Vikan - 15.06.1972, Blaðsíða 21

FRAMHALDSSAGA EFTIR CONSTANCE HEAVEN 4. HLUTI
Natasja kom til að líta á son sinn, klædd
ferðafötum, eins og ekkert hefði skeð. Og þó
hafði ég séð hana í örmum Jeans kvöldið
herbergi barnfóstrunnar. Hann
barði að dyrum og þær voru
strax opnaðar. Anfísa sat þar,
en hún var ekki einsömul.
Ókunn, 'svartklædd kona var
þar, þrekvaxin með svart sjal
yfir gráu hárinu. Það var eitt-
hvað ógnvekjandi við náfölt og
stórskorið andlit hennar.
Jean sagði eitthvað á rúss-
nesku og ókunna konan svar-
aði með orðaflaumi. Anfísa tók
líka fram í. Þau voru öll há-
áður...
vær og reiðileg, en svo tók
Jean um axlir ókunnu konunn-
ar og ýtti henni fram á gang-
inn. Hún missti fótfestu og féll
um koll, en stóð strax upp aft-
ur. Svo sneri hún sér við og
þusaði eitthvað, sem hljómaði
sem blótsyrði og bölbænir,
flýtti sér niður' stigann og hvarf
eins og skuggi.
Jean sneri sér að mér og
sagði rólega á frönsku:
—■ Það er engin hætta með
Paul, mademoiselle. Meðvit-
undarleysið stafar ekki af sjúk-
dómi, heldur hafa kerlingarnar
byrlað honum uppsuðu af hinni
heilögu rót. Þér verðið að muna
að Anfísa er aðeins einföld og
hjátrúarfull bóndakona. Hún
treystir ekki lyfjum sem lækn-
irinn fyrirskipar, heldur sækir
hún Babka og laumar henni
inn í húsið. Babka er galdra-
kerling úr þorpinu og hún hef-
ur sagt Anfísu að illir andar
hafi setzt að í Paul og það sé
ekkert annað en uppsuða frá
hinum heilaga lækni. sem geti
læknað hann. En við skulum
fara til drengsins, við verðum
að vekja hann, drykkurinn er
ekki hættulegur, en hann hef-
ur sömu áhrif og svefnlyf.
Án þess að virða Anfísu við-
lits fylgdi hann mér til herberg-
is Pauls. Mér líkar ekki við
Jean Renard, en þessa nótt var
hann einstaklega hjálplegur,
það mátti hann eiga. Hann
hjálpaði mér með drenginn
og þegar hann var loksins sofn-
aður eðlilegum svefni, sótti
hann te og brauð og við drukk-
um það saman. — Það er svei
mér heppilegt að greifafrúin er
ekki heima, hún hefði látið
húðstrýkja Anfísu, sagði hann
og ég hugsaði með mér að þetta
væri það viðhorf sem hann
vildi vera láta. Hann lét sem
hann vissi ekki um atburðinn
í svefnherbergi hans. Frá hans
sjónarmiði hafði ég aldrei séð
Natösju nakta í örmum hans.
Daginn eftir kom Arnoud
læknir. Hann skoðaði Paul og
sagði að hann væri úr allri
hættu. Að skipan læknisins gaf
ég honum létta máltíð og ég
var rétt búin að narra hann til
að drekka einn bolla af kjöt-
seyði, þegar Natasja kom inn
í herbergið, klædd ferðafötum.
Paul ljómaði í framan, þegar
hann sá móður sína.
— Ó, mamma, komstu heim
mín vegna?
—■ Auiðvitað, ástin. Ég hef
verið á ferðinni í alla nótt, var
rétt að koma.
Ég starði á hana, furðu lost-
in. Hafði þetta allt verið draum-
ur? Gat mér hafa skjátlazt? Ég
vissi það ekki. Ég var svo þreytt
að ég vissi ekki mitt rjúkandi
ráð.
Þegar Natasja fór aftur út
úr herberginu bað hún mig að
tala við sig. Ég fylgdi henni
inn í skólastofuna. Hún var
mjög taugaóstyrk að sjá og
spennti greipar í sífellu.
—• Ég ætla aðeins að þakka
yður fyrir það sem þér gerðuð
fyrir Paul í nótt. Jean sagði
mér að þér hefðuð verið alveg
stórkostleg. Ég heyrði líka að
einhver hefði eyðilagt fallega
kjólinn yðar . . . mig langar til
að bæta yður það. Ég ætla að
biðja saumakonuna mína í Pét-
ursborg að senda nokkra kjóla
hingað, svo þér getið valið sjálf
Var þetta tilraun til að múta
mér? Ég hafði ekki sagt nein-
um frá atvikinu með kjólinn
minn.
.. Takk, madame. en þess
gerist ekki þörf, sagði ég.
Hún leit snögglega á mig. Svo
hélt hún áfram í öðrum tón.
Það var líka nokkuð ann-
að. Þar sem þér eruð svo langt
frá heimili yðar, þá er ekki
nema von að ég og greifinn
höfum ábyrgðartilfinningu
gagnvart 'yður. Okkur hefur
komið saman um að vara yður
við mági mínum, bróður manns-
ins míns.
— Ég skil yður ekki.
Jú, ég held þér gerið það.
Það er ekki gott að treysta An-
drei Leontovitch, sérstaklega
ekki þegar konur eiga í hlut.
Gat það verið að hún væri
afbrýðisöm? Út í mig? Ég fann
einhvern sting af gleði.
—- En madame, Andrei greifi
hefur aldrei sýnt mér annað
en venjulega háttvísi, sagði ég.
— O, verið þér ekki að þessu.
Ég hef séð ykkur saman. Þið
hvíslið hvort að öðru. þið eig-
ið einhver leyndarmál saman.
Hérna um daginn á enginu ...
Hún greip um úlnlið minn. —■
Hvað voruð þið að tala um?
Hvað sagði hann? Ég verð að
fá að vita það.
Ég varð reið og sleit mig
lausa.
— Þér hafið engan rétt til að
tala þannig við mig, sagði ég.
— Ég er sjálfráð hvað ég geri
á frídögum mínum.
— Viljið þér lofa því að
hitta hann ekki framar?
—- Nei,
— Nei.
Við stóðum andspænis hvor
annarri og horfðumst reiðilega
í augu og án nokkurs fyrirvara
lyfti hún höndinni og sló mig
sitt undir hvorn. Ég hörfaði
eitt skref aftur á bak, titrandi
af reiði og hvíslaði:
— Þetta hefðuð þér ekki átt
að gera.
•— Heimskingi, haldið þér að
þér getið haldið honum? Það
var háðssvipur á fagra andlit-
inu. — Hann mun nota yður
og fleygja yður svo frá sér,
eins og hann hefur gert við
svo margar aðrar. Þá getur ver-
ið að þér skiljið hvernig það
er að vera svo óhamingjusöm
að þér gerið kannski eitthvað
sem þér iðrist sáran eftir.
Hún skundaði út úr stofunni.
Var hún að hugsa um það sem
skeð hafði um nóttina? Hafði
þrá hennar eftir Andrei rekið
hana í arma Jeans? í fyrsta
sinn síðan ég kynntist henni,
kenndi eg í brjósti um hana.
Þrátt fyrir framkomu hennar
við mig. Það gat verið eitthvað
skylt með okkur. Við elskuð-
um sama manninn . . .
f ágústlok fóru allir að tala
um markaðinn.
Hann er nú ekki eins stór-
kostlegur og markaðurinn í
Novgorod, sagði Marya, sem
hafði komið yfir til okkar, —
en þangað fara allir úr grennd-
n
24. TBL. VIKAN 2T