Vikan - 15.06.1972, Blaðsíða 22

◄c
inni. Það eiga allir frí þann
dag; borða, dansa og drekka
sig fulla, en samt er fjarska-
lega gaman.
Ég hlakkaði til að komast
burt frá Arachino einn dag.
Mér fannst sú ró, sem hvíldi
yfir heimilinu þessar síðustu
vikur, fela í sér einhvern slæm-
an fyrirboða. Ósjálfrátt hafði
ég gát á Natösju og Jean, og
ég fyrirleit sjálfa mig fyrir það.
Andrei var ekki heima og eini
maðurinn sem kom í heimsókn
var Kunitsky barón, sem kom
með alls konar klögumál. Einn
rúgakur hans hafði brunnið og
hann var viss um að um
íkveikju hefði verið að ræða.
— Það eru svo margir bylt-
ingaseggir meðal bændanna,
sagði hann. — Ef ég góma þá.
þá flæ ég þá lifandi. Það er
eins gott fyrir ykkur að hafa
opin augun.
Á markaðsdaginn kom Marya
og sótti mig í litla vagninum
sínum. Hún hafði lánað mér
föt fyrir daginn, svo ég stingi
ekki í stúf við hinar stúlkurn-
ar. Þetta var hvítur kjóll, með
alls konar böndum og svart
flauelsvesti og ég var hrifin af
honum, var glöð og áhyggju-
laus.
Þegar við ókum inn á hlað-
ið hjá veitingahúsinu, var þar
samankomið ungt fólk frá ná-
búagóssunum og þar á meðal
Boris Kepler. Hann kom strax
til mín og bauð mér fylgd sína
og við gengum saman út í
markaðsiðuna, arm í arm.
Það var ákaflega skemmti-
legt að vera þarna. Alls staðar
var hlæjandi og glatt fólk. Það
hópaðist saman við söluborð-
in, þar sem bændakonurnar
seldu ávexti, ber, fylltar gúrk-
ur og svart rúgbrauð og sjóð-
andi heitt te úr samóvörum.
Boris fór með mig að hring-
ekjunni. Hann fékk mig til að
setjast á einn rugguhestinn og
mér þótti svo gaman að ég tók
ekkert til þess þótt hann kyssti
mig á kinnina í mannþröng-
inni, það var aðeins eitt af því
sem gerði daginn svo skemmti-
legan.
Við héldum svo áfram gegn-
um mannhafið; horfðum á eld-
gleypi, sem heillaði fólkið. þeg-
ar hann blés eldinum út um
nasirnar og sverðagleypirinn
lét ekki sitt eftir liggja að
skemmta fólkinu. Slöngutemj-
ari lék á flautu og kóbraslang-
an hans hlykkjaðist upp úr
koparkrukkunni. Þegar við vor-
um orðin svöng settumst við í
grasið hjá vinum Boris, drukk-
um kampavín og borðuðum
þunnar pönnukökur fylltar með
krydduðu kjöti, með fingrun-
um. Þessar pönnukökur voru
ljómandi góðar.
Síðar héldum við að dans-
staðnum, þar sem dansinn dun-
aði eftir hljómfallinu frá har-
moniku og balalajka. Ég sá
Maryu svífa um í örmum Sím-
ons veiðimanns og þegar hljóm-
sveitarmennirnir tóku til við
marsúrkann bauð Boris mér
upp í dans.
— Andartak, þetta er minn
dans, var sagt fyrir aftan okk-
ur og skyndilega stóð Andrei
á milli okkar.
— Hvaðan í fjandanum ber
yður að og hvernig dettur yð-
ur í hug að segja að þér eigið
rétt á þessum dansi? spurði
Boris.
— Mademoiselle Rilla lofaði
mér þessum dansi fyrir löngu
síðan . . . á ballinu hjá Na-
tösju.
Andrei var ekki líkur sjálf-
um sér. Hann var fölleitur og
virtist ákaflega taugaspenntur.
Rétt sem snöggvast datt mér í
hug að hann væri drukkinn.
— Hvað eruð þér að segja,
Andrei, sagði Boris. -— Það eru
fleiri mánuðir síðan. Látið okk-
ur í friði.
— Farið og leikið yður við
hin börnin, sagði Andrei hörku-
lega.
Boris Kepler varð alvarlegur
á svipinn.
— Þér eruð ekki við her-
deildina núna, Kuragin höfuðs-
maður, sagði hann milli sam-
anbitinna tanna, — og ég neita
því að láta tala við mig eins og
barn.
— Hættið þá að haga yður
sem barn.
Fyrirlitningin í rödd Andreis
varð of mikið fyrir Boris.
— Hvað ætlizt þér eiginlega
fyrir með hana? sagði hann svo
hátt að allir nærstaddir heyrðu.
— Nægir yður ekki að hafa
konu bróður yðar?
Andrei stóð svo grafkyrr að
mér varð ískalt. Þegar hann
talaði að lokum, var rödd hans
aðeins hást hvískur.
— Reynið að segja þetta
einu sinni enn, og þá drep ég
yður. Skiljið þér það? Svo rétti
hann út höndina og dró mig með
sér í dansinn, áður en ég gat
veitt nokkra mótspyrnu.
