Vikan - 13.04.1972, Qupperneq 7

MIG DREYMDI
I FULLRI ALVORU
HINUM MEGIN
Kæri draumráðandi!
Ég óska að fá eftirfarandi draum ráðinn í þættinum:
Mér fannst ég vera komin til heimkynna þeirra, sem
latnir eru. Mér fannst ég hitta þar móður mína, sem er dá-
in fyrir tæpum 2 árum, en var þá orðin öldruð kona. Mér
fannst hún vera mjög fallega klædd; í upphlut, gylltum,
með fallegt hár og mjög ungleg, eins og hún væri á að
gizka 40—50 ára. Hún var mjög ánægð og leit mjög vel út
að öllu leyti.
Mér fannst ég segja við hana: ,,Fór þér strax að líða
svona vel, eftir að bú komst hingað?" Hún sagði: „Ekki
alveg strax, ég var dálítinn tíma að jafna mig, en þetta
kom samt mjög fljótt.“ Ég spyr hana: „Hefur þú ekki séð
hana systur mína og bróður minn, sem eru dáin fyrir mörg-
um árum?“ Hún svarar: „Jú, jú, ég hitti þau oft. og þeim
líður mjög vel.“ Þá spyr ég: „En hefur þú þá ekki hitt hann
bróðurson minn, sem er líka löngu dáinn?“ Hún svarar:
„Jú, jú, ég hitti hann líka oft og honum líður líka mjög
vel.“ Þá spyr ég aftur: „En hefur þú hitt hann bróður minn,
sem er dáinn fyrir tæpum 3 árum?“ Hún svarar: „Jú, en
hann var nú svo óheppinn að hann veiktist af útbrotum, en
það er nú farið að lagast, og þá fer honum að líða vel.“
Þá fannst mér vera þarna kona, sem ég þekki ekki og hún
snýr sér að mér og segir: „Hún mamma þín er svo vinsæl
hérna, bað leita svo margir til hennar, hún er svo fjölhæf."
Svo segir hún: ,,En hefur þú litið hérna út um gluggann og
séð hvað allt er fallegt?“ Mér finnst ég líta út um glugg-
ann og sé svo fallegt umhverfi, sem ég hef aldrei áður séð,
blóm, akra, og engi, en allt í einu finnst mér að ég þurfi
að fara að komast heim til mín, svo ég segi: „Ætli að ég
rati nú heim?“
,,Já, já, þú ferð bara hérna niður tröppurnar og út um
dyrnar, þar er alltaf vörður, sem hleypir fólki út og inn.“
Mér finnst ég kveðja hana (mömmu mína) með kossi og
faðmlögum, sem hún endurgalt í sömu mynt og mér fannst
hún vera volg og hlý, alveg eins og ég þekkti hana áður.
Síðan finnst mér ég fara niður breiðar og teppalagðar tröpp-
ur og út um dyr sem standa opnar, og þar stendur maður
við dyrnar en ég talaði ekki neitt við hann, en þegar ég
kem út fyrir, finnst mér ég sjá vagna sem keyra fram og
til baka og ég ætla að fá far með einum, sem er alveg að
fara af stað, en þá er sagt við mig:
,.Þú getur ekki fengið far með honum, hann er alveg
fullur, þú verður að bíða eftir næsta vagni.“ Ég var að
bíða, en vaknaði áður en sá næsti kom.
Með fyrirfram þakklæti.
Hulda.
Ekki er ólíklegt, að einhverjir harðir í trúnni myndu
álíta að þetta væri sitthvað meira en draumur; að þú hefðir
í raun og veru farið „yfirum“ í draumnum og að allt sem
í honum var sé sannleikur. Sjálfir treystum við okkur ekki
til að dæma um það, en víst er eitt, að þessi draumur er
þér ekki fyrir neinu slæmu. Líklegt er, að þú verðir fyrir
einhverju happi í nánustu framtíð, og það verður happ sem
þú munt njóta góðs af um alla ókomna ævi. Ef þú skyldir
finna hjá þér kvöð til að þakka einhverjum fyrir það happ,
þá skaltu ekki láta hjá líða að minnast þeirra sem þú fyrir-
hittir í draumnum.
En einnig er fyrir hendi sá möguleiki að þú verðir eitt-
hvað lasin á næstunni, en það verður ekkert alvarlegt.
AÐTJÁSIGÍORÐUM
Kennarar í framhaldsskólum hafa í æ ríkara mæli orðið
varir við, hversu nemendur eiga erfitt með að koma fyrir
si'g orði. Jafnvel þegar góðir nemendur, sem lesa lexíurnar
sínar vel og samvizkusamlega á degi hverjum, eru spurðir
út úr, rekur þá í vörðurnar æ ofan í æ og vefst tunga um
tönn. Þeir virðast eiga erfitt með að klæða vitneskju sína
í búning hins talaða orðs og segja vel og skipulega frá
því, sem þeir hafa lesið. Það má kannski segja, að þetta
komi ekki að sök, fyrst nemandanum tekst að gera læri-
föður sínum skiljanlegt, að hann kunni skil á því verk-
efni, sem fyrir hann er lagt. En skelfing hlýtur að vera
hryggilegt og leiðinlegt að hlusta á myndarlegt og vellesið
fólk stama og tafsa og mismæla sig í sífellu.
Oft hefur verið á það minnzt, að ungir alþingismenn séu
minni ræðuskörungar en fyrirrennarar þeirra. Þetta er
hverju orði sannara. Það er furðulegt, að maður sem kom-
inn er á þing, skuli ekki geta haldið skammlausa ræðu
blaðalaust. Og jafnvel þótt hann dragi upp úr pússi sínu
uppskrifaða ræðu, getur hann ekki flutt hana skýrt og
skilmerkilega. Þessi ágalli á annars greindum og efnilegum
mönnum er naumast einleikinn. Einhvers staðar hlýtur að
vera pottur brotinn í þessum efnum og það meira en lítið.
Sérhver fslendingur er skyldugur til að sitia í skóla í
átta vetur. Þar er honum kennt það, sem að fróðra manna
áliti má að gagni koma í lífinu. Honum er kennt að lesa og
skrifa og reikna. Og þeir eru fáir, sem ekki sitja lengur í
skóla en þeir eru nauðbeygðir til. En hversu langt sem
þeim tekst að komast á menntabrautinni, er þeim aldrei
kennt aS tala, bera móðurmálið sitt skýrt og rétt fram,
segja skipulega frá á lifandi og kjarngóðu máli. Slíkt hlýt-
ur samt að teljast nauðsynlegt hverjum manni, ekki sízt
þeim sem vilja láta að sér kveða á sviði þjóðmála og kom-
ast. á þing.
Það er áreiðanlega tími til kominn að hefja kennslu í
framsögn og framburði í öllum skólum landsins, og er
i-aunar einkennilegt, að ekki skuli hafa verið byrjað á því
fyrir löngu.
G.Gr.
i