Vikan - 14.01.1971, Blaðsíða 23

stólnum, sem stóð við altarið.
— Einu sinni hef ég séð Kar-
in gráta, segir móðir hennar.
— Það var stundarkorn, sem
við mæðgurnar vorum einar
við brúðkaupið. Þá runnu tár-
in niður kinnar hennar. Okk-
ur fannst líf okkar falla í rúst,
septembernóttina fyrir tveim
árum síðan. Þess vegna er gleði
okkar margföld nú, þegar við
sjáum hve hamingjusöm Kar-
in er.
Þau fóru í brúðkaupsferð til
Benitorm á Costa del Sol og
svo fluttu þau inn í litlu íbúð-
ina sína, sem Karin getur auð-
veldlega hirt og séð um án
hjálpar. — Axel þarf að hafa
sig allan að náminu, svo það
er ekki nema sjálfsagt að ég
annist hússtörfin, segir hún
glaðlega. — Eg vil ekki að
hann ofþreyti sig, svo ég hef
fengið bíl, sem er sérstaklega
útbúinn fyrir mig, svo ég get
hæglega hvílt hann við akst-
urinn á löngum bílferðum. Sg
hef fengið allar mínar óskir
uppfylltar, nema eina: barn.
En það kemur.. . .
☆
Það getur oltið á
sekúndum. Það
skeður daglega hjá
þúsundum manna.
Það skeður í umferð-
inni. Margir deyja,
aðrir eru hlekkjaðir
við hjólastól það
sem eftir er ævinnar.
Útilokaðir frá
„eðlilegu“ lífi. Ef til
vill er þetta sólskins-
saga, en hún sýnir
að það er þess
vert að berjast við
örlögin...
*
Axel bar sjálfur brúði sína upp að
altarinu.

2. tbi. VIKAN 23