Vikan - 09.08.1973, Blaðsíða 16

Ég hugleiddi oft þaö, sem Joan
haföi sagt mér um erföaskrá
tengdafööur hennar — og hvernig
hún haföi brugöizt viö, þegar ég
spuröi um afstööu Charles til
þessa og hvort hann vissi um þaö.
Nú skildi ég, hvers vegna þaö var
svo mikilvægt fyrir þau aö eign-
ast eigin erfingja. >aö var til-
gangslaustaö ættleiöa barn, til aö
erfa milljónir Sandersfjölskyld-
unnar. Ég leit öðrum augum á
Frances, eftir aö mér varö ljóst,
aö það var hún, sem var upphafs-
maöur þessara ráöstafana. Ég
skildi nú, hvers vegna hún var svo
hreykin af^börnum sinum og ég
skildi nú, hvaö hún átti viö, þegar
hún talaöi um „vesalings Joan”.
Ég skildi lika, aö of miklir pen-
ingar gátu orsakaö meiri teiöindi,
já, jafnvel hatur, heldur en
skortur á þeim.
Veturinn nálg&öist. Dagarnir
uröu styttri og svalari og einn
daginn spuröi ég Joan, hvort hún
vildi aka meö mér til Portland,
svo ég gæti keypt einhverja skjól-
flik, góöa vetrarkápu. Joan varö
hugsandi.
— Ég held, ab þú sért svipuö á
hæö og Sara, sagöi hún. — Þú hef-
ur lika svipaöan litarhátt. Ég
veit, að Frances, sem er svo spar-
söm, aö þaö jaörar viö nizku, hef-
ur geymt öll fötin af Söru, fötin,
sem hún skildi eftir, þótt Ernest
hafi sagt henni aö brenna þau,
þegar Sara var farin. baö hlýtur