Vikan - 24.02.1972, Blaðsíða 45

til hennar (hún leigði herbergi
útí bæ) stóð svo illa á að hún
var að gamna sér við ungan
pilt sem bjó þar í húsinu og
kom ég svo snögglega inn, að
þau höfðu ekki tíma til að laga
á sér klæðin.
Ég bað þau aðeins að hafa
mig afsakaðan og fór en þetta
var mér sem ægilegasta mar-
tröð. Búið var að segja mér ým-
islegt um hana, en ég trúði
engu ljótu.
Þannig fór mín æskuást en
samband okkar var víst alltaf
hálf laust í reipunum. Eftir
þetta fór ég að drekka mikið
meira og mestmegnis til að sýna
henni karlmennsku mína, því
ekki hafði ég af svo miklu að
státa. Gerðist ég all slarksamur
en þá kynntist ég stúlku sem
varð hrifin af mér og eftir að
uppúr slitnaði á milli mín og
minnar fyrri vinkonu, fór ég að
vera með þessari stúlku. Fór
ágætlega á með okkur og átti
ég á næstu þremur árum með
henni tvö börn. Ekki vissi ég
fyrr en löngu seinna síðar að
hið þriðja var á leiðinni, en hún
fékk einn af þeim fínu lækn-
um — sem læra læknisfræði
læknisfræðinnar vegna — til
að eyða fóstrinu. En svona er
lífið, ég var hvorki nógu reglu-
samur né duglegur til að geta
haldið heimilinu saman, enda
varla nema krakki ennþá og
því fór sem fór: Við eigum tvö
yndisleg börn sem mér eru mjög
kær en ekkert annað varð eftir,
ég vona að hún sé hamingju-
söm.
Eftir þetta drakk ég meira
en nokkru sinni fyrr og dembdi
mér út í gjálífi án þess að hafa
nokkuð gaman af. En ég þekkti
ekki annað og kunni ekki að
skemmta mér án víns. í einu
fylleríinu kynntist ég stúlku
utan af landi bg þrátt fyrir að
ég væri ekki hrifin af henni,
elskaði hún mig mjög og vildi
allt fyrir mig gera. Ég gamnaði
mér með henni um tíma, en þá
fór ég að hugsa með mér að
sennilega væri ég kominn út á
hálan ís og sagði henni að ekk-
ert gæti orðið úr nánara sam-
bandi okkar í milli. Hún tók
þessu svo illa, hótaði jafnvel
sjálfsmorði, að ég sagði að við
skyldum reyna áfram hvað við
gerðum. Skömmu síðar fór ég
sjálfviljugur á Bláa bandið og
undirritaði samkomulag um að
drekka ekki í 6 mánuði. Eftir
viku fékk ég bæjarleyfi og datt
í það um leið. Þá tók lögreglan
mig og fór með mig inn á Klepp
bar sem ég var í tvo og hálfan
mánuð. Aldrei skildi ég hver
var tilgangurinn með því, því
ekkert var fyrir mig gert ann-
að en að loka mig inni. Kannski
hefur það verið eina ráðið.
Um síðir losnaði ég og áður
en ég fór sagði ég stúlkunni sem
ég var með, að ég gæti ekki
verið með henni áfram. Ég kom
sem sagt endurnærður og frjáls
út og allt virtist ætla að ganga
að óskum. Ég vann mína vinnu,
drakk ekki og reyndi að standa
mig og þá kynntist ég þeirri dá-
samlegustu stúlku sem ég hef
kynnst í lífinu.
Ég kynntist henni þann 12.
júní á veitingahúsi í Reykjavík.
Ekki var ég neitt stórfenglega
spenntur fyrir henni til að byrja
með, en hrifning mín jókst dag
frá degi og ekki leið á löngu
þar til ég var orðinn ástfanginn.
upp fyrir haus og var sömu
sögu að segja hjá henni. Eftir
nokkra mánuði trúlofuðum við
okkur. Ég var alsæll að undan-
skildu því, að mitt fyrra líferni
lét mig ekki í friði. Ég átti þrjú
börn áður en ég kynntist Dísu
og í aðra röndina fannst mér að
ég ætti að reyna — og bæri
skylda til — að fá þau til mín
með því að skilja við hana og
taka saman við aðra hvora
barnsmóður mína. Hugsaði ég
mikið um þetta og fannst mér
ég ekki eiga heima við hlið
hennar og fólks hennar, en það
vildi allt fyrir mig gera. Ég
sagði reyndar móður hennar
frá mínu fyrra líferni og að ég
ætti tvö börn með fyrri unn-
ustu minni, en ekki minntist ég
á það barn sem ég átti með
utanbæjarstúlkunni, því Dísa
vildi það ekki. Síðar átti ég
eftir að sjá eftir því eins og svo
mörgu öðru. Um þetta leyti út-
vegaði faðir hennar mér pláss
á verkstæði og þá hóf ég iðn-
nám, sem er ólokið enn.
