Vikan - 24.02.1972, Blaðsíða 8

Brot úr bréfum og dagbók fslenzks refsifanga
Eg varaðeins
óhamingjusamur
unglingur
SIÐARI HLUTI
KL. 17.15
ÞaS er þá bezt að halda áfram.
Þegar vertíðinni lauk, bauð út-
gerðarmaðurinn upp á vín og
drukkum við um borð í bátn-
um. Síðan fór ég heim, en fannst
ég einmana svo ég fór út í
næsta þorp og síðan í þarnæsta.
Þar lenti ég í klandri (hann
nauðgaði stúlku þar) og daginn
eftir sótti lögreglan mig. Að
loknum yfirheyrzlum var ég
fiuttur suður í úttekt á gamla
dómnum. Ég var feginn. Nú er
bara að láta tímann líða þar til
ég er frjáls og þá skal enginn
fá mig til að drekka. Það sem
ég ætla að lifa fyrir þá er að-
eins eitt: Börnin mín.
8. JÚNÍ
Það er skömmu eftir mið-
nætti og mig langar til að skrifa
eitthvað. Ég er að hugsa um
framtíðina, hvort hún er virki-
lega þess virði að lifa henni.
Kannski er bezt að losna frá
þessu fyrir fullt og allt, en ég
á börn og finnst skylda mín að
gera eitthvað fyrir þau. Þau
eiga það hjá mér og ég ann
þeim miklu meira en margur
heldur. Hversu oft hefur mig
ekki langað að labba að syni
mínum, sem nú er orðinn 9 ára,
og tala við hann, sýna honum
hluti og vera honum góður fað-
ir. Ég verð að lifa til að hjálpa
börnunum mínum þegar ég
losna héðan — og ef ég verð
fær um að hjálpa þeim þá.
KL. 01.30
Ég get ekki sofnað. Ég er
alltaf að hugsa, hugsa og hugsa.
Af hverju lenti ég í öllu því
sem ég lenti í? Hver mínúta
sem líður og hver stund færir
mig nær því takmarki að verða
aftur frjáls maður. Þegar sá
dagur rennur upp verð ég að
vita hvað að mér er. Til þess
er þessi dagbók. Ef ég er nægi-
lega hreinskilinn við hana, get
ég kannski fundið út eitthvað
um sjálfan mig þegar ég les
hana yfir síðar. Ég verð að
finna sjálfan mig. Guð, hjálp-
aðu mér! Dísa, ég elska þig!
Mig langar til að gráta.
KL. 18.15
Sigga systir kom í dag með
skó, öl, tóbak og smurt brauð
frá mömmu, en ég fékk ekki að
tala við hana. Ég er búinn að
hafa það sæmilegt í dag og bíð
bara eftir því að eitthvað ger-
ist í mínum málum, helzt það
að ég fari vestur.
9. JÚNÍ
Klukkan er um það bil fimm
og ég er búinn að sofa í mest
allan dag, því ég hef ekkert að
lesa og þá er lítið annað við
tímann að gera en að sofa. Bald-
ur blauti fór austur á Hraun
eftir hádegið í dag. Ég vona að
ég fari að fara vestur. Það er
allt að fyllast hérna, svo þeir
verða að losa til hér og senda
eins marga austur og mögulegt
er. „Sína“ klefafélagi minn er
að stúdera rán; það virðist
ekkert ætla að stöðva þennan
dreng. Kannski er þetta bara
loft í honum.
Ég er að hugsa um að biðja
mömmu að senda mér þrjár
svona bækur til viðbótar, mig
langar að spreyta mig á smá-
sagnagerð og sjá hvernig mér
tekst til.
Þetta líf sem við lifum hér er
hreinasta helvíti. Ekkert við að
vera. Ekkert útvarp, bara lesa
og sofa. Ég er fjúkandi vondur.
Það á að heita að okkur sé
greiði gerður með því að hleypa
okkur út hér á daginn, en það
er sko aldeilis ekki. Maður er
þar eins og hvert annað dýr til
sýnis, því fólkið í húsunum í
kring bíður eftir því að okkur
sé sleppt út í garðinn. Vera má
að við séum afbrotamenn, en
við viljum ekki vera til sýnis
fyrir almenning. Ég held að það
sé nóg að búa í þessari dauða-
gildru sem Skólavörðustígur 9
er, eða eins og einn fangavörð-
urinn sagði: — Það er bara
beðið eftir því, að það brenni
hér.
En hvað verður þá um menn-
ina sem hér eru inni ef bruna
ber að höndum? Hér eru hvergi
sjáanleg slökkvitæki og gólf og
loft eru úr timbri. Ef einhver
á eftir að farast hér í eldsvoða,
skal ég ákæra þessa fínu herra
fyrir morð!
10. JÚNÍ KL. 00.15
Vikan er hálfnuð og ég er
farinn að hlakka til næsta laug-
ardags. Ég er ekki í skapi til
að sofna strax, heldur ligg hér
og hugsa um félaga mína hér
í fangelsinu. Þetta eru flestir
gæðamenn og góðir í umgengni
8 VIKAN 8.TBL.