Vikan - 24.02.1972, Blaðsíða 22

«
ósköp vel. Ég varð skyndilega
frá mér af reiði. — Hvað er
að þér? Eg greip fast í harid-
legg hennar og hristi hana. —
Ertu ekki með öllum mjalla?
Skilurðu ekki að við höfum
verið í lífshættu, vegna þess
eins að við höfum verið að
reyna að bjarga þér?
Hún horfði á mig, haturs-
fuilum augum og æpti: — Ég
hélt að þið væruð farnir og
hefðuð skilið mig eftir! En þið
voruð hér allan tímann. Þið
vissuð að ég var í skýlinu, en
hreyfðuð ekki hönd til að
hjálpa mér!
— Og þetta vogar þú að
segja! Ég stóð frammi fyrir
henni, titrandi af reiði. — Þú,
sem horfðir á að skotið var á
þinn eigin föður! Þú varst í
skýlinu. Það gat ekki hjá því
farið að þú vissir hvað var að
ske. Eða hélztu að Leigh væri
aðeins að skjóta upp í loftið
að gamni sínu? Og þegar
drengnum var misþyrmt!
Varstu þá sofandi? Eða hvað
hélztu að þeir væru að gera?
Querol tók fram í fyrir mér.
— Haltu kjafti, Ross. Ég þagn-
aði, saup hveljur og titraði af
bræði. Innra með mér fannst
mér að það gæti ekki annað
verið en að mér skjátlaðist. Það
gat ekki verið að Jacky hefði
vitað um árásirnar á föður
hennar og drenginn.
Hún leit á Querol og nú var
kominn annar svipur í augu
hennar.
— Ertu særður? sagði hún
lágt.
— Það er ekkert, sagði hann
snöggt. — Aðeins smásár á
handleggnum. Það læknast af
sjálfu sér.
Hún leit á drenginn, sem
reyndi að brosa til hennar, en
við gátum öll séð hve langt
leiddur hann var. Þá brast hún
í grát.
En ég vissi ekkert um
þetta, snökkti hún. Ég hélt
að ég væri orðin ein hérna
með þeim . . .
Querol var sjálfur dálítið
meyr á svipinn, þegar hann sá
dóttur sína gráta, en hann
reyndi að dylja það og sagði:
— Jæja, við fáum þá vonandi
að heyra eitthvað. Hvað er það
sem vakir fyrir Jonathan?
— Ég veit það ekki.
En þú komst hingað hans
vegna?
Já, viðurkenndi hún.
— Hvers vegna? Hvað áttir
þú að gera?
— Færa honum peningana,
sagði Jacky og andvarpaði.
Querol varð undrandi.
— Peningana? Hvaða pen-
inga?
— Svo hann gæti greitt þess-
um tveim, fyrir að gera í stand
skýlið. Það held ég að minnsta
kosti. Hann ætlaði að setjast
hér að, búa hér í einveru.
Querol var tortrygginn á
svip. Hann þagði um stund, svo
sagði hann: — Það var þá Jona-
than sem undirbjó flótta þeirra
úr fangelsinu? Eða var það
ekki? Já, það hlýtur að hafa
verið þannig. En til hvers?
— Ég veit það ekki! Hún
grét sáran.
— Það hefur nú ekki verið
eingöngu til þess að þeir gætu
lagfært skýlið fyrir hann, sagði
Querol þurrlega.
Það varð þögn um stund.
Querol var hugsi, svo sagði
hann:
Og þú gerðir þetta allt
fyrir Jonathan. Hann barði þig
þá í þakklætisskyni. Jú, neit-
aðu því ekki, það var hann
sem sló þig.
— Jú, en það var óvart,
maldaði Jacky í móinn. Hún
leit upp og tárin runnu niður
kinnar hennar. — Við vorum
að tala saman. Það hafði ekk-
ert skeð, annað en að þið höfð-
uð farið burt af eynni. Það
sagði hann. En svo heyrði ég
að einhver var að kalla. Jona-
than sagði að það væri mis-
heyrn, en ég vildi fara út að
gá. Hann stóð líka upp, en
hann var að missa hækjurnar
og sló óvart annarri hækjunni
í andlitið á mér . . .
— Þú átt við að hann hafi
slegið þig í rot, svo þú gætir
ekki svarað okkur, sagði Que-
rol reiðilega. Varir hennar
titruðu. Svo sagði hann:
— Hvað skeði svo?
— Þegar ég vissi af mért var
komið kvöld. Ég vildi þá líka
fara út, en Jonathan sagði mér
að Yabbie væri farin og sömu-
leiðis Rita Rina, og að ég væri
hreinlega strönduð á eynni.
Hann hló þegar hann sagði
þetta. Ég skildi ekki neitt . . .
en mér fannst afskaplega ótrú-
legt að þið hefðuð farið í burt
á Yabbie. Þess vegna fóru þeir
með mig niður á bryggju í
dag, svo að ég gæti séð með
mínum eigin augum að Yabbie
væri farin.