Tíminn leið og ég reyndi að
standa mig en ég fór að smá
hrasa, detta í það kvöld og
kvöld, því þrátt fyrir að ég
væri ástfanginn og vildi allt
fyrir hana gera, var ég ráðvillt-
ur og eirðarlaus. Mér fannst ég
ekki nógu duglegur að sjá fyrir
okkur og þegar við töluðum um
að okkur langaði að fara að búa
og eignast eigið heimili, drógu
foreldrar hennar úr því. Á með-
arf reyndi ég að grynnka á þeim
skuldum sem ég var umvafinn,
bæði gagnvart hinu opinbera og
eins einstaklingum sem höfðu
lánað mér á meðan ég stundaði
hið ljúfa líf.
En hvað um það, við vorum
ákveðin í að eignast heimili og
eftir að hún varð ófrísk varð
ásetningurinn enn meiri. Svo
kom að því að við fluttum inn
ásamt litla barninu okkar. Ég
skil aldrei hvernig við fórum
að því en þetta kom einhvern-
veginn. Allir voru ákaflega góð-
ir við okkur, til dæmis fengum
við mikið af gjöfum, enda var
heimili okkar dásamlega fallegt
og hefði mátt halda að við vær-
um búin að búa í 10 ár en vær-
um ekki að byrja.
18. JÚNÍ
í dag er afmælisdagurinn
minn, sá fyrsti sem ég eyði í
fangelsi og vonandi sá síðasti.
Mamma sendi mér rjómapönnu-
kökur og álegg, einnig kaffi-
könnu og lesefni. í gær, á þjóð-
hátíðardaginn, fengum við soð-
inn fisk og mjólkurgraut að
borða. Þeir hefðu nú getað leyft
okkur að hlusta á útvarp eða
gefið okkur betri mat í tilefni
dagsins, en því var ekki að
heilsa. Það er eins og hið opin-
bera sé að hefna sín á okkur
með því að láta okkur afskipta-
lausa. Það er því ekki að undra
þótt mótþrói vakni hjá manni
og menn verði heiftúðugir út í
hið opinbera, enda gæti maður
— ef maður vildi — sagt frá
ýmsum óupplýstum glæpum
sem sagt er frá hér. Þótt ég sé
ekki þjófóttur er ég alveg hissa
hvað fangarnir hér eru opinská-
ir hverjir við aðra og myndi
rannsóknarlögreglan komast að
ýmsu ef hún hefði mann hér
innan veggja. Ég er heldur ekki
hissa þótt upp um menn kom-
ist, því þeir eru að gorta af
;,afrekum“ sínum í tíma og ó-
tíma.
19. JÚNÍ KL. 23.30
Ég er að hlusta á fangana tala
saman. Hljóðið berst inn um
opinn gluggann hjá mér og eru
þeir að kallast á í gluggunum
á sínum klefum. Meðal annars
eru þeir að tala um hvort engir
aðrir en þeir steli, til dæmis
menn í opinberum stöðum.
Þetta minnir mig á rannsókn-
arlögreglumann sem ég spurði
einu sinni hvort þeir hefðu ekki
annað að gera en að elta smá-
stráka. Varð honum þá að orði
að hann vildi gjarnan rannsaka
störf ýmissa opinberra starfs-
manna en það mætti því miður
ekki.
21. JÚNÍ, UM KVÖLDMAT
Soðið kjöt, soðinn fiskur, sæt-
súpa, grjónagrautur, kjötsúpa,
alltaf sami rúnturinn. Á kvöld-
in eru það fjórar brauðsneiðar
og grautarafgangar frá hádeg-
inu og á morgnana er maður
vakinn með kaffibolla og tveim-
— Pabbi segir aS þetta sé eins
og að fœra kílómetramœlinn í
gömlum bíl afturábak!
ur brauðsneiður sem skellt er
saman með magaríni á milli. Ja,
ekki eyðileggur maður í sér
magann hér á steikaráti.
Það verður líklegast í þessari
viku sem ég fæ að vita hvenær
ég fer vestur.
22. JÚNÍ, KL. 00.30
í gær heyrði ég í Lúðrasveit
sem lék göngulög, sennilega á
leið niður Laugaveginn. Lögð-
ust margir fanganna út í glugga
og æptu og öskruðu svo mér
blöskraði.
Þegar maður er svona mikið
einn, þá getur maður ekki ann-
að en látið hugann reika vítt og
breitt. Maður lætur sig dreyma
um ástir, auðlegð og fjarlæg
draumalönd. Aðra stundina er
maður í heimsókn hjá eskimó-
um og hinni eyðir maður tím-
anum í örmum suðrænna meyja.
Hann er skrítinn, mannshugur-
inn, og það er dásamlegt að
vita til þess að enginn dómari
getur dæmt frá manni dag-
drauma manns. Þótt líkaminn
sé lokaður inni getur hugurinn
verið frjáls annað slagið og þá
getur maður verið milljóna-
mæringur, hetja, kvikmynda-
stjarna eða þá bara maður sjálf-
ur. Skrifa meira síðar, ég ætla
að sökkva mér niður í heim-
spekilegar hugleiðingar.
KL. 01.30
í gærkveldi, þegar opnað
hafði verið fram á gang, var
tekinn eini stóllinn sem við höf-
um hér og farið með hann inn
á eitt. Þegar ég fór að ná í
hann og bað strákana að láta
mig fá hann, neituðu þeir. Þá
fór ég inn til þeirra og tók einn
stólinn hjá þeim. Þeir reyndu
að stöðva mig en þá reiddist ég
8.TBLV1KAN 45