Vikan - 01.10.1970, Síða 50

Ef þér bjargið syni...
Framhald af bls. 33.
sjálfur í hættu.
Það jók á hollustu hans, þótt hann væri
ekki alveg viss um hvernig þetta hékk allt
saman.
Það snerist allt við í höfðinu á honum. Það
eina sem honum var ljóst var að Enrico hafði
bjargað honum tvisvar og að hann var ör-
uggur í návist hans.
— Þú mátt hjálpa mér ef þú vilt, sagði
Enrico.
Drengurinn tók öxina úr bílnum og gekk
í humátt á eftir hetjunni sinni.
Marinu létti, þegar hún heyrði til þeirra.
— Eg vona að þetta hafi ekki verið of
óþægilegt, sagði Enrico, þegar hann leysti
hana.
— Ég er ekki að kvarta, sagði hún og
nuddaði úlnliðina.
Litlu síðar sagði hún: — Þér eruð hugaður,
sterkur og áræðinn. Hversvegna eyðileggið
þér slíka hæfileika á þennan hátt? Maður á
borð við yður gæti sigrað sinn eigin heim.
-— Sögðuðu þér sinn eigin heim?
— Já, það sagði ég. Það getur enginn sigr-
að heiminn, aðeins sinn eigin heim.
— Hvað vitið þér um minn heim? Ég er
ekki eins upplýstur og þér, en svo mikið veit
ég að minnsta kosti að allir heimar eru litlir
og takmarkaðir, fullir af gígum. Maður þarf
að vera línudansari, til að geta lifað, því allir
vegir eru eins og mjóar línur. Ég fékk ekki
að læra línudans, þessvegna féll ég í giginn.
Er þetta nógu ljóst?
Hann stakk ístungunni á rafmagnssöginni
í tengilinn og sparkaði gólfteppinu frá.
— Peningar! sagði hún með fyrirlitningu.
— Og þér gerið þetta allt vegna peninga. Eins
og peningar hafi nokkurn tíma veitt mönnum
hamingju!
— Eruð þér ekki að skrifa fyrir peninga,
skrifa bækur?
— Ég ímynda mer sjálf að ég nái ein-
hverju takmarki með því, það er gott að hafa
það hugfast.
Hann svaraði ekki og á næsta augnabliki
varð ærandi hávaði í stofunni. Flísar undan
söginni þeyttust upp í loftið.
Marina starði á hvernig hann tætti upp
fallega viðargólfið hennar.
Það var Tino sem horfði á vin sinn með
mikiili aðdáun. í fyrsta sinn, þessa hryllilegu
nótt, hló hann hátt.
— Ef þér hjálpið mér, gengur þetta betur,
sagði Enrico og lagði frá sér sögina. En Mar-
ina hreyfði sig ekki.
Hversvegna sló ég hann ekki í höfuðið með
öxinni? hugsaði hún.
— Réttu mér meitilinn, Tino!
Drengurinn dró hann á eftir sér yfir gólfið.
Þetta var miklu skemmtilegra en að horfa
á sjónvarpið. Hann var ekki lengur að hugsa
um peningaseðla, hann sá fyrir sér stóra
kistu, fulla af gulli og dýrum steinum, perl-
um og demöntum. Hann var fullur áhuga
og hjálpaði til eftir beztu getu.
En allan tímann var Marina að hugsa um
hvernig hún gæti komið Enrico fyrir kattar-
nef, ekki vegna peninganna, heldur til að
bjarga drengnum. Hún var viss um að hann
myndi ekki hika við að drepa drenginn, ef
hann gæti bjargað sjálfum sér með því. Það
mátti ekki ske. Hún varð að gera eitthvað til
að bjarga barninu.
En það var hræðilega erfitt, ekki sízt vegna
þess að hún hafði mikla samúð með Enrico.
Hann vakti hjá henni einhverjar tilfinningar,
sem hún botnaði ekkert í. Hann sem var
glæpamaður!
Og allt í einu þreif hún þungan kertastjaka
af arinhillunni og keyrði hann af alefli í
höfuðið á honum!
Hún varð skelfingu lostin, þegar hún sá
öxina renna úr höndum hans og sá þennan
þrekmikla mann hníga í gólfið.
Þá sá hún að Tino varð stóreygður af skelf-
ingu.
— Hvað gerðir þú? öskraði hann, viti sínu
fjær. — Hversvegna barðir þú hann? Þú ert
vond, þú ert vond!
