Vikan - 07.01.1971, Qupperneq 40

•að hún gat farlð framúr, bætt
koksi í kamínuna og lagað sér t6.
Ingigerður hafði keypt ofurlítinn
mat handa henni, áður en hún fór.
Það var brauð og smjörlíki í skápn-
um, en Mikaela snerti ekki á því.
Hún hefði getað hringt til einhvers
nágrannans og beðið hann að
hjálpa sér, en hún þorði það ekki.
Hún óttaðist, að pósturinn mundi
halda, að enginn væri heima og
þykja það kynlegt. Þess vegna
opnaði hún dyrnar öðru hverju og
tók inn póstinn. Ef bréfin lægju
óhreyfð lengi, gat hann ímyndað
sér, að eitthvað hefði komið fyrir
og gert veður út af því. En hún
megnaði ekki að opna bréfin og
lesa þau, heldur lagði þau á borð-
ið og fór síðan aftur í rúmið.
En smátt og smátt minnkaði
hitinn og Mikaela fann ekki
eins mikið til í hálsinum og
fyrstu dagana. Hún gat drukkið
teið sitt, án þess að fá tár í augun
af sársauka, og hún fann að hún
var að byrja að verða svöng. Silf-
urljóst hár hennar var svitastorkið
og allt í hinni mestu óreiðu. Hún
var náföl og illa útlítandi eftir
veikindi og allar þær áhyggjur,
sem hún hafði haft. En lögreglan
hafði ekki barið að dyrum hjá
henni, eins og hún hafði óttazt, og
enginn hafði yfirheyrt hana eða
spurt í þaula til að komast að raun
um, hvar hún hefði verið kvöldið,
sem atburðurinn gerðist á veitinga-
húsinu. Ingigerður hafði þá ef til
vill haft rétt fyrir sér. Og ef til
vill hafði Birgi Rosén tekizt að
forða þeim frá öllum óþægindum
í sambandi við þetta, eins og hann
hafði lofað. Mikaela var farin að
vona það.
Einn morguninn opnaði hún
loksins bréfin og las þau. Tvö
þeirra voru frá Ingigerði. Hún
þekkti strax óreglulega skrift
hennar utan á umslaginu. Eitt bréf-
ið hafði að geyma reikning fyrir
kol og koks. En eitt bréfið var í
stóru og virðulegu umslagi úr dýr-
um og fínum pappír. Það hafði
fyrst verið sent á gamla heimilis-
fangið hennar, þar sem hún hafði
búið í lítilli og óhrjálegri íbúð
með móður sinni.
Þetta bréf var frá lögfræðiskrif-
stofu í Jököping.
Framhald í næsta blaði.
FJÓLUVÖNDUR OG
KANARÍFUGL
Framhald af bls. 19.
þarna, á kassanum þínum,
fjóluvöndurinn. .. .
— Það hefur ungi maðurixm
gert! hrópaði Lucile upp yfir
sig. — Það tók því að vanda
S’ig svona! Hún hafði þekkt
stóra fjóluvöndinn. — Hæ,
ungi maður í rúskinnblússunni!
Blómin yðar!
Vegfarandi gerði unga mann-
inum aðvart og hann sneri við.
— Blómin yðar, sagði Lucile.
— Þér gleymduð þeim.
— Nei, svaraði ungi maður-
inn. — Ég gleymdi þeim ekki.
Hann tók vöndinn, horfði svo-
litla stund á hana og lagði þau
svo milli handa hennar: —
Þau eru handa blómasölustúlk-
unni, sagði hann. Svo flýtti
hann sér í burtu.
— O-o, sei, sei! Ef þetta er
ekki ástarjátning, þá þori ég
að hengja mig, sagði blaðsölu-
konan hlæjandi.
—O—
Allan daginn lét Lucile sig
dreyma um ókunna manninn.
