Vikan - 07.01.1971, Qupperneq 37

GLEYMDU EF ÞÚ
Framhald af bls. 15.
lofaði að halda okkur utan við
þetta.
— En ef hann getur það ekki?
Og ef lögreglan . . . ef við verðum
kallaðar fyrir rétt sem vitni?
— Og hvaða máli skiptir það?
— Allir mundu segja . . . Allir
mundu álíta að við værum ....
— Að við værum kátar og 6-
giftar stelpur.
— Nei, miklu verra en það. Ég
mundi ekki geta afborið það. Ég
mundi heldur ganga í sjóinn.
— Góða bezta, vertu ekki svona
heimsk. Hvað heldurðu eiginlega
að þú sért?
— Ef mamma hefði lifið . . .
— En nú er hún dáin, svo að
þú þarft ekki að hafa áhyggjur af
henni. Og ef hún hefði vitað, að
þú hefðir ekki nema um tvennt að
velja: að vera svolítið góð við
karlmenn eina kvöldstund eða
deyja úr sulti ella, — þá er ég viss
um, að hún hefði skilið þig mæta-
vel.
— Ingigerður!
— Þú veizt jafn vel og ég, að
það er enga vinnu að hafa. Við
vorum búnar að reyna allt, hrökt-
umst frá einum atvinnurekandan-
um til annars, án þess að fá nokk-
urs staðar vinnu. Þú streitist við
að kenna í þessum tónlistartímum,
enda þótt þú fáir lítið sem ekkert
borgað fyrir það, og ég fæ eitt og
eitt statistahlutverk í leikhúsunum.
Það er allt og sumt. Hvorug okkar
gæti dregið fram lífið, ef við
ekki . . . ef við ekki . . .
Hún þagnaði. Það var hún
sem borgaði bróðurpartinn
af kostnaðinum við fæði
þeirra og húsnæði, en hún vildi
ekki hafa orð á því. Og Mikaela
var eldrauð í framan. Hún hafði
ekki ráð á að predika og gera sig
breiða, þegar hún naut góðs af
peningum Ingigerðar. Ef Ingigerð-
ur var lauslætisdrós, hvað var hún
þá sjálf annað, þegar allt kom til
alls? Henni fórst ekki að vera með
siðferðispredikanir. Hún hafði Ifka
selt ást sína fyrir peninga. Maður-
inn hafði verið vingjarnlegur út-
lits, en miklu eldri en hún og far-
inn að grána í vöngum. í sakleysi
sínu hélt hún fyrst, að umhyggja
hans fyrir henni stafaði af tómri
vináttu. En þegar henni varð Ijóst
hver tilgangur hans var í raun og
veru, þá hafði hún ekki hugrekki
til að streitast á móti honum. Hann
varð verndari hennar, á sama hátt
og Birgir Rosén var verndari Ingi-
gerðar. Það var engin munur á
þessu, þótt hún hafi reynt að friða
sjálfa sig með fátækt sinni og erf-
iðum ástæðum. Hún var ekki hót-
inu skárri en Ingigerður.
Og að fenginni þessari fyrstu
reynslu varð hún að játa, að innst
inni var henni vel Ijóst í hvaða til-
gangi Ingigerður hafði boðið henni
með sér á veitingahúsið í gær-
kveldi. Það átti að útvega henni
nýjan verndara og viðskiptavin.
Og hún hafði farið með án þess
að mótmæla.
að fór hrollur um hana, þegar
hún minntist þess, hvernig
hinn feiti Sixten Strömberg
fálmaði skyndilega fram fyrir sig
með höndunum og féll síðan hjálp-
arvana að fótum henni. Hún hélt,
að hann væri ofurölvi og ætlaði
að draga sig í hlé. En hann var
látinn. Hann lá hreyfingarlaus á
gólfinu í einkaherbergi ( veitinga-
húsinu og brostin augu hans störðu
á hana. Hendur hans, sem nýver-
ið höfðu haldið um handlegg henn-
ar, voru nú lífvana og líktust feit-
um, afskræmdum krumlum. Hún
var gráti næst, þegar hún rifjaði
þetta upp, en reyndi að harka af
sér. Það þýddi ekki að fást um
orðinn hlut. Ingigerður hafði rétt
fyrir sér. Og það var alls ekki ó-
hugsandi, að Birgir Rosén mundi
takast að halda þeim utan við þetta
mál. Hann hafði þegar ( stað pant-
að leigubíl handa þeim og skipað
þeim að fara tafarlaust heim. Eng-
inn hafði veitt þeim eftirtekt. Hún
mátti sannarlega vera honum þakk-
lát.
— Já, meðal annarra orða. Stakk
ekki Sixten einhverju að þér i gær,
spurði Ingigerður og glotti.
Mikaela gat varla roðnað meira
en hún gerði.
— Jú, hundrað krónum, sagði
hun lágt. Hann sagði, að ég skyldi
kaupa mér eitthvað fallegt fyrir
það. Ég vildi ekki taka við því, en
hann var svo ákveðinn, að ég
komst ekki hjá því. Og svo....
bara rétt á eftir, þá . . .
Hún settist og fól andlitið í
höndum sér.
— Var ég ekki búin að segja
þér, að hugsa ekki meira um það!
— Ég hefði ekki átt að taka við
þessum peningum. Ég hafði ekki
Fjttlbreytt úrval af
káparn og kjálaai
stæröir 34 ■ 52
Fástseadam aai
laad allt
v/Laulgalæk, sími 33755.
Laugavegi 116, sími 83755.
i. tw. VIKAN 37