Vikan - 06.07.1972, Qupperneq 21

þegar hann kom auga á Andrei
og rétti honum höndina. Svo
hvíslaði hann svo lágt að það
heyrðist varla:
—• Natasja, hvar er Natasja?
— Hún er að hvíla sig, sagði
ég, — hún kemur bráðum.
Hann kinkaði kolli og lokaði
augunum. Læknirinn benti
okkur að fara út úr herberginu.
í forsalnum sneri Andrei sér
að mér og nú var bros hans
horfið.
— Hvar er Natasja? Þér
voruð að skrökva. var það ekki?
Þá varð mér ljóst að hún var
búin að vera ískyggilega lengi
í burtu. Það hlutu að vera þrír
eða fjórir klukkutímar síðan
mér var ljóst að hún hafði far-
ið ríðandi í burtu.
— Hún fór snemma í morg-
un ríðandi á Suleiman. Það
hefur verið um sjöleytið.
Við störðum hvort á annað.
— Ég fer að leita að henni,
það getur eitthvað hafa hent
hana, sagði hann.
Ég kem með.
— Farið þá í hlý föt, ég skal
láta leggja á Falcon.
Þegar ég kom út, beið hann
þar með Simon og nokkrum
húskörlum. Við riðum um ná-
grennið í tvo klukkutíma og
spurðum alla sem við hittum.
En þegar við vorum komin rétt
að Ryvlach, skaut hugsun upp
í kollinum á mér.
— Grjótnáma, er einhver
grjótnáma hér?
Já, en það eru ekki marg-
ir sem vita um hana. Hvað
eigið þér við?
— Hún talaði einu sinni um
grjótnámuna. Það gæti verið
rétt að fara þangað.
Við riðum áfram og komum
loksins að gömlu grjótnám-
unni, sem hafði verið lögð nið-
ur fyrir svo löngu síðan að
hæðin var nú öll vaxin lág-
vöxnu kjarri. Við gengum upp
á hæðina og Andrei batt hest-
ana við tré.
— Ég klifra niður, sagði
hann og eftir andartaks um-
hugsun fylgdi ég honum eftir.
Við fundum hana á miðri
leið. Hún lá þar á syllu með
útrétta arma. Hatturinn hafði
dottið af henni og svarta hár
ið breiddist í kringum höfuð
hennar. Hún hlaut að hafa leg-
ið þarna í nokkra klukkutíma,
því að snjófölin huldi hana að
mestu.
Andrei féll á kné við hlið
hennar.
— Hún er dáin, sagði hann
og það var eins og lífið fjaraði
út í rödd hans. Hann rétti út
höndina og lokaði augum henn-
ar. Svo strauk hann blíðlega
um hárið.
— Við komum hér stundum
á sumrin, það var eins og para-
dís . . .
Ég sneri mér undan. Eg hafði
ekki kjark til að sjá hann gráta
yfir þessari konu, sem hann
hafði elskað og elskaði ábyggi-
lega ennþá. Hún hafði sjálf
svipt sig lífi og með því skilið
okkur að, miklu fremur en ef
hún hefði verið á lífi. Ég sat
á föllnum trjástofni, skalf af
kulda, allt var sem þurrkað
burt úr vitund minni, allt nema
sú eina hugsun að nú hefði ég
misst hann að eilífu.
Eftir stundarkorn, sem mér
fannst vera óralangur tími,
snerti hann við öxl minni.
— Ég verð að sækja byss-
una mína, sagði hann. — Bíddu
hérna á meðan. Suleiman er
hryggbrotinn, ég verð að skjóta
hann.
Nokkru síðar heyrði ég skot-
ið og svo komu Andrei, Simon
og húskarlarnir. Þeir báru Na-
tösju upp kjarri vaxna troðn-
ingana og svo lögðum við hægt
af stað til Arachino.
Við mættum Jean í forsaln-
um. Ég horfði á óttaslegið and-
lit hans. sá að stoltið og sjálfs-
traustið hafði vikið fyrir
hræðslunni og þá varð mér
ljóst hvað dauði Natösju var
honum örlagaríkur.
- Er hún slösuð?
— Hún er dáin.
— Guð hjálpi mér, hvernig?
- - Skilurðu það ekki?
— Það getur ekki verið satt.
Þetta var eins og örvænting-
aróp og á þeirri stundu skildi
ég að þrátt fyrir allt, þá hafði
Jean eiskað hana, en nú var
honum ljóst að henni hafði ekki
einu sinni þótt vænt um hann
og að hún var honum glötuð að
eilífu.
Andrei bar hana inn í dag-
stofuna og lagði hana á legu-
bekk. Jean fylgdi honum. Það
var eins og þeir væru að vega
og meta hvor annan með aug-
unum, með látnu konuna á
millii sín.
— Þú varst svo viss um að
þú hefðir hana á valdi þínu, en
hún komst undan. Hún valdi
einu leiðina sem fær var. Ég
gæti myrt þig. Komdu þér í
burtu héðan, ef þér er annt um
líf þitt!
Jean hrökk við, þegar hann
sá hve reiður Andrei var, en
hann gaf sig ekki.
— Þú hefur engan rétt til að
skipa mér. Hvað ertu að ásaka
mig um? Eg hef ekki framið
neinn glæp.
— Hvernig leyfir þú þér að
andmæla því, Dmitri gæti líka
verið dáinn.
— Það var Mischa sem skaut
á hann.
— Og hvar fékk hann byss-
una?
— Þú hefur engar sannanir.
— Sannanir, hvers virði eru
þær? Þú veizt það og ég veit
það, er það ekki nóg?
Á því augnabliki sá ég í
framkomu Jeans eitthvað af
þeim hroka og valdsmannslegu
yfirbragði, sem Leo greifi hlýt-
ur að hafa haft til að bera.
— Staða mín er hér . . . bróð-
ir. Hvorki þú eða nokkur ann-
ar maður getur rænt henni frá
mér.
— Þú hlýtur að hafa þráð
lengi að segja þetta! Rödd An-
dreis var köld og bitur. — Þú
skalt ekki svelta. Þú færð það
sem þér ber sem bastarður
föður míns, eða hvað þú vilt
kalla þig, en þú færð ekki
meira, heyrirðu það. Ef þú set-
ur fót þinn innfyrir landar-
eignina í framtíðinni, skal ég
sjálfur hýða þig og ganga frá
þér fyrir fullt og allt.
Ég stóð á öndinni, en Jean
snerist á hæl og fór.
Þá varð mér ljóst að ég var
svo þreytt að ég gat varla stað-
ið upprétt. Ég komst með harm-
kvælum upp á herbergið mitt,
fór úr óhreinum reiðfötunum
og kraup við arininn, til að ylja
mér. Ég fór í hreinan kjól og
var að bursta á mér hárið, þeg-
ar Paul kom inn, náfölur og
titrandi.
— Mamma, hvíslaði hann. —
hvar er mamma? Ég vil sjá
mömmu mína . . .
Svo fór hann að gráta hljóð-
lega. Hann hlaut að hafa séð,
þegar Andrei bar hana inn í
forsalinn. Fyrst föðurinn og
svo móðurina . . . Þetta hlaut
að vera ofraun hverju barni.
Ég tók hann í faðm minn og
þá brauzt gráturinn út fyrir al-
vöru. Ég beið þangað til hann
fór að róast, en þá sagði ég
»
27. TBL. VIKAN 21