Þess vegna var skýlið mann-
laust, hugsaði ég. Það var þögn
um stund og við sátum öll hugs-
andi. Það var komið kvöld,
myrkrið hafði skollið fljótt á.
Ég gat varla greint andlitið á
J acky. En allt í einu sagði
Querol: — Hvers vegna gerð-
ir þú þetta? Ég var að velta
því fyrir mér hvort þú værir
hrifin af . . . En það getur ekki
verið Jonathan!
Hún svaraði ekki og þá var
það ég sem spurði blátt áfram:
- Elskar þú Jonathan?
Hún horfði þá beint í augu
mér og svaraði: — Já, það geri
ég! Þessi játning var eins og
kinnhestur. En hún bætti svo
við:
— Það er að segja, ég elsk-
aði hann, en það geri ég ekki
lengur. Hann er -orðinn svo
breyttur.
Bjartur ljósgeisli skein í
gegnum gömlu rústirnar og
hún þagnaði vandræðalega.
Querol leit á mig og brosti
biturlega.
Þetta er vitinn á Kumul,
sagði hann. — En þú gerðir
það sem þú gazt, Ross.
Ég varð undrandi, en áttaði
mig eftir nokkrar sekúndur og
flýtti mér út að glugganum.
— Nei! öskraði ég, — þetta
er ekki vitinn á Kumul!
Ég varð óður af æsingi og
þaut út. Querol og Jacky
fylgdu mér.
— Sjáið! hrópaði ég, þetta
ljós kemur héðan, héðan frá
Kananga!
Mooney kom nú líka út og
við þutum öll af stað að runn-
anum og störðum á það sem
fram fór við skýlið. Ljósið kom
frá gamla vitanum, sem ekki
hafði verið í notkun í mörg ár.
Þar var kominn nýr pallur,
einmitt flekinn, sem Leigh
hafði verið að smíða. Og nú
stóð Leigh þar uppi í skelli-
birtu og skyggði fyrir ljósið
við og við, svo það liti senni-
lega út, —• fimm sekúndur
ljós — sex sekúndur myrkur
. . . Alveg sömu ljósmerki og
vitinn á Kumul sendi frá sér.
Jonathan stóð fyrifc- neðan
pallinn og taldi upphátt: —
Einn —- tveir — þrír — fjórir
— fimm . . . Bravo, Leigh!
Haltu nú taktinum. — Einn —
tveir — þrír . . .
Jacky stóð hjá mér og ég
heyrði að hún saup hveljur.
—• Hann er brjálaður, hvísl-
aði hún. Mooney greip í hand-
legginn á mér. — Hvað eru
þeir að gera?
Eg hafði ekki tíma til að
sinna honum. Ég varð að reyna
að átta mig á þessu sjálfur.
Hvers vegna vildi Jonathan
láta líta svo út sem þetta væri
vitinn á Kumul? Hvers vegna
hafði hann látið slökkva á
rétta vitanum? Því að það hlaut
hann að hafa gert. Þess vegna
hafði Leigh róið yfir á Kumul,
ekki til að leita mig uppi. Og
þess vegna hafði ég ekki get-
að hreyft lásana á gashylkj-
unum, hann var búinn að loka
fyrir leiðslurnar.
En hvers vegna var það svo
áríðandi að rugla svona til ljósi
vitanna. Það var ekki nema
eitt svar við því, það var til að
rugla fyrir einhverjum sæfar-
anna, svo hann strandaði við
klettana á Kananga.
En hvaða bátur? Hvernig
vissi Jonathan um einhvern
bát, sem átti leið þarna fram-
hjá einmitt þessa stundina,
einhvern, sem myndi sigla eft-
ir vitanum á Kumul?
Mig grunaði hver það var.
Ég horfði á Jacky og hún svar-
aði augnatilliti mínu með
skelfingarsvip. Hún vissi það
líka. Ég spurði hana: — Hvert
er eftirnafn Jonathans?
Og hún svaraði: — Farelly.
Jonathan Farelly, bróðir Da-
vids Farellys, kappsiglinga-
hetjunnar, sem ég átti að mála
í San Sebastian. Jonathan
Farelly hafði látið byggja
Convenant og aldrei ætlað
öðrum en sjálfum sér að sigla
honum til sigurs. En svo kom
bílslysið og Jonathan varð ör-
kumla. Ég sneri mér að Jacky
og spurði:
— Hver ók bílnum?
— David. Hún var náföl í
skininu frá vitanum. Hún
hvíslaði: — Hann ætlar að
hefna sín. Hann ætlar að drepa
David. Og ég hef verið að
hjálpa honum . . .
Framhald í næsta blaði.
— Láttu mig gizka, elskan, þú
ert núna í Ijósbláa sloppnum!
22 VIKAN 8. TBL.