Vikan - 24.02.1972, Blaðsíða 48

„Robinson Crusoe“!
,En sannanirnar, (En hver er
eiginlega vitnisburður frú De-
luc? „Hópur þorpara kom til
hennar, og voru þeir hávaða-
samir, átu og drukku án þess að
borga, fóru í humátt á eftir
unga manninum og stúlkunni,
komu aftur til veitinahússins
í Ijósaskiptunum og fóru aftur
yfir ána, eins og þeim lægi
mikið á“.), munt þú segja, frá
frú Deluc benda einkum til
návistar óaldarflokks í nám-
unda við kjarrið, á þeim tíma,
þegar morðið var framið, eða
þar um bil. Þetta viðurkenni
ég. Ég efast um, að ekki hafi
verið tylft óaldarflokka, eins og
þess, sem frú Deluc lýsir, í og í
kringum nágrenni Barriére du
Roule, þegar, eða um það leyti
sem þessi harmleikur gerðist.
En óaldarflokkurinn, sem hef-
ur dregið til sín hið harða að-
kast, þrátt fyrir hinn nokkuð
seina og mjög tortryggilega
vitnisburð frá frú Deluc, er eini'
óaldarflokkurinn, sem sú heið-
arlega og samvizkusama, gamla
kona segir það um, að hann hafi
borðað kökur hennar og drukk-
ið koníak hennar án þess að
gera sér þá fyrirhöfn að borga
henni fyrir það. Og stafar reið-
in ekki af þessu?
Nú er alls ekki ólíklegt, að
þessi mikli flýtir hafi virzt
meiri flýtir í augum frú Deluc,
þar sem hún var stöðugt með
hugann bundinn við þá hryggi-
legu staðreynd, að mennirnir
höfðu gert kökum hennar og
öli góð skil, — kökum og öli,
sem hún kann enn að hafa haft
veika von um að fá greitt fyrir.
Hvers vegna skyldi hún með
öðrum kosti, þar sem þetta var
í Ijósaskiptunum, hafa lagt
áherzlu á flýtinn? Það er vissu-
lega enginn ástæða til að undr-
ast, þó að jafnvel óaldarflokkur
flýti sér til að ná heim til sín,
þegar fara þarf á litlum bátum
yfir breiða á, þegar stormur er
yfirvofandi og þegar nóttin
nálgast.
Ég segi nálgast; því að nóttin
var enn ekki komin. Það var
aðeins í Ijósaskiptunum, að hinn
ósæmilegi flýtir þessara „þorp-
ara“ olli gremju hinnar stilltu
frú Deluc. En okkur er sagt, að
það hafi einmitt verið þetta
kvöld, sem frú Deluc, og einnig
eldri sonur hennar, „heyrðu óp
í kvenmanni í nánd við veit-
ingahúsið“. Og með hvaða orð-
um tiltekur frú Deluc þann
tíma kvöldsins, þegar þessi óp
heyrðust? „Það var stuttu eftir
að dimmt var orðið“, segir hún.
En „stuttu eftir að dimmt er
orðið“ er að minnsta kosti í
myrkri; og „í Ijósaskiptunum"
er jafnörugglega í birtu. Þannig
er það mjög vel ljóst, að hóp-
urinn fór frá Barriére du Roule,
áður en frú Deluc heyrði
ópin. Og enda þótt í öllum hin-
um mörgu skýrslum um vitnis-
burðinn sé viðhaft orðalag um
þessi atriði, sem er eins greini-
legt og óbreytanlegt og það
orðalag, sem ég hef notað í
þessu samtali við þig sjálfan,
hefur alls ekki verið tekið eftir
hinu mikla ósamræmi í neinu
af dagblöðunum, né af neinum
af vikapiltum lögreglunnar.
Ég mun ekki bæta við nema
einni röksemd gegn óaldar-
flokki; en þessi eina röksemd
hefur, að minnsta kosti að mínu
viti, alveg ómótstæðilegan kraft.
Við þær aðstæður, að lagt var
mikið fé til höfuðs morðingj-
unum, og að fullri sakarupp-
gjöf var heitið þeim, sem kæmi
upp um félaga sína, má telja
það alveg óhugsandi, að einhver
einstaklingur í hópi auðvirði-
legra þorpara, eða í hvaða hópi
manna sem vera skai, hefði ekki
fyrir löngu svikið glæ^afélaga
sína. Hver einstaklingur í hópi
manna, sem í slíkri aðstöðu er,
er ekki svo mjög áfjáður í laun-
in, eða áhugasamur um að kom-
ast undan, heldur hrœddur um
að verða svikinn. Hann svíkur
með ákafa og snemma, til þess
að hann verði ekki sjálfur svik-
inn. Það, að leyndarmálið hef-
ur ekki komizt upp, er hin ágæt-
asta sönnun þess, að það sé í
raun og veru leyndarmál. Um
þetta hræðilega myrkraverk
vita aðeins einn, eða tveir, lif-
andi menn, og Guð.
Við skulum nú draga saman
hinar veigalitlu, en þó öruggu,
niðurstöður hinnar löngu rann-
sóknar okkar. Við höfum feng-
ið þá niðurstöðu, að annaðhvort
sé um að ræða banaslys í húsi
frú Deluc, eða morð, sem fram-
ið hafi verið í kjarrinu í Barri-
ére du Roule, af elskhuga, eða
að minnsta kosti af nánum og
leynilegum félaga hinnar látpu.