Hvers vegna hafði hann gefið
henni blóm? Hún hafði þó al-
drei séð hann áður. Var hann
að gera gys að henni? Það var
skrýtin hugmynd að gefa af-
greiðslustúlkunni blómin, sem
hann var að kaupa af henni!
En það gerði henni létt í skapi.
Ekki hefði Nicolas dottið ann-
að eins í hug... . Nicolas hafði
aldrei dottið í hug að gefa
neina gjöf. Svo sá hún eftir að
hafa verið svona ósanngjörn:
hafði hann kannski ekki gefið
henni allan viðinn í skápana í
herbergi hennar? Og málning-
una? Nicolas gaf gagnlegar
gjafir. . . .
Um kvöldið kom Nicolas eins
og venjulega, þegar hann var
búinn að vinna, til að hjálpa
henni inn með kassana og járn-
vasana. Hann virtist stúrinn og
utan við sig.
— Borðarðu með mér?
spurði Lucile.
— Nei, ekki í kvöld . . .
(hann virtist vandræðalegur):
Eg þarf að vinna eftirvinnu.
Hvers vegna horfirðu svona á
mig?
-—■ Af engu . . . , sagði Lu-
cile. Henni varð hugsað til
unga mannsins með fjóluvönd-
inn og þessarar yndislegu gjaf-
ar hans. Samt sem áður var
hún hætt að hugsa um hann
morguninn eftir, þegar hann
birtist aftur hjá henni klukkan
níu. Hann valdi þegjandi stór-
an fióluvönd, fékk Lucile hann
og fór.
-— Kemur hann? spurði hún
sjálfa sig þriðja morguninn,
um leið og hún lagaði á borð-
unum sínum. Hún hafði valið
af mikilli kostgæfni fallegustu
fjólurnar á markaðnum og var
nú að velta því fyrir sér ,hver
af þessum hundrað vöndum
væri honum ætlaður. Ungi
maðurinn kom, keypti vönd-
inn sinn, fékk Lucile hann og
fór.
— Heyrðu, sagði blaðasölu-
konan. — Heldurðu ekki að
það búi eitthvað meira undir
þessu en saklaus aðdáun?
— Því þá það? spurði Lu-
cile. — Er ekki hægt að gefa
blóm, án þess að ætlast til
nokkurs í staðinn? Unnusti
minn, sem er þó heitbundinn
mér, hefur aldrei gefið mér
nein, og samt elskar hann mig.
— Það er af því að hann á
enga stimamýkt til, sagði
blaðasölukonan og hló. — En
hann er samt ákaflega geðug-
ur piltur. Meðal annarra orða,
hvað gengur að honum Nicol-
as þínum? Hann er ekki eins
og hann á að sér upp á síð-
kastið. Er nokkuð að?
— Nei, ekkert, svaraði Lu-
cile. — Það er allt í bezta lagi.
Um kvöldið virti hún Nicol-
as betur fyrir sér. — Kemurðu
LANGTUM MINNI rafmagnseyðsla
og betri upphitun með
H n H X
RAFMAGNSÞILOFNUM
Minni rafmagnseyðsla vegna þess að á ADAX raf-
magnsofnunum er sjálfvirkur hitastillir (termostat) er
virkar jafnt á öll stillingarþrepin. Þér eyðið ekki raf-
magni að nauðsynjalausu.
Betri og jafnari upphitun vegna þess að á ofnunum
er einnig sérstök hitastilling er lætur ofninn ganga
á jöfnum lágum hita, sem hindrar trekkmyndun frá
gluggum.
Fallegri ofnar vegna þess að stillihnapparnir eru ofan
á þeim fyrir miðju. ADAX ofnarnir fengu verðlaun í
Noregi fyrir fallega hönnun 1968.
3 ÁRA ÁBYRGÐ. Leitið nánari upplýsinga um þessa
fallegu vönduðu norsku rafmagnsþilofna.
EINAR FARESTVEIT & CO HF
Bergstaðastræti 10
Símar: 16995 — 21565
40 VIKAN i- tw.