Vikan - 24.02.1972, Blaðsíða 46

V
7
svo að ég titraði allur og skalf.
Sennilega hafa þeir séð hvað
rr.ér leið, svo þeir hættu við
að taka af mér stólinn.
Þegar ég hugsa um þetta sé
ég hvað ég er orðinn slæmur
á taugum, því inniveran held-
ur manni í ægilegri spennu. Ég
bið Guð að hjálpa mér að hafa
stjórn á skapi mínu, því ég vil
ekki meira klandur en þegar er
komið og er það víst nóg.
Ég vildi að ég væri dýr, þá
gæti ég lifað samkvæmt lög-
málum náttúrunnar. Nú er
svartsýnin að ná tökum á mér
og örvæntingin grípur mig. Mér
finnst ég ekki vera neitt, þrengt
er að mér frá öllum hliðum, mig
langar að deyja, en samt vil ég
lifa...
KL. 03.00
Elsku litla Gerða mín. Ég hef
verið að hugsa um þig, en það
má ég helzt ekki, því að ég
sakna þín svo mikið. Ég vildi
gefa 10 ár af ævi minni til að
geta verið kominn í leik við
þig. Manstu, elsku barnið mitt,
þegar þú varst í feluleik með
pabba og þegar þú fórst í bíltúr
með pabba og mömmu? Góður
Guð gefi að ég megi verða þess
verður að þú kallir mig pabba
og systkini þín líka. Ég á ykk-
ur fjögur og enginn getur tekið
ykkur frá mér. Ég er búinn að
gráta í nótt, en er að ná mér.
Biddu Guð að passa pabba,
Gerða mín.
ÚR BRÉFI:
Mér gekk sæmilega í skóla á
mínum barnaskólaaldri og undi
mér ágætlega þar til ég varð
jyrir einu mesta áfalli lífs míns.
Þá var ég 9 eða 10 ára. Einu
sinni þegar allir bekkirnir stóðu
i röð fyrir framan skóladyrnar
og biðu eftir að verða hleypt
inn, fór ég að striða stelpu sem
var í nœstu bekkjarröð við hlið-
ina eins og strákum er gjarnt
að gera þegar þeir vilja vera
miklir. Það hafði verið rignt og
ég sletti á kápuna hennar. Síðan
var hleypt inn og ég fór ásamt
mínum bekkjarsystkinum inn,
en í sömu svipan kom kennari
stúlkunnar sem ég hafði hrekkt.
Tók hann mig og fór með mig
yfir í nœstu stofu þar sem hún
sat ásamt bekkjarsystkinum
sínum, skammaði mig og fleygði
mér síðan upp á kennaraborðið.
Þar flengdi hann mig en ég
grét. Þá var ég aðeins ungur
drengur, hrœddur og sár, en
þótt sársaukinn af flengingunni
hyrfi skjótlega, glumdi á mér
hvar sem ég fór: Ha ha, þú varst
flengdur. Oft grét ég þegar ég
kom heim á kvöldin og gerði
mér upp allslags veikindi til að
sleppa við að fara í skólann.
Eftir þetta fór ég einnig að slá
mjög slöku við námið og leit
œvinlega öðrum augum á skól-
ann.
Þar var ég aldrei bundinn
mjög sterkum tökum og þegar
ég var í öðrum bekk gagnfrœða-
skóla, lenti ég í orðasennu við
kennara minn og endaði það
með því, að hann reif í hárið á
mér og sló mig. Ég varð svo
reiður að ég hirti hann til, tók
skólatöskuna mína og fór og
lét ekki sjá mig í skólanum
meira. Seinna fór ég í iðnskól-
ann og tók til við iðnnám og
þá útvegaði fyrri skólastjórinn
minn mér undanþágu vegna
skyldunámsprófsins og er ég
honum alltaf þakklátur fyrir þá
aðstoð sem hann veitti mér.
