Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 23

leirmunina. Við hefðum átt að
láta okkur detta það í hug fyrst!
En Lucinda var ekki þar. Li-
am horfði á náfölt andlitið á
Tessu og flýtti sér úr vinnu-
sloppnum.
— Ég kem með ykkur, sagði
hann, — en ég held að við ætt-
um að tilkynna lögreglunni hvarf
Lucindu.
Tessa hikaði við það. Ég vissi
hvernig henni leið, henni fannst
að ef hún tilkynnti lögreglunni
þetta, þá var hún búin að viður-
kenna fyrir sjálfri sér að eitt-
hvað hefði komið fyrir Lucindu
og hún vildi ekki hugsa til þess.
— Ef til vill hefur hún farið
heim með einhverju barni, til að
leika sér, eða niður að báta-
smíðastöðinni, við höfum ekki
leitað þar, sagði hún.
— Það er ekkert um að vera
við bátana á kvöldin, sagði Li-
am, — mennirnir eru löngu
farnir heim. Hafið þið farið í
klúbbinn eða niður í gömlu báta-
vörina?
Hún hristi höfuðið.
— Jæja, þá leitum við þar,
sagði Liam ákveðinn. — En ef
við finnum hana ekki innan
klukkutíma, þá hringjum við í
lögregluna.
Ég þarf að koma við á High
Trees, sagði ég, — en á eftir kem
ég heim til þín, Tessa — ef Lu-
cinda er þá komin heim.
Húsið var hljótt og eyðilegt,
þegar ég opnaði dyrnar. Klukk-
an í anddyrinu tifaði notalega,
annars heyrðist ekkert hljóð. Ég
var rétt búin að tína saman það
sem mig vantaði, þegar ég heyrði
fótatak Savalle yfir höfði mér.
Hún gekk í veg fyrir mig, þeg-
ar ég var komin að stiganum.
— Serena! sagði hún háðslega.
Ertu á flótta af hræðslu við mig?
Ég hélt í handriðið og sneri
mér við, — og tók andköf þegar
ég sá hana.
Hún var hrífandi fögur — hár-
ið var eins og kóróna á höfði
hennar, hún var ákaflega vel
förðuð, í stuttum kjól úr hvítu
brókaði, hælaháum silfurskóm.
Hún hélt á hvítum skinnkraga
á öðrum handleggnum. Heildar-
svipurinn var svo glæsilegur að
mér varð á að hugsa að þetta
væri nú einum of fínt fyrir Sea-
bridge, en því var ekki að neita
að hún var glæsileg.
-—■ Ég er að fara út með Stu-
art, sagði hún mér í trúnaði og
kom svo nálægt mér að ég fann
ilmvatnsölduna skella yfir mig.
— Við erum að fara í mikið hóf
hjá Crosbie hjónunum.
— Ég vona að þið skemmtið
ykkur vel! sagði ég.
— Nei, það gerið þér ekki.
Þér hatið mig! Þér sögðuð þeim
að ég hefði ætlað að drekkja
yður, hafið þér gleymt því?
— Ég hef engu gleymt, og þér
vitið að það er satt!
Hún hló. — Serena litla, það
ætlar að verða erfitt fyrir mig
að losna við yður. Hugsið bara
um stigann hérna. Hún leit nið-
ur og stjakaði við mér. Ég var
næstum búin að missa jafnvæg-
ið og greip um handriðið. Hún
hló og studdi mig með sömu
hendinni og hún ýtti við mér
með.
— Verið ekki svona hrædd!
Ég skal ekki gera yður neitt, en
það er ónotalegt að detta niður
þennan stiga. Hún horfði hugs-
andi niður mjóan, brattan stig-
ann. — Það væri hægt að háls-
brotna, ef óheppnin væri með.
Eða að brjóta nokkur bein. Hvað
finnst yður?
— Að þér séuð brjáluð!
Augu hennar tindruðu í kapp
við glitrandi kjólinn. Það var
einkennilegt hve mikið dálæti
hún hafði á hvíta litnum.
