Vikan - 13.04.1972, Síða 22

ÚLFKONÆ
FRÁ
JOSSELIN
hafa sloppið út einhversstaðar
— úr einhverjum sirkusnum,
til dæmis. En hvað sem því
líður hafið þið ráð hans í hendi.
Þið eigið náttúrlega báðir byss-
ur?
— Já, vitanlega, svöruðu báð-
ir í senn.
— Þá skuluð þið vopna alla
menn, sem þið náið í, og liggja
í leyni fyrir skepnunni. Það
ætlum við vinur minn að gera.
Ég vona, að við komumst í al-
menniiegt færi við hann.
Áður en nótt var komin, var
það þegar komið greinilega í
ljós, að vinur minn hafði verið
getspakur. Umferðardeild lög-
reglunnar á staðnum staðfesti
tilveru þessarar ferfættu plágu,
en lögreglumennirnir komu tif
okkar á vélhjólum, meðan við
sátum að kvöldverði.
— Jú, víst er það úlfur, sagði
iögregluþjónninn. Einn varð-
maðurinn okkaf kom auga á
hann, þegar hann var á ferð-
inni. Hann Morris, Hann er
gamall hermaður, sem barðist í
Rússlandi, og hefur séð úlfa í
þeirra eigin umhverfi. Hann sá
rkennuna, þegar hún brokkaði
framhjá honum á veginum og
stefndi á húsið hérna. Hann var
vonnlaus, svo að hann gat ekki
stöðvað hana. En hann sá hana
greini’ega og getur lagt eið út á,
að þetta var úlfur en ekki stór
hundur. Og auk þess er þetta
úifynia — og nvgotin.
— Húh! sagði Alan. — Það
gerir nú málið enn flóknara.
Nú fáum við heilt mor af þessu
í sveit.ina. ef þeim fær að fjölga!
Var kvendýrið með ungana með
sér?
Lngreglumaðurinn hristi höf-
uðið.
— Nei. en skennan var troð-
júgra. — Morris elur sjáifur
unn hunda og Þekkir bet.ta altt
út í æ^ar. Hann segir. að betta
ástand geri dvrin veniulega
ennbá grimmari, kiókari — og
hættulegri!
Mér datt í hug að líta hérna
inn og vara vður við. )
— Þakka yður kærlega fyrir,
sagði Alan og fitlaði við eitt-
hvað sem brakaði í, milli fingr-
anna.
— Þakka yður fyrir, herra,
sagði maðurinn og bar hönd
upp að húfunni. — Góða nótt!
Ég hafði hlustað á samtalið
úr borðstofudyrunum, og nú
hvarf mér allur vafi, en hrylli-
leg sannfæring kom í staðinn.
Dularfulla úlfynjan var nýgot-
;u — og barnið hennar Corinne
var ekki nema hálfsmánaðar
gamalt! Þetta var nýjasti,
greinilegasti og öruggasti hlekk-
urinn í hinni löngu keðju vitn-
eskju, sem sannaði að gamla
þjóðsagan í Josselin var engin
iygasaga!
Nú var hjá mér kominn tími
til að tala. Hverjar sem afleið-
ingarnar kynnu að verða af
uppljóstrun minni, leyfði sam-
vizka mín mér ekki að þegja
lengur. Hér varð að efna til
harmleiks, þó ekki væri nema
til að afstýra öðrum ennþá
hryllilegri.
Jafnskjótt sem lögreglumað-
urinn var farinn, greip ég í
handlegg vinar míns og dró
hann inn í vinnustofuna hans,
sem var næst borðstofunni.
— Hvað er á seyði? sagði
hann er hann sá mig loka dyr-
unum.
— Alan, sagði ég hóglega. —
Ég ætla að nota mér forrétt-
indi gamals vinar. En þú mátt
trúa því, að það er skyldan en
ekki löngunin, sem stendur að
baki orðunum, sem ég ætla nú
að segja. Corinne, stúikan, sem
þú gekkst að eiga, er ... nú leit-
aði ég að einhverju orði, sem
gæti dregið úr högginu, sem nú
var í þann veginn að falla ...
— hún er ekki eins og aðrar
stúlkur.
— Heldurðu, að ég viti það
ekki? greip hann fram í með
hrifningu, og skildi alls ekki,
hvað ég var að fara. — Hún er
óviðjafnanleg perla! Meðan ég
lifi, mun ég þakka forsjóninni
fyrir þessa einstöku tilvdiun,
sem beindi henni í veg fyrir
mig og gerði mér kleift að
tengja mitt líf hennar lífi.
Hrifningin í þessari yfirlýs-
ingu hans hafði næstum slegið
mig alveg út af laginu. Hugs-
unin um það, að ég — bezti vin-
ur hans — ætti að valda von-
brigðunum, sem nú voru yfir-
vofandi, orkaði á mig eins og
hnífsstunga í hjartað. En nú
varð ekki aftur snúið.
