Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 13

ný
framhaldssaga
við það. Þetta var gamall mað-
ur, hvíthærður, berhöfðaður, en
annars mjög vel til fara. Undir
öðrum kringumstæðum hefði
þetta verið ákaflega athyglis-
verður maður, en nú var hann
náfölur og tekinn í andliti.
Hann minnti mig töluvert á
föður minn og ég skammaðist
mín fyrir óþolinmæðina. Hvaða
máli skipti það, þótt ég kæmi
heim einum klukkutíma síðar
en venjulega, hugsaði ég og
flýtti mér að fullvissa hann um
eð ég skyldi, að sjálfsögðu,
hjálpa honum.
Stöðvarpallurinn var þétt-
skipaður fólki. Ein lestin var
nýfarin og önnur var á leið inn
i göngin. Gamli maðurinn ríg-
hélt í mig og horfði yfir öxl
mína.
— Væri ekki heillaráð að
koma upp í betra loft? Hér er
svo ... Ég þagnaði og horfði
undrandi á hann. Andlit hans
var náfölt og angistin uppmál-
uð og hann glenti upp augun í
æðisgengnum ótta. Og allt í
einu losaði hann takið og féll
aftur á bak.
Á næsta andartaki lá hann á
teinunum, rétt fyrir framan
lestina, sem rann eftir sp>orinu.
Lestarstjórinn hafði ekki
nokkra möguleika á að hemla.
Þetta var ofboðslegt og í
nokkrar sekúndur stóð ég lam-
aður í sömu sporum.
Svo flýtti ég mér að komast
burt, reyndi að troða mér í
gegnum mannfjöldann, sem var
þrumu lostinn. Énginn vissi að
maðurinn, sem látinn var, hafði
haldið dauðahaldi í mig og lög-
regluþjónarnir, sem voru að
koma um það leyti sem ég
komst út af brautarpallinum,
virtu mig ekki viðlits.
Sjálfur hugsaði ég um það
eitt, að láta ekki blanda mér í
þetta mál. Þessi atburður var
hræðilegur, en ég gat ekkert
við því gert. Ég hafði ekki hrint
honum. En ef ég hefði verit'
þarna kyrr, gat vel verið að
einhver minntist þess að ég
hefði verið þarna næstur og
íarið að ímynda sér eitthvað.
Það var kalt í veðri, en ég
var gegndrepa af svita. Ég gekk
í austur, að næstu brautarstöð.
Sjúkrabíllinn þaut fram hjá
mér, með sínu venjulega væli
og mér leið hræðilega illa, en
mér lánaðist samt að komast
upp í lest sem ók norður.
Þegar við vorum komin fram-
hjá 125. götu, fóru vagnarnir
að tæmast og ég náði i sæti og
annar maður settist á bekkinn
andspænis mér. Hann var hör-
undsdökkur með mjög skarpa
drætti, hvöss og svört augu og
einu sinni, þegar ég leit upp,
mætti ég augnaráði hans. Og
þegar ég stóð upp til að fara,
íylgdi hann mér eftir.
Hann náði mér á lestarpall-
inum, greip í handlegginn á
mér og sagði:
—> Fáðu mér lykilinn. Ég
virti hann ekki viðlits og reyndi
að hrista hann af mér, en hann
fylgdi mér eftir og í þrepunum
upp að götunni, reif hann aftur
f handlegginn á mér og sagði:
— Komið með lykilinn, heyr-
ið þér það ekki? Nú heyrði ég
greinilega hótun í rödd hans.
Ég hafði alla tið verið hræddur
við ofbeldi og aldrei lent í slags-
málum, síðan ég var fimmtán
ára, svo ég varð órólegur.
— Ég veit ekki hvað þér er-
uð að tala um, sagði ég. —
Sleppið mér, ég verð að ná í
strætisvagninn.
Ég reyndi að rífa mig lausan,
en hann hélt mér föstum með
heljartaki.
— Fáið mér lykilinn, þá get-
ið þér farið.
— Hvaða lykil? Ég veit ekk-
ert hvað þér eruð að tala um.
—• Lykilinn sem Shlakmann
gamli fékk yður. Ég veit ekki
hver þér eruð eða hvernig þér
komið inn í myndina. Ég sá
aðeins að hann fékk yður lyk-
ilinn. Fáið mér hann, heyrið
þérþað.
— En yður skjátlast — ég
hefi engan lykil, það get ég
fullvissað yður um!
Nú lækkaði hann róminn, svo
hann varð að hásu hvísli. — Ef
þér fáið mér hann ekki af frjáls-
um vilja, þá ...
Einhver kom niður þrepin og
takið um handlegg minn losn-
aði. Ég reif mig af honum, hann
missti jafnvægið og var næstum
fallinn aftur á bak, en gat rétt
sig við, þegar hann náði í hand-
riðið. Ég flýtti mér upp og náði
rétt í tæka tíð til biðstöðvar-
innar, þar sem vagninn til Tel-
ton var að leggja af stað. Ég
var skjálfandi og andstuttur,
tróð mér frekjulega inn í vagn-
inn og gat náð í sæti. Ég viður-
kenni að þetta var ekki bein-
línis hetjulegt, en ég hefi held-
ur aldrei verið hetja.
— Hvað er að? spurði feit-
lagin kona, sem sat við hlið
mér. — Líður yður illa? Á ég
að biðja vagnstjórann að nema
staðar? ,
Þetta var vingjarnlega sagt,
en ég held ég hefði kyrkt hana,
ef hún hefði gert þetta. Ég full-
vissaði hana um að mér liði
ágætlega. — Ég var svolítið
andstuttur, en þetta er allt í
lagin núna, þakka yður fyrir.
Já, nú var allt í lagi, að því
undanskildu að ég var kominn
með hræðilegan höfuðverk og
hjartslátt. Maður heldur alltaf
að maður sé kjarkaðri en mað-
ur er, þangað til eitthvað skeð-
ur, sem sýnir manni hve mikill
heigull maður er. Hversvegna
hafði ég ekki æpt til hans: —
Burt með yður, því fyrr því
betra! Annars skuluð þér fá
að kenna á mér! Og sagt það á
þann hátt að ekkert gæti farið
milli mála. Ég stakk höndinni
á vasann til að ná í sígarettu,
en þá kom ég við eitthvað hart
og kalt og ég dró það upp, til
að sjá hvað þetta gæti verið.
Það var lykill! Flatur, gljá-
fægður lykill að bankahólfi og
á honum var ekkert merki ann-
að en lítið f ofarlega.
Gamli maðurinn hafði þá, eft-
ir allt, fengið mér þennan lyk-
il! Hvers vegna í ósköpunum
liafði ég ekki fyrr stungið hönd-
inni í vasann? hugsaði ég í ör-
væntingu minni. Þá hefði ég
gétað sagt við þennan náunga:
— Takið hann og komið yður
' burt, látið mig í friði! En
hvað átti ég nú að gera? Fleygja
honum inn í næsta runna um
ieið og ég færi út úr vagninum?
Því að það var ekki sennilegt
eð ég sæi þann skuggalega aft-
ur, eða var það?
Nei, það öruggasta var að lík-
Framhald á bls. 47.
15. TBL. VIKAN 13