Vikan - 15.06.1972, Blaðsíða 13

FALKINN
ÞÝÐANDI: MAGNÚS ÁSGEIRSSON
SMÁSAGA EFTIR PER HÁLLSTRÖM
Hann hefði feginn viljað gefa tíu ár af ævi
sinni eða einn af sínum tíu fingrum
til þess að me'ga halda þeim þannig, þessum
þóttafullu, þöglu.dýrum,
en það var ekki öllum veitt...
harin mætti stóru augunum þeirra
fullum af tómlátri, letilegri ró, og
þó einkum þegar það var hvíti
fslenzki fálkinn hans herra
Enguerrands, sem hafði rauða
gullsaumaða purpurahettu, reim
með silfurbjöllum um fótinn,
rauða purpurahanzka og augu
full af þreytublandinni
fyrirlitningu og hinni gulinu sól
hetjusagnanna.
Stöku sinnum fékk hann leyfi til
að lyfta ungu fuglunum úr búrinu
- ungu fuglunum, sem titruðu
ennþá af bræði yfir fangavistinni
og dreymdi undir húmi hettunnar
um veiðar, flug og frelsi, reistu
fjaðrirnar á hálsi sér til að væla
og voru lamdir með hungri og
myrkri. Hann fékk að sýna þeim
dagsljósið og sá, hvernig þeir
riðuðu fyrst f stað, blindir af
birtunni, með klærnar kreptar inn
f úlnliðinn á honum og hvernig ró
færðist yfir þá eftir þvi sem
ljósopin drógust saman, þangað
til að þeir voru orðnir næstum
blíðlátir að siðustu, þegar hann
rétti þeim bita af heitu blóðugu
kjöti. En þeií voru ekki að hans
skapi: hann varð fljótlega leiður
á þeim, og hann var ekki lengi að
taka eftir þvi, að enginn þeirra
hafði stálbringu islenzka fálkans,
né löngu breiðu vængina hans, og
að enginn þeirra bjó yfir sliku
afli. En þó var skemmtilegra en
allt annað að sjá, hvernig þeir
voru tamdir til veiða eftir hinum
spaklegu reglum Modusar
konungs, þegar nokkur timi var
liðinn og endurminningin um
frelsið var farin að dofna, og þeir
móktu þunglamalegir og blindir á
prikum sinum.
Fyrst varð að venja þá á að
fljúga aftur, en þó með fjötur um
fót, þangað til þeim lærðist að
steypa sér, eftir kalli fálkarans,
yfir úttroðinn gervifugl með
stórum hegravængjum, sem
sveiflaðist á bandi i ákveðna
hringi i loftinu - og það var gaman
að sjá, - við hann var fest brjóst af
lynghænu eða einhver biti af
kjúklingi, sem fálkinn reif i sig
með slikri áfergju, að hræðin yfir
áþjáninni vék fyrir blóð-
þorstanum. Þeir vöndust svo
fljótt á þetta, að þeir hættu
jafnvel að teygja hið minnsta á
fjötrinum, og villieðlið blóssaði
aldrei framar upp i augum
þeirra. Þeir skygndust strax um
eftir gervifuglinum, og það var
aðeins . fyrir siðasakif og af
skyldurækni, að þeir stigu upp á
við i sveigum og renndu sér
letilega niður i einni stórri sveiflu
með gletnislegri hæversku. Og
þegar fjöturinn var tekinn af
þeim, virtust þeir ekki taka eftir
þvi.
Nú var kominn timi til að venja
þá við veiðar, eftir þvi sem
hverjum hæfði. Hinir minni voru
látnir fást við lynghænur, rjúpur
og spörva, en þeir stærri við héra
eða gleður — gleðurnar, þessa
Framháld. á bls. 37.
24.TBL. VIKAN 13