— Komdu Tino, við verðum að flýta okkur.
Hún tók í hönd hans og dró hann með sér,
en hann barðist á móti eins og villidýr. Hann
öskraði á Enrico, sparkaði í hana beit hana
og sló.
— Tino, ég vil bara hjálpa þér. Hann er
glæpamaður, við verðum að flýta okkur héð-
an.
— Nei, ég vil ekki koma með þér! Hann
er góður! Þú ert heimsk!
Hún sá nú að drengurinn var hræddur við
hana, það var hún sem hafði sent hann í
þetta hyldýpi skelfingarinnar og hún var
gráti nær af örvilnun. En hún varð að gera
þetta, hún varð að beita hann hörðu til að
bjarga honum frá þvi sem hann bar ekki
skynbragð á.
Hún komst loksins út í bílskúrinn, en þá
sá hún, sér til skelfingar að lyklarnir voru
ekki í bílnum, hann hlaut að vera með þá
á sér.
Þá missti hún alveg glóruna. Hún tók á rás
með drenginn, vissi ekkert hvert hún átti að
fara. Hún hljóp og hljóp og dró með sér
drenginn, sem öskraði af öllum mætti.
Þá datt henni báturinn í hug, svo hún
hljóp aftur niður brattann, niður að ánni.
Þetta var lítill róðrarbátur, en hann gæti
ekki náð til þeirra, þegar þau væru komin út
á ána. Þá væri þeim borgið...
En Enrico var ekki meðvitundarlaus nema
nokkrar sekúndur. Hann reis upp og staulað-
ist á fætur. Honum var strax ljóst hvað hafði
skeð. Hann heyrði hljóðin í Tino, beið svolitla
stund, meðan verkurinn var að líða úr höfð-
inu og svo lagði hann af stað til að elta þau
uppi*
Hann náði árbakkanum, þegar Marina var
að ltoma Tino út í bátinn og þreif til hennar.
Náföl og skjálfandi starði hún upp í reiði-
legt andlitið. Nú drepur hann mig, hugsaði
hún og lokaði augunum.
Hún sá því ekki hvernig svipur hans
breyttist á einu vetfangi, fann aðeins að
hann þrýsti henni að sér og kyssti hana, fyrst
frekjulega, en síðar með innileik, eins og
maður, sem allt of lengi hefir farið á mis við
ást og blíðu. Þetta hreif hana og þegar hann
sleppti henni, skalf hún, en ekki lengur af
hræðslu. En það sem ruglaði hana mest, var
að hún veitti enga mótspyrnu, hafði heldur
ekki óskað þess, en hafði algerlega gleymt
sjálfri sér í augnabliks sælu, — og hann var
glæpamaður.
Hún reyndi að brosa til Tinos, sem þrýsti
sér upp að Enrico, en drengurinn endurgalt
ekki bros hennar. Augu hans voru full af
tortrygnni og viðbjóði.
— Komið þið, sagði Enrico snögglega og
greip hönd drengsins, en hún fylgdi þeim
eftir og sagði ekki orð.
Henni var nú orðið alveg sama hvað hann
gerði við húsið. Það var hægt að gera við
það. En var hægt að gera við lifandi mann?
Mann, sem hafði fallið í gíg, eins og hann
hafði svo ljóslega lýst fyrir henni?* Var nokk-
urn tíma hægt að bæta slíkt mein?
í skugganum, tíu til tuttugu metrum frá
þeim, stóð maður í felum, horfði á eftir þeim
með sigurbrosi...
Það var Carlo Cavallo. Hann hafði fylgt
árbakkanum og heyrt veinin í drengnum, svo
hann læddist nær. Hann hafði séð allt sem
skeði. Hann hafði líka gefið sér tíma til að
iíta inn um gluggann og hann sá hvað En-
rico hafði hugsað sér.
Cavallo brosti breitt. Hann ætlaði að iáta
Enrico hafa fyrir því að ná í töskuna, láta
hann hafa fyrir öllu erfiðinu. En svo, þegar
milljónirnar voru komnar í dagsins ljós, þá
ætlaði hann að koma þeim á óvart. Hann tók
byssuna og losaði öryggislásinn, því næst
læddist hann að húsinu og bak við það, svo
hann sá að dyrnar voru ekki læstar — og
hann hló með sjálfum sér.
Framhald.
50 VIKAN . »i.