Vikan - 01.10.1970, Síða 29

ykkar gæti ekki staðizt hér.
Ylckar eina von er fólgin í
því að fara liéðan á stund-
inni.
— Þú . . . þú . . . þú, bölv-
aður skíthæll! George hrækti
orðunum út úr sér. — Hér
og nú er það ég sem skipa
fyrir en ekki þú! Hann lyfti
hendinni til að slá herra
Cartwright með byssunni,
en hætti við það er dyra-
bjallan hringdi. Hann benti
Clay að fara með Angelu út
úr herberginu, beindi hyssu
sinni að herra Cartwright og
hvíslaði: — Hver sem það
er, þá kemur enginn hér inn.
Losaðu þig við liann — og
hér fer heldur enginn út.
Dyrabjallan hringdi aftur,
og herra Cartwright ojmaði
dyrnar örlitið. — Já?
— Við erum komnir til að
flytja liúsgögnin þín.
— Mér þykir fyrír því, en
við liöfum skipt um skoð-
un, sagði herra Cartwright.
Þið verðið að koma aftur
á morgun.
— Ert þú að reyna að vera
sniðugur? Þú getur ekki
skipt um skoðun svona allt
í einu.
Herra Cartwriglit fann
hj^ssu Georges í síðu sér. —
Við verðum þá einfaldlega
að afpanta ykkur í dag, sagði
hann og reyndi að hafa hem-
il á röddinni. — En ef ein-
hver vandræði verða með
reikninginn, þá er ég fús til
að borga ykkur fyrir ómalc-
ið.
— Já, þú skall sko fá að
borga, j)að er ábyggilegt! Og
j)ú þarft lieldur ekki að liafa
áhyggjur af morgundegin-
um, því þú mátt þakka fyrir
að við erum rólegir menn.
— Mér þykir fyrir þessu,
sagði herra Cartwright. —
En við getum ekki flutt í
dag, og ég biðst afsökunar
á að hafa valdið jiessu ónæði.
Hen*a Cartwright lokaði
dyrunum og læsti. Hann
fann að George tók byssuna
frá baki hans.
— Jæja, sagði George og
l>rosti. — Þetla var nokkuð
gott lijá j)ér, brandarakall.
Þú ættir að vera leikari, og
j)að er klárt mál að þú yrðir
Hollywoodstjania á einni
nóttu. Hvað gerirðu annars,
ertu lögfræðingur?
— Nei, ég er LSÞ — lög-
giltur skjalaþýðandi.
— Heyrirðu það, Clay?
sagði George um leið og fé-
lagi hans kom meö Angelu
aftur inn i stofuna. —
Brandarakall er LSÞ. Það
])ýðir að hann er klár í mál-
um. Jæja, brandarakall, sjá-
um hvernig j)ú ferð að í
l)essu máli. Við Clay ætlum
að fela okkur hér í dag og
þú bakar okkur engin vand-
ræði. Ef j)ú kemur fram við
alla aðra eins og ])ú komst
fram við verkamennina, j)á
verða engin læti, og enginn
verður drepinn — eins og
nokkrir fangaverðir sem við
liöfum heyrt um. Rétt, Clay?
— .Tú, kunningi. Meðal
annarra orða: ég er að svelta
í hel.
— Þá étum við núna,
svaraði George. Hann sneri
sér að Angelu en svo aftur
að herra Cartwright. Hann
flissaði. Ef j)ú gætir séð
á j)ér kyssitauið núna,
brandarakall, j)á myndir j)ú
hlæja eins og ég. Má hún
alls ekki elda fyrir okkur?
— Nei.
— Þú ert nú meiri
þrjózkuhundurinn. Er j)að
ekki, frú LSÞ? Er brandara-
kallinn ekki jn’józkur?
—- Maðurinn minn er
mjög þrjózkui’, samsinnti
frú Cartwright. — Einhvern
tíma á hann eftir að fara
flatt á j)ví.
— Rétt, sagði George. —
Heyrðu, Clav, úlvegaðu okk-
ur einlivern mat, og nóg
kaffi. Ég hef sannarlega ekki
áhuga á að æsa upj) svona
þi’józka dela.
'Angela settist á sófann við
hliðina á manni sínum. —
Hversu lengi ætlið þið að
vera hér? spurði herra Cart-
wright.
— Þangað til j>að er orð-
ið dimmt. Og því minna sem
þú veizt því minna segirðu,
svo j)að er bezt fyrir þig að
halda kjafti.
