Vikan - 24.02.1972, Blaðsíða 7

«...

■ :
' ■: •
PlllillllPli
lilliiils
;::í:í;:í;íii:

|Ǥ
' N «
''\X
m&mmmm

K§SS§S$S
amma hennar hafði stundum
„séð og heyrt“ ýmislegt dular-
fullt.
Hún sýndi mér fúslega ýmsa
hluti frá gamalli tíð og var
fjarskalega elskuleg. En hún
trúði ekki á sögu mína eitt ein-
asta andartak og ég ásaka hana
ekki fyrir það. Meðan við vor-
um að skoða myndaalbúm var
hringt- á dyrabjölluna. Maður
og kona komu inn í stofuna og
gestgjafi minn sagði brosandi:
„Hér koma fleiri af ættingj-
um okkar, frú Karlsson."
Þá varð ég að segja sögu
mína aftur. Maðurinn hafði
mikinn áhuga á henni, en kon-
an varð skelfingu lostin og
fannst þetta nokkuð langt úti.
EIGINMAÐURINN TRÚIR
Eftir stundarkorn kom hálf-
systir konunnar í heimsókn og
ég varð að segja sögu mína enn-
þá einu sinni. Það var mjög
óþægilegt. Nokkru síðar fóru
gestirnir og andrúmsloftið varð
þægilegra. Ég fór að glugga
aftur í albúmið. Mér fannst
óþægilegt að vera svona þaul-
sætin, en ég mátti til að kanna
þetta til hlýtar. Ég vildi endi-
lega greiða úr flækjunni, finna
þræðina, sem lágu að sam-
bandi mínu og ættingja Önnu
Mathildu.
Ég sá myndir af afa konunn-
ar, bróður Önnu Mathildu, já,
jafnvel dánartilkynning Önnu
Mathildu var þarna límd í al-
búmið.
Mér létti mikið, þegar ég fór
þaðan. Það var erfitt að finna
þessa tortryggni, en ég skil vel
þetta fólk. Það eru ekki allir
sem trúa svona óraunveruleg-
um sögum. En samt er saga
mín sönn. Ég hefði aldrei far-
ið að koma mér í svona óþægi-
lega aðstöðu, já, jafnvel auð-
mýkjandi, nema vegna þess að
ég var viss í minni sök.
Ing-Britt hefur aldrei síðar
hitt þessa „ættingja" sína. Kon-
an vingjarnlega, sem sýndi
henni fjölskyldugripina, býr
ennþá í Vesteras, en þær hafa
ekkert samband hvor við aðra.
Erik Karlsson, sem í fyrstu
trúði ekki á þessa endurholdg-
un konu sinnar, er nú samt
sannfærður um sannleiksgildi
þessa máls.
— Ég hef þekkt konu mína
frá barnsaldri og ég veit að
hún hafði aldrei áður komið til
Sala. Það er engin önnur skýr-
ing á því sem við upplifðum
þar, en sú, að konan min hefur
á réttu að standa.
Það er útilokað að rengja
hana. Hún vissi hvernig „fað-
irinn“ hafði lifað og hagað sér,
hún vissi hvar þau höfðu búið
og hún vissi að hún hafði lát-
izt úr lungnaberklum árið
1875. Hún vissi líka hvenær
foreldrarnir höfðu látizt, áður
en við fórum til Sala árið 1965
og fundum leiði þeirra allra.
Ing-Britt er ánægð yfir því
að hafa fengið allar staðreynd-
ir um Önnu Mathildu. Nú er
hún ekkert leyndardómsfull
lengur.
— Ég hef fengið skýringar á
svo mörgu, segir hún. — Til
dæmis hvernig stendur á því
að ég tala stundum þessa ann-
arlegu mállýzku. Ég er búin að
sjá staðinn, þar sem ég stóð og
horfði á mína eigin jarðarför.
Það var ekki draumur. Niður-
staðan hlýtur því einfaldlega
að vera sú að ég hef upplifað
þetta allt saman, upplifað dauð-
ann.
ERFITT AÐ SANNA
Ing-Britt er ákaflega varkár
í frásögn sinni.
— Ég veit að það er furðu-
legt að blanda saman minning-
um frá æskuárum Ing-Britt og
Önnu Mathildu. Ég get ekki
alltaf greint á milli hvor gerði
hvað. Ég er aldrei í rónni fyrr
en ég get fengið einhverja skýr-
ingu. Það er margt, sem ég
minnist, sem ég held að heyri
til æsku Önnu Mathildu, en ég
fæ mig ekki til að tala um það,
fyrr en ég get sannað það á
einhvern hátt. En það sem ég
hef sagt frá fram að þessu, er
það sem hefur fært mér heim
sanninn og þess vegna hef ég
ekki þagað yfir því.
Orðið endurholdgun hljómar
nokkuð furðulega í eyrum
flestra. Það hefur líka verið
erfitt að rökstyðja þau mál.
En í seinni tíð hafa vísinda-
menn víða um heim unnið að
því að skýra þessi fyrirbæri,
sem fram að þessu hafa verið
kölluð dulræn efni. Það sem
Ing-Britt hefur upplifað er líka
mjög sérstakt í sinni röð, hún
hefur fengið haldgóðar sann-
anir.
Hún segir að hún sé sann-
færð um að Anna Mathilda og
Ing-Britt Karlsson, séu ein og
sama manneskjan.
☆
8. TBL. VIKAN 7