skúrka. í hverri kvikmynd
þurfti helzt að vera atriði, sem
fjallaði um myndarlegan eltinga-
leik upp á líf og dauða.
Ég reyndi að koma fram með
svolítið gáfulegra efni, meðal
annars handrit þar sem fjallað
var um hjónabandið á táknræn-
an hátt. En fyrirtækið varð ekki
hrifið. Forkólfar þess þóttust
vera búnir að þrautreyna hvað
gekk í lýðinn og þegar þeir
keyptu rétt til að kvikmynda
heimsfræg bókmenntaverk voru
þau líka afbökuð í samræmi við
þennan meinta almennings-
smekk.
En ég hafði þrátt fyrir allt
ekki ennþá gleymt handritinu að
Leifi Eiríkssyni. Dag einn tók ég
mér frí og fór til vinnustofu
Douglas Fairbanks, sem var þá
önnum kafinn við að taka mynd,
mig minnir það vera „Þjófur-
inn í Bagdað“. Eg hafði hitt hann
aðeins einu sinni áður, í New
York, og þótti mér nú fróðlegt
að vita hvort hann myndi eftir
mér. Það var ekki að sjá að hann
gerði það. Því að hann gekk
framhjá mér, þar sém ég stóð í
hópi annarra áhorfenda að upp-
tökunni, og sýndi engin merki
þess að hann þekkti mig. Hann
gekk til eins rafmagnsmannsins
og spurði hann einhvers, sneri
sér svo að mér og spurði allt í
einu á skýrri norsku:
„Kyss meg i ræva!“
Rafvirkinn var þá Norðmaður,
og Fairbanks hafði beðið hann
um að nefna sér einhverja veru-
lega ljóta setningu á norsku.
Hann hló þegar hann sá hve mér
brá. Við urðum góðir vinir, og
margan sunnudaginn borðaði ég
hjá honum og Mary Pickford,
„unnustu heimsins alls“. Ég lék
líka oft tennis með Fairbanks og
syni hans.
Norsk kvikmyndagerð
skipulögð
Tancred Ibsen komst um síðir
að þeirri niðurstöðu að í Banda-
ríkjunum fengi hann aldrei að
gera annað en happy-ending-
myndir af þessari venjulegu sort,
og að ef hann ætlaði sér að koma
einhverju öðru í verk, þá tækist
það öllu frekar í Skandinavíu.
Um tækni og framleiðslu í kvik-
myndum mátti læra mikið af
þeim í Hollywood, en um árang-
ur þeirra mátti öllu fremur deila.
Hann ákvað að fara heim.
— Þú ert hjartanlega velkom-
inn aftur til MGM, sagði Erwin
Thalberg þegar þeir kvöddust.
En ári síðar dó Thalberg.
Aður en Ibsen fór heim, heim-
sótti hann skólabróður sinn Tor*
Folkedal í Phoenix, Arizona.
Folkedal var allur í landbúnað-
arframkvæmdum í Salt River
Valley, og fangaði einnig villi-
hesta, sem rásuðu í hjörðum þar
um slétturnar.
Hestaveiðin fór ekki fram á
nálægt því eins áhrifamikinn
hátt og henni er jafnan lýst.
Menn skiptust á um að elta hest-
ana og ekki hratt, en gáfu þeim
aldrei frið til að bíta gras eða
drekka. Eftir nokkra hríð urðu
skepnurnar svo uppgefnar á
þessu að hægt var að ganga að
þeim og taka þær.
— Eg reyndi einu sinni að
setjast á bak einum slíkum
„bucking horse“, sagði Tancred,
sem þá var meistari í reiðskap
við aðra upplenzku dragónaher-
deildina heima í Noregi. — En
ég flaug úr söðlinum næstum áð-
ur en ég hafði snert hann.
Tancred sýnir tennur
Tancred hafði löngun til að
gera eitthvað eftirminnilegt að
skilnaði, áður en hann yfirgæfi
Bandaríkin.
í New York hringdi hann í eitt
stærsta dagblaðið, þóttist vera
sinn eigin ritari og hélt blaða-
mannafund í einu fínasta hóteli
borgarinnar. Auðvitað var hann
ekkert að segja blaðamönnunum
að sjálfur hafði hann ekki efni
á að búa þar. Þeir birtu svo sam-
vizkusamlega það sem hann hafði
að segja um bandaríska kvik-
myndagerð.
— Bandarískir kvikmynda-
framleiðendur minna á mat-
sveina, sem fá í hendur stykki
af safaríku kjöti en búa svo ekki
annað til en lapþunnt súpugutl,
yfirlýsti hann.
Ummæli hans gerðu marga
Bandaríkjamenn grama, en aðr-
ir urðu hrifnir.
— Maður einn bauðst til að
hafa mig á kaupi fyrir það eitt
að undirrita greinar, sem hann
ætlaði sjálfur að skrifa. segir
Ibsen frá.
En Tancred Ibsen var staðráð-
inn í að fara heim. Svo hitti
hann aftur Lillebil sína eftir
nokkurra ára aðskilnað. Hún
hafði unnið nýja listsigra í Eng-
— Hvað segirðu, hvað hefurðu-
gert í pottinn?
44 VIKAN 37- tw.