Vikan - 30.09.1971, Blaðsíða 20

aff verða sér úti um barn, sem þau gætu ....
Vertu ekki hrætt, Andy - effa - Jenny. Ég
drep þau frekar en aff láta þau snerta þig.
Þau voru öll galdramenn. Þau notuffu hana til
Þegar Rosemary var komin
heim í íbúðina sína, blessuðu,
skuggsælu og svölu íbúðina
sína, reyndi hún að sannfæra
sig um að hún væri bandvitlaus.
Þú eignast barnið þitt eftir
fjóra daga, asninn þinn. Eða
jafnvel fyrr. Þú ert svo veik og
vitlaus að þú hefur einfaldlega
byggt upp heilt samsæri úr
nokkrum tilviljunum, sem
standa í alls engu sambandi
hverjar við aðra. Það eru engir
raunverulegir galdramenn til.
Það eru engir töfrar til. Hutch
dó eðlilegum dauða, jafnvel þótt
lœknarnir gœtu ekki áttað sig
á orsökinni. Það sama gildir um
blindu Donalds Baumgarts.
Hvernig hefði Guy átt að geta
náð í eitthvað, sem honum til-
heyrði? En hún hafði einmitt
lesið að það vœri frumskilyrði
fyrir því, að þessháttar svarti-
galdur bæri árangur. Þarna
sérðu, asninn þinn. Þetta sam-
sœri þitt verður að engu, þegar
þú athugar það nánar.
En hversvegna hafði Guy
logið til um miðana?
Hún klæddi sig úr og stóð
lengi í köldu steypibaði, sneri
sér við á allar hliðar, lét vatn-
ið fossa í andlit sér og reyndi
að hugsa rólega og af skynsemd.
Það hlaut að finnast önnur
ástæða til þess, að hann hafði
logið. Kannski hafði hann verið
niðri á Downeys um daginn og
fengið miðana hjá einhverjum
þar. Hefði svo síðan sagst hafa
fengið þá hjá Dominick, svo að
hún frétti ekki að hann hefði
brugðið sér svolítið á leik.
Auðvitað hafði það verið
þannig.
En hversvegna hafði hann
ekki sýnt sig henni nakinn svo
mánuðum skipti?
Hún var, hvað sem öðru leið,
fegin því að hafa hent þessum
andstyggilega verndargrip. Það
hefði hún átt að vera búin að
gera fyrir löngu. Fyrst og
fremst hefði hún aldrei átt að
taka við honum af Minnie. Það
var dásamlegt að vera laus við
þessa andstyggilegu lykt! Hún
þurrkaði sig og hellti á sig firn-
um af kölnarvatni.
Hann hafði ekki sýnt sig nak-
inn af því að hann var með ein-
hver smávegis útbrot, sem hann
skammaðist sín fyrir, hafði
hann sagt. Og alkunna hve hé-
gómagjarnir leikarar eru. Ó-
sköp einfalt.
En hversvegna hafði hann hent
bókinni um gerninga og svarta-
galdur? Og hversvegna hafði
hann heimsótt Minnie og Rom-
an svo oft? Og hversvegna hafði
hann beðið eftir fréttinni af
blindu Donalds Baumgarts? Og
hversvegna hafði hann rokið
heim frá leikhúsinu með smink_
ið á sér, daginn sem Hutch kom
í heimsókn?
Hún gekk fram í eldhús og
drakk tvö glös af kaldri mjólk.
Hún vissi ekki hvort hún
væri gengin af göflunum eður
ei, hvort galdrakindur bjuggu
aðeins yfir löngun í völd eða
raunverulegu og miklu valdi,
hvort Guy var ástríkur eigin-
maður hennar eða svikráður
óvinur hennar og barnsins.
Hún hringdi til miðlunar-
stofnunar listamanna og fékk
símanúmer Donalds Baum-
garts. Hann svaraði undireins
með stuttu og óþolinmóðlegu
jái.
— Þetta er Rosemary Wood-
house, sagði hún. — Kona Guys
Woodhouses.
— Svo?
— Ég vildi gjarnan ...
— Drottinn minn, sagði hann,
— en hve þér hljótið að vera
sæl og hamingjusöm! Ég hef
heyrt að þið lifið eins og kóng-
ar í Bram, drekkið gamalt vín
úr kristalsglösum og hafið
hjörð af einkennisklæddum
þjónum til að þvo upp.
— Mig langaði aðeins til að
heyra af yður. Hvort þér eruð
ekki á batavegi.
Hann hló. — Og hversvegna
hafið þér áhuga á því, mín
kæra frú Woodhouse? Mér líður
prýðilega! Alveg stórkostlega!
I dag hef ég ekki mölvað nema
sex glös, ekki dottið niður nema
þrjár tröppur og vaðið aðeins
tvisvar út á götuna í veg fyrir
bíla, í bæði skiptin slökkviliðs-
bíla með fullum útbúnaði! Ég
verð betri og betri á allan hátt
með hverjum degi sem líður.
— Það kemur svo illa við
okkur Guy að hann skyldi slá
í gegn vegna óhamingju yðar,
sagði Rosemary.
Donald Baumgart var þögull
andartak. Svo sagði hann: —
Hvern fjandann gerir það til?
Svona er lífið. Upp fyrir einn
og ofan fyrir annan. Hann hefði
áreiðanlega spjarað sig engu að
síður. Svo að ég sé hreinskilinn,
þá var ég handviss um að hann
fengi hlutverkið eftir að við
vorum prófaðir í annað sinn.
Hann var alveg frábær þá.
— Hann hélt að þér fengjuð
hlutverkið, sagði Rosemary. —
Og reyndist hafa rétt fyrir sér.
— Já, í bráðina.
— Mér þykir leitt að ég
skyldi ekki geta komið með
þarna um daginn og heilsað
uppá yður, sagði Rosemary. —
Hann bað mig þess, en ég gat
það ekki.
— Heilsa uppá mig? Þér eig-
ið við daginn, sem við fengum
okkur nokkra drykki saman?
— Já, sagði hún. — Ég átti
við það.
— Það var gott að þér
komuð ekki, sagði hann. — En
þetta var mjög fallega gert af
Guy. Flestir hefðu látið það
eiga sig.
— Sá sem tapar býður þeim
sem vinnur uppá drykk, sagði
Rosemary.
20 VIKAN 39. TBL.