Vikan - 16.11.1972, Blaðsíða 20

FRAMHALDSSAGA
EFTIR W. D. ROBERTS
10. HLUTI
Hafði einhver með vilja reynt að koma Claes í
lífshættu? Ef svo var, hvers vegna?
Hann var ekki einkaerfingi, svo það gat
ekki verið þess vegna ...
Hvers vegna hafði ég beðið
systur Önnu að segja ekki
frá þessu? Hvers vegna hafði
ég ekki sagt þeim frá því
sjálf? Það var ósköp tilgangs-
laust að segja frá þessu nú,
eins og ég hefði verið sek.
— Nei, sagði ég og reyndi
að brýna raustina, þegar ég
hélt áfram. — Mér fannst eng-
in ástæða til þess. Ég var sýkn-
uð, ég var ekki sek og málið
var úr sögunni.
— Hvaða mál? spurði Gabri-
ella undrandi. Doktor Ren-
feldt virti mig fyrir sér, var
líklega að hugsa hvort hann
hefði ráðið til sín einhverja
eiturslöngu.
Það var Klemens, sem kom
mér á óvart. Rödd hans var
eins kuldaleg og hrokafull eins
og rödd Claes, þegar honum
tókst sem bezt upp.
— Ég býzt við að þér séuð
að tala um erfðamálið, en ég
get ekki séð nokkra ástæðu til
þess að vera að rekja það hér
og nú. Það er svo algerlega
óviðkomandi þessu.máli.
— Eruð þér alveg viss um
það, herra Renfeldt? Ungfrú
Bergström var sökuð um að
hafa flýtt fyrir dauða eins af
sjúklingum sínum!
— Já, af gráðugum ættingj-
um, mér er mjög vel kunnugt
um þetta. Mér er líka kunn-
ugt um að læknarnir neituðu
þessum ágizkunum með festu,
eftir að krufning hafði leitt í
Ijós að kaéran gat ekki haft
við neitt að styðjast.
Systir Anna, — þá hafði hún
sagt honum allt af létta! Bless-
uð, góða systir Anna, hún var
alltaf skynsamari en ég!
— En sjúklingurinn arf-
leiddi ungfrú Bergström að
miklum peningum, því verður
ekki hjá komizt.
Og þetta hafði Klemens vit-
að allan tímann, án þess að
láta það nokkurn tíma í ljós.
— Akærandinn sá ekki
ástæðu til að taka málið upp
að nýju, þar sem ekki var
ástæða til að ætla að maður-
inn hefði látizt með óeðlilegum
hætti, hélt Klemens áfram með
sömu kuldalegu röddinni. —
Þetta var ruddaleg tilraun
ættingjanna til að láta ógilda
erfðaskrána, það er allt og
sumt. Þetta hefur svo sem skeð
áður, það ættuð þér að vita
sem lögregluforingi.
Ég gat aðeins horft á Klem-
ens, en ég vonaði að hann sæi
hve þakklát ég var. Ef hann
hefði ekki tekið mig í forsvar,
þá hefði ég án efa látið bugast
frammi fyrir öllum þessum tor-
tryggnu augum.
Það var doktor Renfeldt, sem
áttaði sig fyrst. — Ég er yður
miög þakklátur fyrir að gefa
nkkur þessar upplýsingar, herra
lögregluforingi, en þar sem
syni mínum var ínálið svo vel
kunnugt, þá er engu við þetta
að bæta. Við berum öll full-
komið traust til systur Malin
og ég sé ekki nokkra ástæðu til
að gruna hana um glæpsamlegt
athæfi.
—- Við verðum að beita öll-
um ráðum doktor Renfeldt,
sagði Lemming rólega. — Ung-
frú Dickman lét lífið með við-
bjóðslegu móti og ég er viss
um að hundablístran á þar hlut
að máli.
—■ Ég skil ekki hvernig þér
getið verið svona viss um það,
sagði Axel. — Hvers vegna
skyldi einhver myrða þessa
vesalings manneskju?
—■ Ég veit það ekki, — ekki
ennþá, svaraði Lemming og
gekk út. Til að reyna að finna
einhverjar líkur til að bendla
mig við afbrot? Þótt ég hefði
verið sýknuð, þá var ég líklega
eina manneskjan á Rensjöholm,
sem hafði verið undir lögreglu-
rannsókn áður og ég vissi
hvernig það var. Það er sagt að
ekki sé reykur án elds og það
voru ekki allir á sjúkrahúsinu,
sem höfðu trú á sakleysi mínu.
Claes kom inn í borðstof-
una, leit á gulræturnar á hita-
plötunni, en fékk sér aðeins
svolítið af cornflakes.
- Hvenær kemur þessi
stelpa? spurði hann.
— Ég veit ekki um hvaða
leyti. Þau komu í bíl. Gabriella
kippti að sér höndinni og Axel
bölvaði, en Claes varð á undan
að taka skjaldbökuna, sem
hafði komið við hönd Gabri-
ellu.
- Taktu þetta viðbjóðslega
kvikindi af borðinu, sagði Ax-
el ergilegur.
— Hún bítur ekki, svaraði
Claes rólega. — Malin, held-
urðu að hún borði cornflakes?
Þú getur ekki matað hana
hérna við borðið, sagði ég. —
Við getum reynt það seinna.
Claes stakk spriklandi dýrinu
í vasa sinn. Þau stóðu upp frá
borðinu, en Klemens fékk sér
aftur kaffi í bolla og settist
hjá mér.
— Vitið þið að lögreglan er
um allt? sagði Claes. Hann tók
skjaldbökuna upp úr vasanum
og setti hana á borðið, nú, þeg-
ar við vorum þrjú ein í borð-
stofunni. — Það er búið að
taka fingraför af dyrunum.
Hvers vegna gerðu þeir það?
— Það hefur verið til þess
að athuga hvernig hurðin hef-
ur skollið í lás, sagði ég eins
rólega og mér var unnt. — Við
skulum koma út að hjóla, ertu
ekki til í það?
Hann var því samþykkur og
stakk skjaldbökunni aftur í
vasann.
Ég heyrði fótatak fyrir utan
dyrnar og flýtti mér að segja:
—• Claes, þú skalt ekki vera
að tala mikið um þetta, ég á
við að þú ættir að tala sem
minnst um lögregluna.
— Ég veit mikið meira en
það sem ég hef sagt fram að
þessu, sagði hann. —■ Ég sé og
heyri ýmislegt, þegar aðrir
halda að ég sé sofandi.
Það var Axel, sem kom inn
og hann heyrði það sem Ciaes
sagði.
— Jæja vinurinn, sagði
hann góðlátlega og vildi sýni-
lega breiða yfir ónot sín við
borðið. — Það er nú bezt fyrir
þig að fara varlega, drengur
minn. — Ég hélt að ég hefði
skilið skjalatöskuna mína eftir
hérna.
— Hún er þarna á' stólnum,
sagði Klemens. — Axel, held-
urðu að þessir atburðir geti
komið sér illa fyrir þig? Ef
bað kemur á daginn — að
þetta er eins og lögreglan vill
vera láta? Hann hefur eflaust
ætlað að segja — morð — en
hætti við það, þegar hann leit
á Claes.
■— Fjandinn veit . . . Svona
atburðir geta komið sér illa,
sérstaklega ef það skyldi nú
”-.c'-i:'-~vfFU'{T':rTr*r■« m
20 VIKAN 46. TBL.