Þetta var hræðilega óþægi-
legt. Hann var mjög góður
dansmaður og ég varð að hafa
mig alla við að fylgja honum
eftir. Mig langaði til að rífa
mig lausa og hlaupa í felur, en
hann hélt mér svo fast að það
var ekki hægt. Þegar dansin-
um var lokið var reiði hans
greinilega horfin og hann leiddi
mig burt með svo töfrandi brosi
að ég bráðnaði.
— Komið nú og sýnið mér
allar lystisemdirnar, því að ég
er nýkominn.
Við röltum svo á milli sölu-
borðanna og skemmtiatriðanna.
Mér var ljóst að ég hefði átt
að yfirgefa hann og að ég hafði
hagað mér illa gagnvart Boris,
ég hefði átt að taka máli hans
líka, en ég gerði það ekki. Það
gat líka verið að þetta væri
eina tækifæri mitt til að vera
■ein með Andrei.
— Ég verð að kaupa eitthvað
handa yður, sagði hann og nam
staðar við söluborð. þar sem
mikið úrval var af hálsklútum
og öðru smádóti. En Sígaun-
inn við borðið var ekki lengi
að 'leggja mat á viðskiptavin-
inn og stakk hendinni í vasa
sinn og dró upp armband úr
silfri og jade.
— Hvað segið þér um þetta,
yðar náð, sagði hann. — Það
er komið beint frá Persíu og
kostar aðeins þrjátíu rúblur.
— Það er alltof dýrt, mald-
aði ég í móinn, en Andrei lagði
peningana á borðið og festi
armbandið um úlnlið minn.
— Það er alveg sami litur á
steinunum og augunum yðar,
þegar þér eruð reið, sagði hann
og dró mig með sér gegnum
mannþröngina.
— Sjáið, þarna er spákona,
sagði Andrei og nam staðar
fyrir framan borð, þar sem
fjöldi fólks stóð hlæjandi. —
Við skulum láta spá fyrir okk-
— Nei, það vil ég ekki, sagði
ég. — Ég veit ekki hvað kom
mér til að hika, en ég varð
hálf hrædd. En Andrei sinnti
því ekki og dró mig með sér
upp að borðinu.
Þá sá ég hver sat þar. Það
var Babka og við hlið hennar
stóð ungur piltur með há kinn-
bein. Hann vék ekki til hliðar,
eins og hitt fólkið fyrir fram-
an borðið, heldur stóð hann
kyrr og virti okkur fyrir sér
með hrokafullum háðssvip.
Andrei lagði silfurmynt á
borðið.
■—• Spáðu fyrir okkur, gamla
kona, — spáðu fyrir mér og
þessari ungu stúlku.
Hún leit ekki einu sinni á
hann, en festi augun á mér.
Hún rétti fram hnýtta hönd
sína og greip um úlnlið minn.
Svo dró hún mig fast að sér
og spýtti framan í mig.
Þetta var svo andstyggilegt
að ég hrópaði upp yfir mig.
Andrei varð ofsareiður og sló
til gömlu konunnar, svo hún
hrasaði aftur á bak, en piltur-
inn kom strax á vettvang. Ég
sá að hann hélt á löngum og
mjóúm hníf, en Andrei náði
strax í hönd hans og sveigði
hana aftur þangað til hnífur-
inn féll til jarðar og pilturinn
sjálfur var þvingaður á kné.
Það var dauðaþögn í kringum
okkur.
Andrei greip strax um arm
minn og leiddi mig í burtu.
Hann var fölur af reiði og
tuldraði:
— Það ætti að loka þessa
kerlingu inni á fábjánahælinu.
— Hver er drengurinn?
spurði ég og varð að hafa mig
alla við að hafa við honum, svo
mikið flýtti hann sér burt.
— Micha? Hann er barna-
barn kerlingarinnar og hann
hefur verið skrítinn frá fæð-
ingu. Faðir hans féll við Boro-
dino og þau kenna mér alltaf
um það. En það sem ég skil
ekki er hvernig Babka hagaði
sér við yður.
Ég sagði honum þá hvað
hefði komið fyrir þegar Paul
var veikur og Jean hafði rekið
hana í burtu.
— Ég skil Jean, en hann
hefði átt að fara að með meiri
gát. Babka hefur mikið vald í
þorpinu og er stolt eins og sá
vondi sjálfur.
— Þér farið ekki varlega
sjálfur, sagði ég.
— Það er annað mál, hún
var vísvitandi ósvífin gagnvart
yður. Reyndar hefur hún al-
drei þolað okkur, síðan faðir
minn lét húðstrýkja hana fyr-
ir að hún lagði bölvun á einn
hesta hans.
Ég hugleiddi það sem Kunit-
sky barón hafði sagt. Gat það
verið að hún ætti upptök að
óeirðunum, sem hann var að
tala um.
Við vorum nú komin að úi-
jaðri markaðstorgsins og há-
vaðinn og hljómlistin var að
baki okkar. Framundan voru
akrar og skógurinn í gráleitri
síðdegisbirtunni. Himinninn
Framhald á bls. 35.
22 VIKAN 24.TBL.