KL. 11.30
Ég var að fá þær fréttir, að
ég færi vestur upp úr kl. 1 í
dag. Ég hringdi heim og pabbi
og mamma urðu ánægð með
fréttirnar. Ég vona að mér líki
vel þar, ég veit að það verður
allt annað líf fyrir mig. Ég
skrifa þá ekki meira fyrr en ég
kem vestur, en hingað vil ég
aldrei koma aftur.
Mjög ánægjulegt (þessi orð
eiu skrifuð yfir hálfa síðu í
dagbókinni). Þar með er þess-
um áfanga lokið!
23. JÚNÍ, KL. 15.00
Það var aldrei farið í gær, en
við lögðum af stað klukkan átta
í morgun. Ég fékk að koma við
heima til að taka föt og kveðja.
Ég gat kvatt mömmu og Gerðu
litlu dóttur mína. Hún er ynd-
isleg og mér þykir óskaplega
vænt um hana.
Rannsóknarlögreglumennirn-
ir sem keyrðu okkur voru ekk-
ert hrifnir af því að keyra okk-
ur heim. Þeim þætti kannski
eitthvað annað ef þeir ættu
sjálfir að fara í dómsúttekt frá
fjölskyldum sínum í heilt ár
eða meira (árin urðu reyndar
tæplega 2). Við komum hingað
klukkan kortér yfir eitt og lízt
mér mjög vel á mig og vona
að mér líði vel hérna. Ég hef
sér herbergi, mjög vistlegt og
gott og er hér ýmislegt til að
dunda sér við og er það vel.
Jæja, ég ætla þá ekki að eyða
tímanum lengur í skriftir, held-
ur fara að koma mér fyrir.
24. JÚNÍ, KVÖLD
Ég hef verið að gróðursetja
rófur í dag og held að ég sé að
ná mér á strik. Ég hef það gott
eftir þennan fyrsta vinnudag,
lagði mig aðeins eftir matinn
og horfði á sjónvarp. Mér er
dálítið þungt í skapi en það
lagast, ég finn að ég er að ró-
ast og býst við að mér komi til
með að líða vel hérna.
Ég hugsa mikið um Dísu og
vona að henni vegni vel. Ég
óska þess að hún fyrirgefi mér
einhverntíma, því ég veit að ég
verð gjörbreyttur maður þegar
ég losna. ýr
LEYNDARDÖMUR
MARÍU ROGET
Framhald af bls. 33.
óréttmætar og algerlega án
grundvallar, af öllum hinum
viðurkenndu líffærafræðingum
Parísar. Ekki svo að skilja, að
málið kynni ekki að hafa verið
eins og ályktað var, heldur að
engin ástæða var til ályktun-
arinnar: — var ekki mikil
ástæða til að álykta öðruvísi?
Við skulum nú íhuga „um-
merkin eftir bardaga“; og ég vil
spyrja hvað þessi ummerki hafa
átt að sýna. Hóp manna. En
sýna þau ekki fremur, að ekki
var um óaldarflokk að ræða?
Hvaða bardagi hefði getað átt
átt sér stað — hvaða bardagi
svo ofsalegur og langvinnur, að
„ummerkin“ hefðu alls staðar
verið finnanleg — milli veik-
byggðrar og varnarlausrar
stúlku og þess óaldarflokks, sem
mönnum dettur í hug? Þögult
grip nokkurra harðhentra arma,
og öllu hefði verið lokið. Fórn-
arlambið hlyti að hafa verið al-
gerlega á valdi þeirra. Þú manst
víst eftir því hér, að röksemd-
irnar, sem haldið hefur verið
fram til að afsanna, að kjarrið
sé morðstaðurinn, eiga að mest-
um hluta aðeins við gegn því,
að þarna hafi morðið verið
framið af fleirum en einum
einstaklingi. Ef við hugsum
okkur aðeins einn ofbeldismann I
getum við skilið, og aðeins
þannig skilið, bardaga, sem var
svo ofsalegur og harður, að
hann skildi eftir hin augljósu
„ummerki“.
46 VIKAN 8. TBL.