Vikan - 01.10.1970, Blaðsíða 28

GAMANSÖM SMÁSAGA EFTIR MIEL TANBURN.
Herra Cartwright bað þá að koma aftur á morgun, því hann gæti ekki flutt í dag. En þeir komu
aftur stuttu síðar og fleygðu táragasi inn í stofu.
ÞAÐ VAR snemma um
morgun og heri’a Cartwright
bjóst við því að mennirnir
sem ætluðu að flytja fyrir
hann kæmu á hverri stundu.
En þegar hann fór til dyra
eftir að dyrabjöllunni hafði
verið hringt, ruddust tveir
vopnaðir menn inn. Hurðin
skall óþyrmilega á lierra
Cartwright, en svo skelltu
mennirnir tveir henni aflur
og læstu.
— Hvað gengur eiginlega
á liér? sagði herra Cart-
wright byrstur.
Sá stærri sló bei’ra Cart-
wx-ight i kjálkann með hyss-
unni og hann féll í gólfið. Þá
fann hann fyrir sársauka á
þremur stöðum: mjöðminni,
þar sem hann hafði skollið í
gólfið; kjálkanum og svo
öxlinni, þar sem hurðin hafði
komið í.
— Hver annar er heirna?
spurði maðurinn, á rneðan
félagi lians, minni og marg-
hann í handlegg Cartwrights
og sneri hann aftur fyrir
bak. — Áfram gakk! Sýndu
mér bakdymar, sagði hann
um leið og liann ýtti honum
á undan sér.
Herra Cartwright fann til
þegar byssumaðurinn ýtti
bonum áfram. — Það er
engin þörf á þessu ofbeldi,
mótmælti hann. — Ég er
óvopnaður.
Hinn svaraði ekki. í eld-
húsinu spurði hann: — Eru
þetta einu dyrnar fyrir utan
útidyrnar?
Herx-a Cartwright kinkaði
kolli.
— En sá lás! Hvaða dverg-
ur sem er gæti bi-otizt hér
inn!
Ef til vill, svaraði Iierra
Cartwright kuldalega. — En
staðreyndin er nú sú, að
dvergarnir hér í kring eru
bæði fáir og harmlausir.
— Jæja? Reyndu ekki að
vei'a sniðugur! Byssumaður-
og reyndi að losa sig við
Clay. ‘
— Er það rétt, brandara-
kall? spux’ði George. — Er-
uð þið bara tvö héma? Eug-
ir krakkar? Það getur verið
betra fyrir þig að segja sann-
leikann í þetta skipti, því
annai’s færðu kúlu í baus-
inn. Við erum sko ekki í
neinum bófahasar.
— Við erum hér ein.
— Við eigum — höfum
aldrei eignazt börn, sagði
Angela og snökti.
— Láttu ekki svona, kerl-
ing. Hættu þessu væli! hróp-
aði George. Hann fyllti
könnu með köldu vatni og
skvetti fx’aman í Angelu. —
Þetta er skárra, sagði liann
þegar hún þagnaði. — Þið
brandai’akall skuluð bara
vei-a róleg, og þá verður allt
i lagi með ykkur.
— Hvað stendur til?
spurði herra Cartwright.
— Haltu kjafti! sagði Ge-
falt ljótari, dró gluggatjöld-
in fyrir í stofunni.
Herra Cartwright var rugl-
aður í höfðinu, og reyndi að
standa upp. Byssubófinn
íyfti byssunni eins og hann
ætlaði að slá aftur og herra
Cartwright settist aftur á
teppið.
— Ég var að spyrja þig
hverjir fleiri væru heima?
sagði maðurinn aftur.
Herra Cartwright hristi
höfuðið og laug. — Ég er
einn.
— Líttu í kringum þig,
Clay, sagði sá stóri. — Og
statt þú upp! skipaði hann
herra Cartwright. Svo tók
inn dró niður gluggatjöldin
í eldhúsinu og myrkvaði það.
— George! sjáðu hvað ég
fann hér í svefnherberginu!
hrópaði minni maðurinn
skyndilega, og kom dragandi
með Angelu, konu Carl-
wrights, með sér.
— Brandarakallinn hér
sagðist vei-a einn, sagði Ge-
oi'ge, sá stærri. — Hverjir
fleiri eru heima, brandara-
kall? spurði liann svo í hót-
unartón og miðaði byssunni
að enni Cartwrights.
Angela æpti upp yfir sig.
— Enginn! Hvað viljið þið
eiginlega? Hún barðist um
orge. — Clay, athugaðu
hvort ekki séu allir gluggar
lokaðir og gluggatjöld fyi’ir.
lAllt verður að vera í lagi.
— Ókey.
— Þið tvö farið þarna inn
í hitt herbergið.
George var stór maður,
um það bil 190 cm á liæð og
áreiðanlega vel 100 kíló á
þyngd. Andlit hans var rautt
og þrútið, með þykltar og
svartar augabrúnir sem
héngu niður yfir andlitið
eins og gardinur. Stórt ör á
hökunni gerði það að verk-
um að munnurinn virtist
alltaf vei’a í skeifu.
— Það er allt lokað, svo
þetta verður í lagi, sagði Clay
um leið og hann kom inn i
stofuna. Hann var lítill og
dökkur, með nærri svart hár
sem var svo lirokkið að hann
leil út eins og heystakkur.
Augun voru stór og útstand-
andi og voru á sifelldu flökti.
Báðir mennirnir voru með
byssurnar i höndunum.
— Ókey, sagði George. —
Setjizt þið tvö og þegiði
augnablik. Ef þið eruð ekki
með neina stæla, þá meiðist
enginn. Við Clay ætlum að
vera hér í dag, og það verð-
ur leyndarmál sem við fjög-
ur ætlum að eiga í samein-
ingu. Svo i kvöld, þegar er
orðið dimmt, þá förum við
og þið sjáið okkur aldrei
meir. En ef þið látið illa ...
hann leit á byssuna og brosti
— þá eruð þið komin í ör-
litil vandræði. Skilið?
—- Thomas, er allt í lagi
með þig? spurði Angela
mann sinn. — Finnur þú
ekki til þar sem hann sló
þig?
-— ÞÖGN! George umturn-
aðist. — Hver andskotinn
heldurðu að þetta sé? Sauma-
klúbhur eða hvað? Ég var að
spyrja hvort þú hefðir skilið
það sem ég sagði!
— Það er óþarfi að móðga
konuna mina, sagði herra
Cartwright rólega. — Við
skiljum þig fullkomlega, en
áætlun ykkar stenzt ekki.
Þið getið ekki verið hér, því
það koma menn hér á eftir
sem ætla að flytja fvrir mig
húsgögnin mín.
—Bi’andarakall, þii ert
stói’kostlegur, sagði George.
Svo hvessti lxann brúnirnar:
— Þá er önnur áætlun fyrir
hendi. Þú sendir þessa flutn-
ingsmenn þína burtu, og þar
með er það i lagi. Heyrðu,
þú, sagði hann við Angelu,
— hristu þig aðeins og
komdu svo og gefðu okkur
eitthvað að éta. Clay, fylgstu
með henni.
— Sittu kyrr, Angela,
greip herra Cartwright fram
í. — Ilún er enginn þjónn,
sagði hann við George, — og
ég sagði ykkur að áætlun
28 VIKAN «. tbi.