Vikan - 03.12.1970, Qupperneq 67

*
36 Rue du Faubourg Saint Honoré Paris
••••'':•:■:■• :■•■"••:•:•..•:■:.•• :•• .•• •:•. • •:••• •'•••::• ■

■< 'í :ú

PiKRRE ROBi
Cí |C
í\
(Je&smiti

AFAR
FALLEGAR
OG
EFTIRTEKTAR-
VERÐAR
GJAFAPAKKN-
INGAR
FÁANLEGAR
FYRIR
DÖMUR
OG
HERRA
eríóka w
Fðllhdl 129 - Sethjmlt, -stml S20S0
Suðurlandsbraut 10 — Sími 81335
Ekkert svar. I dagstofunni snar-
stönzuðu þau og urðu sem lömuð af
undrun og skelfingu. Stórum Ijós-
myndum af barninu þeirra hafði ver-
ið stillt upp út um allt herbergið; á
kaffiborðinu, á píanóinu, á bókahill-
unni, bókstaflega alls staðar.
— Ilsa, hrópaði Cathy enn.
Hún lá á gólfinu fyrir framan
barnaherbergið. Hún var hálf með-
vitundarlaus. Það umlaði aðeins lít-
ið eitt í henni. En þau hlupu fram
hjá henni og rakleitt inn í barnaher-
bergið. Cathv var einu skrefi á und-
an Jack. Þegar hún sái rúmið, var
sem þungu fargi væri af henni létt
og hún hrópaði:
— O, sjáðu, Jackf Hann er þarna!
Það mótaði fyrir líkama undir
sænginni. Cathý svipti sænginni
strax burfu og ætlaði að taka barnið
upp. Þá blasti við henni hryllileg
sjón. Hún rak upp nístandi vein og
féll síðan í yfirlið.
Jack stóð sem steini lostinn og
horfði á rúmið. Það var ekki sonur
hens, sem lá í því, heldur kötturinn
Prissy og starði á hann brostnum
ougum. Kötturinn hafði verið snúinn
úr hálsliðnum.
Cathy hafði fengið svefnmeðal
hjá lækni og svaf því enn djúpt, þeg-
ar Jack fór á fætur morguninn eftir.
Hann hafði ekki sofið dúr um nótt-
ina, var því dauðþreyttur.
Hann fór í morgunslopp og inni-
skó og gekk niður. I dagstofunni
voru Menchell og Crosley, lögreglu-
mennirnir frá FBI, sem höfðu komið
kvöldið áður. Cathy hafði fallizt á
að segja þeim sögu sína.
Hún hafði sagt þeim frá sjálfri sér
og Ken, og ekkert dregið undan,
sem gæti. valdið henni óþægindum
eða sett hana í klípu síðar meir. Báð-
ir lögreglumennirnir höfðu komið
mjög kurteislega fram > við hana.
Jafnvel þegar hún sagði þeim frá.
fósturevðjngunni, fann hún ekki til
neinnar yerulegrar blygðunar. Hið
eina, sem olli henni áhyggjum var,
hve ungir lögreglumennirnir voru.
Voru þeir nógu reyndir til að geta
farið rétt að og klófest Ken, án þess
að illt hlytist af?
Eftir samtalið fékk hún tauga-
áfall og Jack hjálpaði henni í rúmið.
Þegar hún var loks sofnuð, fór hann
niður og sagði þeim allt, sem hann
vissi um Ken Daly. Lögreglumenn
gættu hússins frá öllum hliðum og
enn var verið að koma fyrir tækjum
til þess að hlera öll símtöl.
Nú í morgunsárið var það sem
gerzt hafði eitthvað svo óraunveru-
legt, eins og draumur. Jack átti erfitt
með að gera sér grein fyrir, að syni
hans hafði verið rænt. Var það f
raun og veru barnið hans og Ken
Daly, sem Menchell talaði um f sfm-
ann? Hann heyrði Menchell segja:
Er síminn þá örugglega kominn í
samband við hlustunartækin? Gott!
Ég kem þangað seinna.
Bílflaut heyrðist fyr.ir utan. Jack
leit út um gluggann og sá að lög-
reglumenn ræddu við leigubílstjóra
við hliðið.
f sama bili kom llsa inn í dagstof-
una og bar tvær storar ferðatöskur.
— Mér ■ þykir þetta leitt, herra
Byrnes, sagði hún. — En ég get ekki
verið hér stundinni lengur eftir þær
ásakanir, sem frú Byrnes bar mér á
brýn í gær. Þetta var ekki mín sök.
Ég hleypti honum ekki inn. Ég opn-
aði aðeins dyrnar í hálfa gátt til þess
að taka við myndunum. Síðan neyddi
hann mig til þess að taka öryggis-
keðjuna af.
— Vertu sæl, llsa, sagði Jack.
— Þetta var ekki mér að kenna,
endurtók llsa. — Ég gerði allt sem
ég gat til þess að koma í veg fyrir,
að hann tæki barnið.
Hún gekk í áttina að leigubílnum,
sannfærð um, að frú Byrnes hefði
verið óréttlát.( hennar garð óg hún
ætti enga sök á barnsráninu.
Menchell hafði lokið símtalinu.
— Er nokkuð nýtt að frétta, spurði
Jack.
— Nei. En við höfum sent út lýs-
ingu á honum og það er ekki vonr
laust að einhver hafi orðið var við
hann.
VIKAN-JÓLABLAÐ 67