Vikan - 09.08.1973, Blaðsíða 17

Ég skildi það vel, að peningar voru ekki þess megn-
ugir að veita fólki hamingju — en að auðæfi gætu
haft svo mikla ógæfu i för með sér, — hafði mig
aldrei dreymt um.....
'aö vera eitthvaö, sem þú getur
notaö. Fötin hennar voru eigin-
lega flest alveg ný. Viö skulum
tala viö Frances.
Og þannig atvikaöist þaö, aö viö
fórum upp á háaloft i þeim hluta
hússins, sem Frances bjó i, og
skoöuöum þar föt, sem heföu get-
aö gert hvaöa konu sem var,
græna af öfund. Ég strauk hend-
inni eftir dásamlegri kápu úr
safalaskinni. Ég varö undrandi
yfir þvi, aö nokkur kona gæti skil-
iö slika flik viö sig.
" — Þetta var siöasta plaggiö,
sem Ernest keypti handa henni,
sagöi Frances.
— Hvernig stóö á þvi, aö hún
tók ekki kápuna meö sér? spuröi
ég.
— Ég hefi lika veriö hissa á þvi,
sagöi Frances. — Reyndar hef ég
oft furöaö mig á þvi, hvers vegna
þessi elskulega mágkona min,
hvarf svona hljóölega. Þaö var
sannarlega ekki likt hinni fögru
Söru. Þaö leit út sem hún heföi
ætlaö aö segja eitthvaö meira, en
hætti viö. Ég horföi til skiptis á
Frances og Joan, en ég gat ekki
fengiö neina skýringu. Gat þaö
verið, að Francis heföi veriö aö
láta I eitthvaö skina? Gæti
Ernest....?
— Hér er kápa, sem ég held aö
muni passa þér, sagði Joan
snöggt og tók fram dásamlega
Tvidkápu, sem hlaut að hafa
kostað offjár.
— Þetta er alltof mikiö, ég get
ekki tekiö viö þessu.
— Vertu ekki meö neina
heimsku, sagöi Frances. — Ef þú
tekur ekki þessa kápu, þá étur
mölurinn hana.
— Hún fer þér ljómandi vel,
sagöi Joan. — Mér finnst þú ættir
bara að taka hana.
Og þaö geröi ég. Þegar ég gekk
niður stigann, meö kápuna i fang-
inu, fann ég daufan ilm af mjög
sjaldgæfu ilmvatni. Ég kunni vel
viö þennan ilm og mér fannst ég
sjá Söru fyrir mér: hávaxna
granna veru, meö ólifulitaö hör-
und og dökkt hár, sem gekk rösk-
lega, sveipuö þessari rauöu kápu,
sem ég hélt á, meö ástúöaraugu
eiginmannsins hvilandi á sér.
Og svo, dag nokkurn, kom sólin
fram úr skýjaþykkninu. Fyrsti
snjórinn var lika fallinn og ég á-
kvaö aö fara i langa gönguferö.
Joan vildi ekki koma meö mér,
frekar en áöur, svo ég stakk epli i
vasann á „kápu Söru” og gekk
niöur stiginn, sem lá aö hafinu.
Ég var aö hugsa um ófædda barn-
iö mitt. Einhvern veginn var ég
svo viss um, að þaö væri drengur
og ég hugsaöi alltaf um hann sem
son minn. Skyldi mér nokkurn
tima veröa mögulegt aö hafa
hann hjá mér, ef mér snerist hug-
ur? Nei, þaö var betra aö láta
hjón, sem væru vel efnum búin,
ættleiða hann. Þaö yröi aö öllu
leyti betra fyrir hann.
Charles haföi haft samband viö
frú Smith á ættleiöingaskrifstof-
unni og hún sagöi honum, aö ég
þyrfti ekki aö hafa samband viö
hana fyrr en barniö mitt væri
fætt. Hún ætlaöi aö finna handa
honum foreldra og ganga frá öll-
um skjölum. Ég var þvi, eftir at-
vikum, létt i skapi.
Ég tók ekki eftir myrkrinu, sem
var aö skella á. Húmiö var i
fyrstu eins og þunn blæja, en þeg-
ar ég gáði á úriö, sá ég, aö klukk-
an var aö veröa fjögur. Þaö
vankominn timi til aö snúa heim á
leið. Ég haföi gengiö of langt, þaö
yröi komiö myrkur, áöur en ég
næði heim.
Myrkriö' var alveg skolliö á,
dimmt og drungalegt. Ég heyröi
bárugjálfriö viö ströndina. Viö og
viö hrasaöi ég um greinar og
kvisti, sem höfðu fokiö af trjánum
og ég átti erfitt meö aö halda
jafnvægi. Þaö var nokkuö erfitt
aö ganga á möti veörinu og mér
var hugsaö til þess, aö likega væri
fjögra tima gönguferö, ekki bein-
linis þaö, sem Raab læknir haföi
ráðlagt mér. Svo varö stigurinn
brattari upp i móti og strandlengj
an fjarlægöist. Ég var oröin svo
þreytt, aö éorkaöi varla aö leggja
á brattann, svo ég settist á stein,
til aö hvila mig. En kuldinn fór aö
gerast nærgöngull viö mig og ég
reis á fætur, til aö hreyfa mig. Þaö
var kjánalegt aö sitja þarna og
láta sér kólna.
Eitthvað stórt og dökkt kom i
ljós fyrir framan mig og varnaöi
mér vegar. Hvaö var þetta? Var
það runni? Nei, þaö hreyföi sig i
áttina til min. Óttinn greip mig
og ég hopaöi nokkur skref aftur á
bak, en þá fannst mér jöröin láta
undan. Ég heyröi nokkra steina
velta niöur brekkuna og falla i
sjóinn, meö skvampi. Ég fikraöi
mig áfram eftir snjónum á stign-
um, sem lét undan fótum minum.
Einhver beygöi sig yfir mig og
greip i arm minn.
Ég öskraöi.
Einhver kippti mér betur upp á
stiginn og þar stóö ég sjálfandi.
— Eruö þetta þér? sagöi rödd,
sem ég kannaöist viö.
Rödd Ernests.
— Snertiö mig ekki!
Hann sleppti mér og viö stóöum
þaö nálægt hvort ööru, aö ég sá
greinilega augnasvip hans. Hann
staröi á mig.
— Þetta er kápa af Söru. sagöi
hann og rödd hans var hálf kæfö.
— Og ilmvatnið hennar!
Þá skildi ég hann. Hann var
jafn óttasleginn og ég. Hann haföi
jaldiö aö ég vajri Sara!
— Fariö heim, sagöi hann og
röddin var jafn kæfö. — Þau leita
aö yöur.
Ég staulaðist áfram og ég
heyröi fótatak hans rétt á eftir
mér.
32. TBL. VIKAN 17