Vikan - 01.10.1970, Síða 46

inn hennar væri látinn og hún
klæddist strax sorgarbúningi,
sem hún var rétt nýlega búin að
leggja niður. Það var mesta
furða hvað hún gat haldið lengi
út að ganga í þessari víðu, svörtu
kápu, í öllum hitanum í sumar.
En hún var nú lítið úti við.
Sorgin gerði hana víst mann-
fælna. Sara sá aldrei nokkra
manneskju koma í heimsókn til
hennar. Fyrst í stað komu
tengdaforeldrar hennar, en þau
voru fyrir löngu hætt þeim'
heimsóknum....
Þetta var á móti öllu náttúru-
lögmáli. Konan gat ekki verið
meira en tuttugu og fimm ára,
ljóshærð og ljómandi falleg. Hve
lengi ætlaði hún að eyða lífi sínu
á þennan hátt, í einmanaleik og
sorg? Og var hann í rauninni þess
virði? hugsaði Sara í uppreisn-
arhug. Og hún hafði ekki litið
út fyrir að vera sérstaklega ham-
ingjusöm, meðan hann var á lífi.
En einni hæð ofar var engin
sorg eða hlédrægni til. Samson
framkvæmdastj óri hafði búið í
húsinu í fimm ár, — opinber-
lega einhleypur, en oft gistu
ungar stúlkur hjá honum. Hann
hlaut að vera að minnsta kosti
þrjátíu og fimm ára, en það leit
ekki út fyrir að hann væri að
hugsa um kvonfang.
Sara gat vel skilið konur, sem
féllu fyrir honum. Hann var há-
vaxinn og glæsilegur, reglulega
aðlaðandi maður. Og svo var
hann líka mjög ríkur. . . .
Blöðin kölluðu hann stundum
„fjármálaundrið", vegna þess
hve fljótt hann hafði komið und-
ir sig fótunum. Tuttugu og eins
árs skaut honum upp, enginn
vissi hvaðan, og á tveim árum
hafði hann grætt það mikla pen-
inga að hann gat sett upp ferða-
skrifstofu, sem nú hafði útibú
um öll Norðurlönd. Það var
raunar einkennilegt að hann,
sem var svona auðugur, skyldi
samt búa þarna á sama stað í
Ryttmestergötu, en það var eins
og þessi íbúð væri hans lífsakk-
eri. Annars virtist hann stefnu-
laus eins og barn. Hann gat
keypt bíla og hraðbáta af dýr-
ustu gerð, en átti þá sjaldan
nema nokkra mánuði í einu.
Hann skipti um bíla eins og ann-
að fólk skiptir um föt. Það var
greinilegt að hann átti nóga pen-
inga, enda bar hann það utan á
sér eins og glitrandi hjúp.
Þegar Sara Skopalski var að
snúa lyklinum í skránni, kom
hún auga á þvottakörfuna. Þetta
var ósköp venjuleg tágakarfa
með tveim hönkum, svo ljós að
hún sást vel í hálfrökkrinu.
Sara gretti sig. Þetta var karf-
an hennar og hún geymdi hana
venjulega í litlum skáp undir
stiganum. vegna þess hve lítið
pláss var í íbúðinni. Hún hafði
beðið Hans að setja hana í skáp-
inn, en hann hafði greinilega
ekki nennt að ná í lykilinn.
Þetta var ekki eini votturinn um
ÍÞRÓTTATÖSKUR - INNKAUPATÖSKUR,
margar geröir og stærðir.
MÚLALUNDUR, öryrkjavinnustofur S. í. B. S.
Ármúla 34 (áður 16) - Símar 38400 — 38401 og 38450.
Óskilabarnið
Framhald af bls. 17.
inn fór í febrúar, varð frúin eft-
ir heima ,og Sara hafði hugboð
um hvers vegna þessi tilhögun
var núna. Hún hafði svo oft
heyrt rifrildið í þeim, þegar hún
gekk fram hjá dyrum þeirra, eða
ef gluggarnir voru opnir.
Já, í þetta sinn varð frúin eft-
ir heima. En' aðeins einn mánuð,
þá fór hún líka burt og kom nú
fyrir nokkrum dögum. Og ein-
hvern tíma í kvöld var von á
sendiráðsritaranum.
Sara vissi það af tilviljun, því
að fyrr um daginn var hringt til
hennar frá Þýzkalandi. Það var
Seved Sture og hann byrjaði
með því að biðja hana afsökun-
ar á ónæðinu. Hann hafði reynt
að ná sambandi við konu sína, til
að láta hana vita að hann kæmi
heim, mánuði fyrr en búizt var
við. Hann hafði hringt heim til
sín, en ekki fengið svar. Þess
vegna ætlaði hann að biðja Söru
um að reyna að koma skilaboð-
um til konu sinnár.
Sara lofaði því. Hún skrifaði
skilaboðin á blað og stakk því í
póstkassa þeirra. Nú vissi hún
ekki hvort Elisabeth Sture hafði
komið heim og fengið skilaboðin
nógu tímanlega.
' Hún hafði heyrt pískrað um
aðra karlmenn... .
Það var nokkuð á annan veg
hjá nábúum Sture-hjónanna. Það
stóð reyndar Leo van der Heft
á dyrunum, en allir vissu að
vesalings unga konan var ekkja,
þótt aldrei hefði hún fengið
sönnunargagnið í sínar hendur,
nefnilega líkið, það hafði ekki
fundizt ennþá.
Það hafði verið algerlega
óskiljanlegt og óskýranlegt flug-
slys. Eitt kvöld, síðastliðinn vet-
ur, hafði hann farið frá einka-
flugvelli í Finnlandi og ætlaði
heim til Svíþjóðar. En hann kom
aldrei fram og orsökin lá eigin-
lega í augum uppi; landið lá
allt undir sjó og það skall
á einhver versti bylur vetrarins.
Hann hlaut að hafa flogið fram
og aftur, þangað til hann hefur
hrapað til jarðar. Enginn vissi
ennþá hvað hafði skeð, því að
flakið hafði aldrei fundizt. Það
voru ýmsar getgátur á lofti um
afdrif hans.
Leo van der Heft var alþekkt-
ur úr slúðurdálkum blaðanna og
þess vegna var skrifað mikið um
þetta slys, svo Sara vissi það
sama og aðrir.
Það var ekki svo undarlegt að
hann hefði lagt upp í þessa ferð,
vegna þess að þá var bjartviðri
og veðurstofurnar spáðu að
óveðrið næði ekki til Svíþjóðar,
myndi ekki ná yfir Kjölinn.
En hvernig gat hann horfið
svona algerlega? Vélin hafði
blindlendingartæki, en samt hef-
ur hún misst stefnuna. Og hvers
vegna sendi hann ekki neyðar-
merki? Og hvers vegna hafði
hann ekki snúið aftur til Finn-
lands.
Enginn gat svarað þessu og
allra sízt Sara. Það litla sem hún
vissi, var að Leo van der Heft,
sem hafði búið lengi í þessu húsi,
var harðgerður maður, það leit
jafnvel út fyrir að hann væri
mesti ofurhugi. Áður en leitinni
að honum var hætt var Sylvia
van der Heft fullviss að maður-
46 VIKAN 40. tbi.