Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 21

ungfrú Dickman?
— Ég sá hana ekki, en ég
gizkaði samt á að það væri
hún. Hún hafði sagt mér að
hún færi oft út á nóttunni,
þegar hún gat ekki sofið.
— Þér segist hafa heyrt í
lásnum. Heyrðuð þér þá ekki
þegar dyrnar voru læstar?
— Nei.
— Þér vitið hvers konar lás
þetta er, er það ekki? Smekk-
lás, sem hægt er að opna að
innan, en ekki að utan, nema
með lykli.
— Já. Ég varð þurr í kverk-.
unum og mig verkjaði í háls-
inn, þegar ég hugsaði um ör-
væntingu hennar, þegar henni
varð Ijóst að hún hefði skellt
í lás að baki sér.
— Ég skil ekki hvernig
þetta hefur getað skeð, sagði
Klemens. — Þessi lás er alltaf
opinn, við læsum honum al-
drei, svo hann er mjög stirður.
Það hefur aldrei skeð fyrr að
hann hafi skollið af sjálfu sér
í lás. Að minnsta kosti ekki
svo ég viti til þess.
Lemming lögregluforingi
virti mig vandlega fyrir sér' og
lögregluþjónninn skrifaði af
kappi.
— Hugsið yður nú vel um,
ungfrú. Þér heyrðuð að lásinn
var opnaður og þér heyrðuð
fótatak. Heyrðuð þér þetta
strax, eða eftir að ungfrú Dick-
man var búin að vera stundar-
korn úti?
— Það var stundarkorni síð-
ar, maður heyrir ekki fótatak
í grasinu.
— Hve lengi haldið þér að
hún hafi verið í garðinum, áð-
ur en þér heyrðuð hana hljóða?
— Það er erfitt að segja.
Ekki svo lengi, kannski tíu
mínútur eða svo.
Eftir að hafa spurt mig nokk-
urra spurninga í viðbót, benti
hann mér að koma með sér.
Claes ríghélt í hönd mína. —
Ég kem fljótt aftur, Claes,
sagði ég, — þetta tekur að-
eins nokkrar mínútur.
Hann sleppti mér treglega.
Ég leit ekki um öxl og sá hann
ekki, þar sem hann sat ein-
mana á bekknum.
Klemens fylgdi okkur eftir,
þótt hann hefði ekki verið beð-
inn um það. Við námum staðar
við dyrnar og mér létti þegar
ég sá aðeins á sloppinn hennar.
Það voru margir menn í
garðinum, sem var upplýstur
af ljóskösturum. Ljósmyndar-
inn gekk um með myndavél á
þrífæti og tók myndir. Tveir
voru eitthvað að róta við runn-
ana.
— Eruð þið búnir að athuga
dyrnar? spurði Lemming.
— Já, fingraförin á lásnum
eru mörg og í hrærigraut. En
það er búið að taka þau.
Það var svart duft á snerl-
inum, en Lemming þurrkaði
það burt, áður en hann snerti
við honum.
— Snúið nú baki við dyrun-
um og lokið áugunum, ungfrú
Bergström. Hlustið svo vel.
Ég hlýddi og ég heyrði ískra
í lásnum.
— Var það þetta sem þér
heyrðuð?

45. TBL. VIKAN 21