Vikan - 30.09.1971, Blaðsíða 33

BARN ROSEMARY
HÚSMÆÐUR. — GEFIÐ FJÖLSKYLDUNNI HOLLA OG
BÆTIEFNARÍKA FÆÐU. — GRÆNMETI ER GÓÐMETI.
FÆST I NÆSTU MATVÖRUVERZLUN.
SOLUFÉLAG GARDYRKJUMANNA
Framhald af bls. 22.
— Þetta er samsæri móti mér
og barninu mínu, sagði hún. —
Og ef ég má koma, skal ég segja
yður frá því.
Hann sagði: — Komið til mín
á morgim í móttökutíma eftir ..
— Núna, sagði hún. — Núna.
Undireins. Þeir leita að mér.
— Frú Woodhouse, sagði
hann. — Ég er ekki á stofunni
núna. Ég er heima. Ég hef ver-
ið á fótum síðan í gærmorgun
og...
— Kæri læknir, sagði hún. —
Ég grátbið yður.
Hann þagði.
Hún sagði: — Ég kem og út-
skýri alltsaman. Ég get ekki
verið hér lengur.
— Komið á stofuna klukkan
átta, sagði hann. — Er það í
lagi?
— Já, sagði hún. — Jú, þakka
yður fyrir.
Hún gekk til Lexington Ave-
nue og upp til Áttugustu og
sjöttu götu, þar sem hún fór inn
í kvikmyndahús. Hún fór inn á
snyrtiherbergi kvenna og sat
síðan grafkyrr í þessu öryggis-
fulla, svala myrkri og horfði á
hávaðasama litmynd. Eftir
stundarkorn tók hún töskuna
sína, gekk til símaklefans og
pantaði símtal við Brian bróð-
ur sinn. Enginn tók undir. Hún
fór aftur inn í kvikmyndahúsið
og settist á annan stað. Barnið
var rólegt, svaf. Það var farið
að sýna aðra kvikmynd.
Tuttugu mínútur yfir átta yf-
irgaf hún kvikmyndahúsið og
tók leigubíl til stofu Hills lækn-
is á Sjötugustu og annarri götu.
Henni var óhætt að ganga inn
óhikað, hugsaði hún. Um átta-
leytið mundu þau vera á verði
við íbúð Joan eða Hughs og
Elise, en ekki hjá læknastofu
Hills. Ef hjúkrunarkonan hefði
ekki sagt þeim að hún hefði
hringt.
Enginn stöðvaði hana. Hill
læknir opnaði fyrir henni sjálf-
ur, vingjarnlegri en hún hafði
átt von á, eftir tregðunni sem
hún merkti á honum í síman-
um.
Þau gengu inn í móttökuher-
bergið, og Rosemary sagði
honum allt af létta. Hún sat
með hendurnar á stólörmunum
og krosslagða fætur og talaði
hægt og rólega, þar eð hún vissi
að minnsti vottur af móðursýki
myndi gera að verkum að hann
tryði henni ekki. Hún sagði frá
Adrian Marcato og Minnie og
Roman, frá verkjunum sem
hrjáð höfðu hana mánuðum
saman, jurtadrykkjunum og
litlu kökunum hvítu. Hún sagði
frá Hutch og galdrabókinni
hans, miðunum á Fantasticks.
svörtu kertunum og bindi Don-
alds Baumgarts. Hún gleymdi
ekki heldur grammófóni
Shands læknis, því háttalagi
Guys að henda bókinni og hinni
óvæntu afhjúpun ungfrú Lark
á Sapirstein lækni.
—• Kannski voru dvalinn og
blindan aðeins tilviljanir, sagði
hún. — Eða þá að þau hafa ein-
hverja sérstaka aðferð við að
valda fólki tjóni. En það er
ekki meginatriðið. Það er að
þau vilja fá barnið. Það er ég
viss um.
— Að vísu lítur út fyrir það,
sagði Hill læknir. — Sérstak-
lega ef hafður er í huga áhug-
inn, sem þau sýndu því frá upp-
hafi.
Rosemary lokaði augunum og
var gráti nær. Hann trúði henni
þá. Hann hélt ekki að hún væri
brjáluð. Hún lauk upp augun-
um og leit á hann, róleg og
sjálfsörugg. Hann var að skrifa.
Þótti öllum sjúklingunum hans
vænt um hann? Hún var rök í
lófunum, og flutti þá frá stól-
örmunum og þrýsti þeim að
kjólnum.
— Sögðuð þér að læknirinn
héti Shand? spurði Hill læknir.
— Nei, Shand læknir er að-
eins einn í hópnum, sagði Rose-
mary. — í söfnuðinum. Nei,
læknirinn heitir Sapirstein.
— Abraham Sapirstein?
— Já, sagði Rosemary með
erfiðismunum. — Þekkið þér
hann?
— Ég hef hitt hann einu
sinni eða tvisvar, sagði Hill
læknir og hélt áfram að skrifa.
— Þegar maður sér hann og
talar við hann, er ómögulegt að
trúa að hann ...
— Nei, síst af öllu, sagði Hill
læknir og lagði frá sér penn-
ann. — Maður skyldi aldrei
dæma neinn af ytra útliti. Vilj-
ið þér leggjast inn á Mount
Sinai-sjúkrahúsið nú þegar, í
kvöld?
Rosemary brosti. — Endilega,
sagði hún. — Er það í lagi?
— Ég verð víst að hringja í
nokkur númer og koma öllu í
kring, sagði Hill læknir. Hann
stóð upp og gekk að dyrunum,
sem voru opnar. — Ég held að
þér ættuð að hvíla yður svo-
lítið, sagði hann og benti inn 1
dimma herbergið á bakvið. —
Ég sé hvað ég get gert.
Rosemary vóg sig upp úr
stólnum og gekk inn í rann-
sóknarherbergið. — Þér hafið
allt, sagði hún. — Meira að
segja gólfkúst.
— Ég get fullyrt yður um að
við höfum aðrar aðferðir og
betri, sagði Hill læknir. Hann
fylgdi henni inn. — Það tekur
sjálfsagt rúman hálftíma. Ligg-
ið bara útaf á meðan og jafnið
yður. Hann gekk út og lokaði
dyrunum.
Rosemary gekk að bekknum
og settist.
Guð blessi Hill lækni.
Hún tók af sér ilskóna og
hallaði sér þakklát útaf.
Nú er öllu borgið, Andy —
eða — Jenny. Bráðum liggjum
við í hreinu, fallegu rúmi á
Mount Sinai-siúkráhúsi, og það
koma engir í heimsókn og ...
39. TBL. VIKAN 33