— Þér getið verið óhrædd. Ég
legg ekki neitt í hættu hér. Það
er annað þegar óhapp kemur
fyrir fólk á sundi, þá sér enginn
til, enginn til frásagnar!
— Hvers vegna leggið þér
svona mikið hatur á mig? spurði
ég blátt áfram.
Hún gerði ekkert til að leyna
hatrinu, það gneistaði í grænum
augunum og lýsti sér í fyrirlitn-
ingarsvipnum.
— Hvers vegna? hvæsti hún.
— Vegna þess að Nicholas elsk-
ar yður. Yður! Ómerkilega
stelpuskjátu nýskriðna af skóla-
bekk, sem setur snörur fyrir
hann með sakleysissvip. Haldið
þér að ég hafi ekki séð til yðar?
Allt þetta elskulega sakleysi.
Umhyggjan fyrir tengdamömmu,
þetta er dásamleg leiksýning,
sem þér leikið fyrir Nicholas,
rétt eins og þér grátbiðjið um
hylli hans.
Ég greip höndunum fyrir eyr-
un. Þetta var hræðilegt. Hún
strunsaði framhjá mér niður
stigann og út. Ég tók hendurnar
frá eyrunum og fann til mikils
léttis.
Ég stóð lengi og hlustaði, ein-
hver óhugnaður greip mig. Það
heyrðist ekkert nema tifið í
klukkunni og brak í þiljum á
einstöku stað. . . .
Ég gekk niður í eldhúsið, enn-
þá með þeirri tilfinningu að eitt-
hvað væri athugavert. Þaðan sá
ég út á veröndina. Ég sá að borð
og stólar stóðu þar úti og mundi
þá að það hafði verið spáð regni,
svo að ég ákvað að láta húsgögn-
in inn í verkfæraskúrinn, eins
og venja var að gera.
Þá heyrði ég það — óljós högg
og greinilegan barnsgrát.
— Lucinda! hrópaði ég. —
Hvar ertu?
Svarið var ógreinilegt en nóg
til þess að ég heyrði hvaðan það
kom. Ég stökk af stað í áttina til
garðhússins.
Það var byggt eins og bjálka-
kofi, með hlerum fyrir gluggum.
Mér hafði alltaf fundizt þetta
skemmtilegt hús. En ég hafði
aldrei séð það með hlerum fyrir
gluggunum.
Ég reyndi við dyrnar en þær
voru læstar. Þá opnaði ég einn
gluggahlerann og gægðist inn.
Lucinda hallaði sér upp að dyr-
unum og hágrét.
— Lucinda!
Ég fór úr öðrum skónum og
braut rúðuna, tíndi svo lausu
glerbrotin úr. — Gráttu ekki, ég
næ í þig.
— Ég hélt að enginn kæmi!
sagði hún vesældarlega.
— Ég næ í þig, elskan, vertu
róleg. — Sérðu stólinn þarna við
vegginn? Reyndu að bera hann
hingað að glugganum og farðu
svo upp á hann.
Já, snökti hún. Hún sótti
stólinn og klifraði upp á hann.
Ég fór úr jakkanum og lagði
hann yfir neðri brúnina á glugga-
grindinni. Lucinda var smávaxið
barn og glugginn var stór.
— Ég næ þér út hérna, sagði
ég og rétti hendurnar inn fyrir
og tók um mittið á henni. -— Það
gengur fljótar að ná þér út svona,
heldur en að brjóta upp lásinn.
Taktu nú utan um hálsinn á mér.
En ef þú hefur borðað of mikið
af kökum í afmælisboðinu, þá næ
ég þér kannske ekki út um þetta
gat! Svona, já, niður með höfuð-
ið!
Gráturinn endaði með hlátri.
Hún hélt fast um hálsinn á mér
og ég náði henni út. Ég var gló-
andi af reiði út í þá sem höfðu
framið þennan glæp gagnvart
barninu.
Ég setti hana frá mér á jörð-
ina. Fíni, hvíti kjóllinn var
krumpaður og litla andlitið bólg-
að af gráti. Hún ríghélt í hend-
Framhald á bls. 41
37. tbi- VIKAN 2H