Þessi félagi hefur dökkleitan
hörundslit. Þessi hörundslitur,
„lykkjan11 á böndunum og „sjó-
mannshnúturinn“, sem hatt-
snúran er bundin með, benda
til sjómanns. Félagsskapur hans
við hina látnu — káta, en ekki
spillta, unga stúlku — bendir
til þess, að hann sé hærra settur
en venjulegur sjómaður. f þessu
atriði eru hin vel skrifuðu og
áköfu bréf til dagblaðanna mjög
til staðfestingar. Sú staðreynd,
að áður var um strok að ræða,
eins og nefnt er af blaðinu
Merkúr, veldur ruglingi á hug-
myndinni um þennan sjómann
og hugmyndinni um „sjóliðs-
foringjann“, sem fyrst er vitað
til, að hafi leitt hina ógæfusömu
út í glæpi.
Og hér, á réttum stað, kemur
athugun á því, að þessi hör-
undsdökki maður var stöðugt
fjarverandi. Ég skal skjóta því
inn í, að hörundslitur þessa
manns er dökkur og sólbrennd-
ur; það var enginn venjulegur
dökkur hörundslitur, sem var
hið eina, sem munað var eftir,
bæði að því er snertir Valence
og frú Deluc. En hvers vegna er
þessi maður stöðugt ófundinn?
Var hann myrtur af óaldar-
flokknum? Ef svo er, hvers
vegna eru þá aðeins merki um
stvtkuna, sem ráðizt var á?
Eðlilega verður gert ráð fyrir,
að morðstaðurinn sé hinn sami
i báðum tilvikunum. Og hvar
er lík hans? Árásarmennirnir
mundu að öllum líkindum hafa
iosað sig við bæði líkin á sama
hátt. En segja má, að þessi mað-
ur lifi, og að hann sé knúinn til
að gefa sig ekki fram, vegna
ótta við að vera sakaður um
morðið. Gera mætti ráð fyrir,
að þessi hugsanagangur stjórn-
aði honum núna — eftir svona
langan tíma — þar sem vitnis-
burður hefur komið fram um,
að hann hafi sézt með Maríu,
en að hann hefði ekki haft nein
áhrif um það leyti, sem glæp-
urinn var framinn. Fyrsta verk
sak'auss manns mundi bafa ver-
ið að tilkynna um verknaðinn
og að aðstoða við að bera kennsl
á þorparana. Þetta hefði verið
gert samkvæmt hyggjuviti.
Hann hafði sézt með stúlkunni.
Hann hafði farið yfir ána með
henni í opnum ferjubáti. Það að
hrópa hefnd yfir árásarmenn-
ina hefði litið út, jafnvel í aug-
um fábjána, sem hin vissasta
og hin eina aðferð til að losna
sjálfur við grun. Við getUm ekki
hugsað okkur, að hann hafi að
kvöldi hins örlagaþrunga sunnu-
dags verið bæði saklaus sjálfur
og ekki vitað um, að glæpur
hafði verið framinn. Þó er það
aðeins við slíkar aðstæður, að
hægt er að ímynda sér, að hon-
um hefði láðst, ef hann var á
lífi, að hrópa hefnd yfir árás-
armennina.
Og hvaða ráðum beitum við
til að komast að hinu sanna?
Við munum komast að raun um,
að þessum ráðum fjölgar og þau
verða skýrari, eftir' því sem
okkur miðar áfram. Við skulum
þaulrannsaka fyrra strokið. Við
skulum kynna okkur alla sögu
„liðsforingjans", með núverandi
aðstæðum hans og dvalarstað
hans einmitt á þeim tíma, þeg-
ar morðið var framið, Við skul-
um bera vandlega saman hin
ýmsu bréf, sem send voru
kvöldblaðinu þar sem mark-
miðið var að rannsaka óaldar-
flokk. Þegar þessu er lokið,
skulum við bera þessi bréf,
bæði að því er varðar stíl og
rithönd, saman við bréf þau,
sem send voru morgunblaðinu
áður, og þar sem svo ákaft var
haldið fram sekt Mennais. Og
þegar öllu þessu er lokið, skul-
um við aftur bera þessi mis-
munandi bréf saman við hina
þekktu rithönd liðsforingjans.
Við skulum reyna með því að
þaulspyrja frú Deluc og drengi
hennar, og líka strætisvagns-
stjórann, Valence, að fá ein-
hverja frekari vitneskju um út-
Jit og hátterni „mannsins með
dökkleita litarháttinn". Fyrir-
s^urnir, sem lagðar eru fyrir
viðkomandi af dómgreind hljóta
að draga fram frá einhverjum
þessara aðila vitneskju um þetta
sérstaka atriði (eða um önnur
atriði) — vitneskju, sem aðil-
a’-nir sjálfir vita jafnvel ekki,
að þeir hafi. Og nú skulum við
leita að bátnum, sem bátsmað-
urinn tók til handargagns að
morgni mánudagsins tuttugasta
og þriðja júní, og sem hann tók
burt úr bátaskrifstofunni, án
þess að viðkomandi yfirmaður
vissi um það, og án stýrisins,
einhvern tíma áður en líkið
fannst. Með viðeigandi var-
kárni og þrautseigju munum
við áreiðanlega finna þennan
bát; því að ekki aðeins getur
48 VIKAN 8. TBL.