Vikan - 30.09.1971, Blaðsíða 10

ELLEFTI HLUTI
ROBERT
Candice hafði algerlega á
réttu að standa. Ég varð að láta
strax til skarar skríða. Þegar
ég yfirgaf hana (ég reyndi að
fara meðan hún var sofandi, en
hún vaknaði þegar ég var að
leggja af stað) varð aðskilnað-
urinn erfiðari en ég hefði hald-
ið. Við stóðum þegjandi í þétt-
um faðmlögum og fundum hve
alvarlegt ástandið var.
Þegar ég laumaðist aftur til
stöðvarinnar og keypti öll Par-
ísárblöðin á leiðinni, til að
sanna fyrir Catherine að ég
hefði raunverulega farið til
Parísar, þá fannst mér ég vera
argasta skepna. Ég hagaði mér
eins og heigull, bæði gagnvart
sjálfum mér og báðum þessum
dásamlegu konum. Sjálfsvirð-
ing mín var algerlega á núll-
punkti. Þegar ég stökk upp í
lestina og út úr henni aftur,
gerði ég það með nákvæmri
tímasetningu og áræði, sem
ábyggilega átti eftir að bregðast
mér á neyðarstund, þá þakkaði
ég Guði fyrir Catherine. Það
er sama hvað skeður, ég þakka
alltaf Guði fyrir hana. Og ég
hafði saknað hennar á einhvern
sérstakan hátt, sem var einna
líkastur heimþrá. Elskulegt
bros hennar , hvort sem það var
uppgert eða raunverulegt, hafði
alltaf sömu ljúfu áhrifin á mig.
Það var alltaf einhver notaleg
gleði í kringum hana.
Svo kom hún auga á mig,
þaut til mín og vafði örmunum
um hálsinn á mér. — Umh, hve
þú ilmar yndislega! sagði ég.
— Ég hefi verið á fótum síð-
an um dagmál, sagði hún glað-
lega. — Ég gat ekki sofið,
hlakkaði svo mikið til að hitta
þig aftur. Ég fór í þetta furðu-
lega steypibað og var nærri bú-
in að kalóna sjálfa mig. Hún
tók innilega undir arm minn
og við gengum hratt að hliðinu.
Þegar við nálguðumst út-
gönguhliðið hrökk ég illilega
við, mér hafði orðið á í mess-
unni, ég hafði gleymt að láta
gata farmiðann. Það kom líka
fljótt í Ijós, þegar hún sýndi
pallmiðann sinn, þá tóku bæði
hún og hliðarvörðurinn eftir
þessu og héldu að það hefði
verið trassaskapur hjá lestar-
verðinum og að farmiðinn var
ennþá gildur. Vörðurinn sagði
að ég skyldi bara geyma mið-
ann og nota hann aftur, en
sektartilfinningin kom mér til
að neyða honum upp á vörðinn.
Ég komst ekki hjá því að sjá
svipinn á Catherine, hann lýsti
bæði óánægju og tortryggni.
í leigubílnum fann ég að hún
færði sig frá mér og sat þegj-
andi og starði fram fyrir sig.
Mér fannst hún óeðlilega hljóð,
hún, sem hafði verið svo gáska-
full rétt áður. Að lokum sagði
hún dauflega: — Gleymdirðu
kápunni minni?
— Ó, elskan mín. Ég gleymdi
henni. Ég hefi verið að leita í
huga mínum frá því í gær, hvað
það væri sem ég hefði gleymt.
Mér þykir þetta mjög leiðin-
legt. En gerir þetta nokkuð til?
Ég mundi samt eftir að koma
með blöðin til þín.
Ég lagði blaðabunkann í
kjöltu hennar og þóttist ekki
sjá steinrunnin svipinn á and-
liti hennar. Svo hélt ég áfram
að tala, þótt það yrði frekar
FRAMHALDSSAGA
EFTIR H. SHEFFIELD
10 VIKAN 39. TBL.