— Ég þykist vita að þið
hafið brotizt út úr fangelsi,
hélt herra Cartwright áfram.
— Ilvers vegna völduð j)ið
okkar hús til að felast í?
— Af hverju ekki? Þú
býrð á horni, og er ekki langt
frá hraðbrautinni. Við urð-
um að vera einhvers staðar,
og j)ú varðst sá heppni. Þeg-
iðu nú.
— Gott og vel, sagði herra
Cartwright. — Mig langaði
bara að minna ykkur á að
hvorki ég né kona min er-
um neinar hetjur. Við förum
j>ess vegna á leit við ykkur
að okkur verði ekki unnið
ój)arfa mein.
- Ókey, sagði George.
Hann beið óþolinmóður eft-
ir matnum, og var þögull.
Heimili Cartwright-hjón-
anna var í liljóðlegu um-
hverfi og sjaldan heyrðist
iiljóð utan af götunni. Menn-
irnir snæddu þögulir og
sýndu engin sviphrigði nema
j>egar pósturinn gekk upp
stéttina. Þeir fölnuðu og sátu
sem steingervingar, þar til
umslag féll á gólftej>pið í
gegnum bréfalúguna. Svo
fjarlægðist fótatak bréfber-
ans og hyssubófarnir slöj)p-
uðu af.
-—- Af hverju ert j)ú elcki
að vinna i dag? sjmrði Ge-
orge með grunsemd i rödd-
inni. Nennirðu ekkert að
vinna?
—• Jú, en eins og ég var
búinn að segja ykkur j)á á
ég von á mönnum til að
flytja liúsgögnin mín í dag.
Þess vegna fékk ég mér frí,
svaraði herra Cartwright.
— Og ])ú átt ekki von á
neinum gestum eða svoleið-
is?
— Nei. Bara flutnings-
mönnunum, eins og ég er bú-
inn að segja.
Já, það er alveg rétt,
fjandans flutningsmennirnir.
Clay Tá flatur á sófanum og
virtist sofa,
AlTt í einu smellti George
með fingrunum eins og hon-
um liefði dottið eittlivað í
hug. — Hevrðu, sagði hann,
— hvernig stendur á j)ví að
þú færð bréf hingað ef j)ú
ert að flytja?
Ilann beið ekki eftir svari
heldur stökk að dyrunum og
tók upp bréfið. Þetta er
stílað á „íbúa“.
— .Tá, j)á er það til mín,
sagði herra Cartwright og
rétti fram hendina.
George opnaði bréfið.
Ha ha ha. Þetta er brandari,
brandarakaTT. Þetta bréf er
að flytja þér j)ann hoðskaj)
að á mjög auðveldan hátt
getir j)ú Tokið við gagnfræða-
prófið þitt heima hjá þér á
6 mánuðum.
— Yiltu Táta mig fá j>að?
— Til hvers? Þú ert j)ó
búinn með gagnfræðaprófið.
— Já, en ef það er svar-
umslag með, j)á ætla ég að
senda j>að til þeirra og j)á
verða þeir að borga undir
það.
George leit tómlega á
herra Cartwright. — Ég næ
þér ekki.
— Þú sagðir að ég væri
þrjózkur, sagði herra Cart-
wriglit. — En staðreyndin er
sú, að ég hef sett mér ákveð-
in takmörk. Ég bað ekki um
að fá j>etta bréf sent til mín,
og ég ætla að láta j>á borga,
hversu lítið sem j>að kann að
vera, fyrir að vera að troða
.j)essum óþverra inn á mig.
Þú meinar j)etta ekki,
er j>að ?
— Jú.
George rétti honum um-
slagið jneð undrunarsvip á
andlitinu. — Það er alls ekki
rétt að segja að j>ú sért
j)rjózkur, sagði hann við
herra Cartwiight, — þú ert
hreinasti félagsskitur og
Teiðindapúki.
— Þú mátt lialda það mín
vegna, sagði herra Cart-
wright.
Stuttu siðar var stór bill
stöðvaður fyrir utan og ein-
liver kom upj) stéttina.
Dyrabjöllunni var hringt
og George rak byssuna i sið-
una á herra Cartwright.
— Hver er j>að? sagði
hann og opnaði dvrnar ör-
lítið.
-— Við erum komnir til
að flytja, sagði ókunn rödd.
— Við verðum að fara að
drífa í þessu.
— Mér þykir fyrir því,
Framhald á bls. 48
40. tbi. VIKAN 29