— Það var ekki um fegurð
hennar eða andlega eiginleika,
sem ég var að tala. Ég herti enn
upp hugann, til þess að geta
lraldið áfram. — Það er annað
— sem er alls ekki á hennar
sjálfrar valdi að stjórna. Ves-
lings drengur minn ... stúlkan,
sem þú elskar svo heitt er i...
— Ekki dauð? Hann greip
svo fast í handlegginn á mér,
að vöðvarnir dofnuðu. — Farðu
ekki að segja mér, að Corinne
hafi lent í klónum á þessum
bannsetta úlfi. Segðu mér ekki
að hún sé dáin!
— Betur að svo væri! hrökk
næstum ósjálfrátt upp úr mér.
— Hvað... Hann herti takið
á mér, eins og skrúfstykki. — í
guðs bænum, hvað áttu við?
— Corinne Lemerre var og er
enn...
Fjórir skothvellir í einni runu
heyrðust nú rétt utan við glugg-
ann og skáru niður orð mín,
eins og brugðið væri hnífi.
Ég varð þessari truflun feg-
inn, enda þótt hún yrði nú ekki
til frambúðar, og hljóp til fram-
dyranna og hratt upp hurðinni.
Á tröppunum var þrekvaxinn,
bláklæddur maður. Þetta var
iögreglunmaðurinn, sem var ný-
farinn frá okkur, með stóra
skammbyssu í hendinni.
— Úlfurinn! stamaði hann,
svo sem til skýringar. — Þegar
ég fór gegn um kjarrið, sá ég
hann stökkva út um einn neðri
gluggann. Hann var með eitt-
hvað í kjaftinum. Það var líkast
stórum fataböggli...
— Guð minn góður æpti Al-
an. — Barnið! Við verðum að
elta hann ... Bíðið þið hérna
meðan ég næ í byssurnar.
— Hittuð þér skepnuna?
spurði ég.
— Ég býst við því, en birtan
var bara svo slæm. Maðurinn
beindi vasaljósinu sínu á malar-
stíginn og rak upp óp. — Já, vísl
hef ég hitt hana. Viljið þér sjá
bióðið þarna á steinunum?
— Taktu þennan. Alan þrýsti
riffli í tregar hendur mínar, um
ieið og hann þaut framhjá mér
og tók tröppurnar í einu flug-
stökki. — Hann er hlaðinn, en
gættu þess bara vel, ef þú
hleypir af, að hitta ekki dreng-
inn. í hvaða átt fór hann?
spurði hann, er hann náði lög-
reglumanninum, sem var líka
að flýta sér.
— Það er ég ekki viss um,
hann hvarf bara út í myrkrið.
En hér er ferillinn eftir hann.
Hann beindi ljósinu að hlykkj-
óttri röð af rauðum blettum.
— Hann hefur ekki komizt
langt svona mikið særður, sagði
Alan eins og ósjálfrátt greip
hann ljóskerið og þaut áfram.
Á næsta augnabliki rak hann
upp vonbrigðaóp. Þessi óhugn-
anlegu spor lágu inn í þétta
runna, þar sem þau hurfu gjör-
samlega.
— Við verðum að dreifa
okkur, hvíslaði Alan í ákafa, og
leita vandlega hérna í kjarrinu.
Skjóttu strax ef þú sérð hann,
en í guðsbænum gættu að
drengnum.
Við hlýddum og reyndum eft-
ir föngum að komast á sporið.
En það var þreytandi og reyndi
á taugarnar að leita svona
stefnulaust í myrkri. Allt í einu
nálguðumst við lögreglumað-
urinn hvorn annan og hittumst
’ litlu rjóðri, skammt frá húsinu.
— Þetta er nú meiri veiði-
ferðin, nöldraði maðurinn ön-
ugur. Það er eins og að leita í
heysátu að nál, sem svo er þar
alls ekki! Sennilegast er úlfur-
inn kominn margar mílur í burt
— og vinur yðar getur afskrifað
barnið.
Við þessi orð hans datt mér
allt í einu nokkuð í hug.
— Úlfurinn getur vel hafa
leitað aftur til hússins, sagði
ég.
— Til hússins? Hann var
hissa á svipinn, sem ekki var
nema eðlilegt. — Hvernig dett-
ur yður það í hug?
— O, það var nú bara hug-
detta. En ég held nú samt, að
ég athugi það betur. Viljið þér
koma með mér þangað?
— Ef þér teljið það ómaksins
vert. — Á ég að kalla á hús-
bóndann? Hann benti með höfð-
inu til Alans, sem var að leita
í runnunum.
— Ég held ekki, ráðlagði ég.
— Ef grunur minn er réttur,
er betra að hann sé hvergi
nærri.
Við komumst í húsið óséðir og
ég gekk á undan upp á loft.
— Þetta var rétt hjá yður,
sagði maðurinn og benti á rauða
bletti á hvítmálaðri hurðinni.
- Ég kinkaði kolli þegjandi og
flutti til byssuna, þanmg að
hún yrði við öllu búin. Blóðg-
aða hurðin var að svefnherbergi
Corinne.
Herbergið var aldimmt, þeg-
ar ég hratt uop hurðinni, en
Framhald á hls. 39.
22 VIKAN 15. TBL.