Vikan - 09.08.1973, Blaðsíða 8

hrafl í ensku og hann bætti
síðan við kunnáttu sína í
herþjónustunni því að þar
umgekkst hann ameríska
hermenn mikið.
Nú vinnur Nhung á telex-
deild símstöðvarinnar og
þénar í kringum 3400
krónur. Fyrir aukavaktir
fær trann næstum eins
mikið. Vinnudagurinn er 16
stundir, sex daga vikunnar.
Frú Sen leggur af stað til
markaðarins klukkan sex á
hverjum morgni og selur
þar fatnað. Hún kaupir ef ni
í fötin af framleiðanda í
Cholon en svo heitir kín-
verski borgarhlutinn. Efnin
eru fagurlega mynstruð og
aðallega úr rayoni og öðr-
um gerviefnum. Þar fær
hún einnig alls konar ódýra
afganga, sem hún saumar
úr á fjölskylduna í æva-
fornri saumavél.
Aldrei orð um kynferðis- •
mál.
Nhung hefur aldrei verið
atvinnulaus. Hve margir
ganga atvinnulausir er
erfitt að segja um, einkum
vegna þess hve margir
hafa ekki enn verið leystir
frá herþjónustu. Bjartsýnir
menn álíta að hver sem er
eigi að geta fundið sér at-
vinnu til þess að sjá fyrir
sér. En hvers konar atvinna
ætli það sé? Umferðarsala,
ávaxtasala ( með vörurnar
á vagninum, tóbakssala
með pakkana í tösku.
Unglingar ganga um og
selja glóðvolgar kókakóla-
flöskur. Svona snatt er
algeng atvinnugrein í
Saigon. Sumar konur selja
heimabakað brauð og
stjörnuspámenn sitja á
götunni og ráða í fram-
tíðina fyrir fólk.
Af 18 milljónum íbúa S.-
Víetnams eru 7 milljónir
taldar stunda akuryrkju.
525 stéttafélög eru skráð og
félag jarðyrkjubænda er
lang fjölmennast. Stétta-
félögin eru ung og tæpast
öf lug enn sem komið er, en
þó hefur komið til verk-
falla, bæði einstakra félaga
og allsherjarverkfalla. Enn
er langt frá því að kominn
sé á friður í landinu, hvað
þá að efnahagslegu öryggi
sé náð. Vinnuvikan er að
öllu jafnaði 48 stundir.
Lágmarkslaun verka-
manns eru 38 krónur á dag
Móðir Nhungs
er meistari i
því að prútta
við kaupmenn-
ina, þegar hún
verzlar til
heimilisins.
og verkakonu 32 krónur.
Fjölskyldubætur nema 200
krónum handa hús-
móðurinni og 185 krónur
með hverju barni undir 18
ára, sem ekki vinnur sjálft.
Það vekur furðu hvernig
götusalarnir fara að því að
skrimta, því að frú Sen
hagnast í mesta lagi um
2550 krónur mánaðarlega á
fatasölunni og hefur hún þó
fastan sölustað og fastan
sölutima. Hún keypti sölu-
staðinn fyrir nokkrum ár-
um fyrir nær því 17000
krónur. Nú gæti hún selt
hann fyrir það verð fjór-
falt.
En hvað ef Sen yrði aftur
barnshafnadi?
— Við vonum að við
eignumst ekki fleiri börn,
segir maður hennar. — Við
höfum einfaldlega ekki
önnur ráð.
Nota þau ekki getnaðar-
varnarpillur eða aðrar
getnaðarvarnir?
Nhung segir það ekki
Hér er Nhung
og þrjú bam-
anna við inn-
ganginn á hí-
býlum sínurri.
Búddhaaltarin
blasa hvar-
vetna við.
Það er hægt að
fá nóg af
matvælum í
Saigon og þau
eru tiltölulega
ódýr. ógrynni
af ávöxtum og
grænmeti eru á
borðum og
gjarnan fiskur
Hrís-
vera þó að þau þekki til
þeirra. — Við biðjum dag-
lega til Buddha, að hann
gefi okkur ekki fleiri börn
og hingað til hefur hann
bænheyrt okkur.
Trúlega segir hann þetta
ekki satt. Eins skynsamur
maður og Nhung er, lætur
ekki forsjónina um svo
mikilvægt atriði. Hið opin-
bera heldur líka uppi áróðri
fyrir takmörkun barn-
eigna, þó að það beri ekki
mikinn árangur. (Þrátt
fyrir stríðið hefur íbúatalan
aukist um 3.2% árlega.)
Nhung hefur líka örugg-
lega lært slíkt af Banda-
ríkjamönnum, sem hann
kynntist i hernum, og Sen
hefur fengið fræðslu á
fæðingardei linni, þegar
hún ól yngsta barnið.
Ástæðan til þess að Nhung
skrökvar til um þetta er sú,
að um feimnismál er að
ræða.
Kynferðisf ræðsla er
engin, hvorki í skólum né
heima. Hverju ætli
foreldrarnir svari þá for-
vitnisspurningum barna
sinna?
— Þau spyrja aldrei. Ef
þau gera það, eyðum við
bara talinu eða spjöllum
um eitthvað annað.
Þetta er líklega allur
sannleikurinn. Fólkið býr