Vikan - 03.12.1970, Qupperneq 43

fjölskylduna, nenntu lengur
aö hlusta á stanzlausar slúð-
ursögur systranna.
Venjulegasta spurningin,
sem lögð var fyrir hinn unga
lögfræðing á skrifstofu hans,
í borðsal liótelsins, á iþrótta-
vellinum og í sundhöllinni,
var hvernig í ósköpunum
hann gæti lialdið út að búa
lijá þessum gömlu „kjafta-
kerlingum“.
Hann hrosti venjulega
þegar hann gaf þá skýringu
að liann kynni ágætlega við
gömlu konurnar og þessut-
an sagðist hann bráðum
flytja, raðluisið lians yrði til-
húið með vorinu. En allir
vöruðu liann við að trúa sög-
um systranna. Þess vegna
var það ekki fyrr en fimm
dögum fyrir jól að hann
lcomst að harmlejknum, sem
þær fylgdust með gegnum
eldhúsgluggann.
Það var slvdda og storm-
ur föstudaginn 19. desember,
og Hans Erik var það ljóst
strax um morguninn að
hann var húinn að krækja
sér í heldur ónotalegt jóla-
kvef. Hann lokaði því skrif-
stofunni klukkan hálf tvö og
reyndi árangurslaust að
lningja eftir leiguhíl, svo
hann lagði skjálfandi af
stað út í bvlinn og ösina á
Aðalgötunni.
— Ef þér eruð á heimleið
getið þér flotið með mér.
Bæði röddina og bilinn, sem
kom honum til hjargar, átti
Knut Classon múrarameist-
ari, þunnliærður, þreytuleg-
ur náungi, sem var þekktur
fvrir heiðarteika og hjálp-
semi, en liann hafði líka orð
fyrir að vera harður i við-
skiptum.
Þar sem það var hann,
sem átti einbýlishúsið and-
spænis húsi Petrén-systr-
anna, þá ók hann Hans Erik
alveg að dyrunum. Hann
þakkaði fyrir aksturinn með
hásri rödd og sá frú Ctosson
hregða fyrir. Hún var þyhb-
in, glaðleg kona í grænni
ullarkápu með klút á höfð-
inu og hann heyrði múrara-
meistarann segja: — Ætl-
arðu að fara svona snemma?
Svo smeygði hann sér inn
i vlinn í herbergjum sínum
í hrörlegu liúsi systranna.
Hann fór í inniskó, dró
greiðu gegnum dökkt liárið
og lagði af stað i áttina að
eldhúsinu.
Þrájtt fyrir kvefið fann
hann lykt af soðnu, krydd-
uðu kjöti.
Livia, sem var í röndótt-
um bómullarkjól með klút
hundinn um grábrúnar hár-
flyksurnar, var að skipa Oli-
viu, sem stóð við eldavélina,
löðursveitt og klædd köfl-
óttum hómullarkjól með
stóra, hvíta svuntu, fyrir.
— Taktu hausinn upp úr!
Hann fer í sundur, ef þú ert
að liræra svona í pottinum.
— Fyrirgefið að ég trufla.
— Ó, eruð þér kominn,
herra lögfræðingur? Komið
bara inn. Við erum að húa
til svinasultu.
Glóðheitum svínshausnum
var lyft upp úr pottinum og
Livia reyndi að ná skinninu
af meðan Olivia vastraði
kringum liinn sjúka leigj-
anda.
— Fáið yður sæti, ég skal
hita gott og sterkt te. Ilvað
segið þér um að fá viský
úti? Það er ágælt við kvefi,
þótt það sé hræðilegt á
bragðið.
Svo nam liún skyndilega
staðar við gluggann. — Nci,
livað er j)etta? Er liann að
fara svona snemma? Klukk-
an er ekki einu sinni orðin
þrjú, er ])að?
Livia sleppti svinshausn-
um og þaut út að gluggan-
um.
— Jú, það ber ekki á öðru.
Ilann fer yfir brúna. Þetta
er í meira lagi undarlegt. Þá
hlýtur Sigrid að liafa farið
fyrr en venjulega.
Ef ])að er frú Classon,
sem ])ið eruð að tala um, þá
fór Iiún fyrir korteri síðan,
sagði Hans Erik.
Olivia starði. vandræða-
lega á hann. Livia var cins
og steinstýtta af kvenslátr-
ara, með stóran eldhúshníf-
inn í liendinni.
Segið mér nú, sagði
Hans Erik, — hvað er að
ske? Ilver fór yfir hrúna? Og
hvers vegna lilið þið út eins
og þið séuð að leika aðal-
lilutyérk í glæpareyfara?
— Ja, ])að er líldega ekki
heinlinis glæpareyfari. Livia
lét höndina með eldhús-
breddunni síga og fór að
skera í volgan kálfsbóg, al-
gerlega viðutan. -— En þri-
tiyrndur harmleikur er það.
Þríhyrndur harmleik-
ur! Og er ])essi litla, glað-
lega frú Glasson flækt í það?
Já, er það ekki hræði-
legt? Olivia bjástraði við te-
pottinn og viskýflöskuna. -
Þrjá eftirmiðdaga i viku.
Alltaf þegar Sigrid er ekki
heima. IJún hjálpar konu
upp við Grönsta. Við hús-
verk. Hún er svo góð og
hjálpsöm. Og svo notar hann
tækifærið.
Einn af snjöllustu prófess-
orum, sem hafði kennt Hans
Erik, sagði einu sinni í fyr-
Framhald á bls. 73
. VIKAN-JÓLABLAÐ 43