Vikan - 09.08.1973, Blaðsíða 13

Ég byrjaði að venjast ástandi minu, og grátköstin
að baki lokaðra dyra eða á almenningssalernum
hættu. Aftur á móti fann ég til sektarkenndar gagn-
vart vinum minum. Hversu oft höfðum við ekki
heitið þvi að setja ekki börn inn i þennan yfirfulla,
hungraða og skituga heim?
Marz er senn a enda. ^ítla ibuö-
in min veit út aö torginu''rii
framan verzlunarmiöstööina.
Nokkrar snjóflygsur svifa niöur
og setjast á eyöilega, velsópaöa
stéttina fyrir neöan. Þaö er liöiö á
laugardagseftirmiödaginn. Þaö
rökkvar og fólk veöur ekki lengur
yfir torgiö meö fulla innkaupa-
poka. Aöeins viö og viö sé ég fólk
hverfa niöur til stóra vegarins,
þar sem vagnarnir aka. Ég hef
ekki kært mig um aö kveikja ljós-
iö. Siminn er hljóöur, og ég býst
ekki viö, aö nokkur hringi. Þó er
ég ekki einmana. Ég hlusta inn á
viö, á þá manneskju, sem ekki aö-
eins fyllir út likama minn, heldur
einnig tilveru mina. Ég biö
Henriku.
Hún sparkar minna núna. Hún
hefur flutt sig niöur, og þar er
þröngt. Ég veit, aö húh biöur lika.
Fljótlega, kannski strax á morg-
un eöa hinn daginn, fæ ég aö sjá
hana og halda henni i örmum
minum. Barniö mitt, sem ég hef
þegar lifaö meö I svo marga mán-
uöi, sem ég hef fundiö vaxa innan
I mér, sem ég hef boriö meö óró-
leika og undrun. Likami minn
hefur breytzt, og stundum horfi
ég á hann meö viöbjóöi. Ég er svo
þung I hreyfingum. Ég hef grátiö
svo oft, vakaö margar nætur og
hugsaö um framtiö mina. Nú verö
ég aö vera sterk fyrir tvo. Frelsi
minu er lokiö, og nú þýöir ekki
lengur aö láta sig dreyma um
hluti, sem ég vildi og gat fram-
kvæmt, — gera áætlanir um veru-
leika sjálfstæöis mins. Nú verö ég
aö gera áætlanir fyrir aöra. Lif
mitt veröur aö miöast viö framtiö
hennar. Þrátt fyrir angist mina
og ábyrgö, hlakka ég samt til hins
ókomna, til þess dags, er barniö
mitt hlær i fyrsta skipti, þess
dags, er hún tekur sin fyrstu
skref, þess dags, er viö göngum I
gegnum garöinn i sumarskrúöa
og tölum um þessa einföldu hluti,
sem lifiö byggist á.
Saga min er kannski hvers-
dagsleg og hlægileg, en stundum
finnst mér ég ofurseld gagnrýni
umheimsins. Svo er ég undrandi
yfir, aö þetta skuli hafa gengiö
eins og þaö hefur gert og aö ég
skuli geta setiö hér, hlustaö og
beöiö og veriö hamingjusöm á
einhvern hátt.
Siöastliöiö sumar fór ég á
þriggja vikna tungumálanám-
skeiö til frönsku Riverunnar i
sumarleyfinu. Þaö byrjaöi meö
kampavini. Þegar nokkir dagar
voru liönir af námskeiöinu, vor-
um viö dag nokkurn boöin i mót-
töku, sem haldin var I trjágaröi
minjasafns bæjarins. Ég talaöi
viö Englending, sem einnig sótti
námskeiö, og eftir móttökuna
fórum viö og boröuöum saman
miödegisverö. Hann sagöist
vera kennari frá N-Englandi.
Hann hét Blake. Siöar um kvöldiö
gengum viö niöur meö ströndinni.
Þaö var dimm, falleg Miöjaröar-
hafsnótt. Ég minnist, hversu loft-
iö var milt. Sjóirnir gengu yfir
kvöldauöa ströndina, og úti á haf-
inu sáust ljós nokkurra báta. Mitt
á milli pálma og ljósastaura lagöi
Blake arminn á öxl mina og sneri
andliti minu gegnt sinu. Viö
kysstumst af mikilli tilfinning.
Hvaö var eölilegra eftir allt
kampaviniö i móttökunni og viniö
meö matnum?'Seinna um kvöldiö
fékk ég hiksta og varö aö flýta
mér til hótelsins.
Blake haföi meö sér bil, og dag-
inn eftir ókum viö eftir strönd-
inni, þar til viö fundum litla baö-
strönd, þar sem voru fyrir
franskar fjölskyldur og elskandi
pör. Þar breiddum viö teppi á*
sandinn og hófumst handa viö aö
sóla okkur og kynnast betur. Ég
sagöi svolitiö frá sjálfri mér. Ég
er fædd og uppalin i litlum bæ
fyrir noröan, en flutti suöur,
þegar ég var átján ára. Ég las i
nokkur ár viö háskólann. Nú vinn
ég viö rafreikni og hef þaö nokkuö
gott. Eg á mina vinnufélaga, sem
mér kemur vel saman viö. Þetta
er indæll vinahópur, og þau
eru flest eins og ég, óbundin og
fjörleg, hafa áhuga á þjóöfélaginu
og umheiminum. Ég man, aö viö
Blake töluöum þá sem endranær
um feröalög og mat. Hann var
eldri en ég — um þritugt. Hann
var ekkert sérstaklega friöur, en
stór og kraftalegur og frekar sól-
brúnn. Hann haföi ljósblá augu,
hendur hans voru stórar, og hann
veitti mér eins konar velliöunar-
og öryggiskennd.
Sama kvöld ókum viö upp áfjall
og fundum litiö vertshús meö út-
Smásaga eftir Mariku Strand.
sýni til perlubands hafsins i fjar-
lægð.
— Hvernig lizt þér á, aö við fá-
um okkur herbergi hér I nótt,
minnist ég að Blake sagöi eftir
smáhlé á okkar indælu samræö-
um. Hann tók um hönd mina.
— Þaö er ekki svo vitlaust,
sagöi ég og fannst ég dálitið
kjánaleg, þvi aö ég vissi ekki vel,
hvaö ég átti að segja.
Jæja, viö gerðum þaö aö lokum,
jafnvel þótt Blake væri gjarn á aö
velta fyrir sér aurunum, áður en
hann eyddi þeim, eins og ég
komst aö raun um seinna. Þaö fór
sem fór, hvaö sem öðru liöur. Þaö
var ekki meira um þaö. Viö héld
um áfram samvist okkar þær vik
ur, sem eftir voru. Ég sótti a:
minna námskeiðiö. Viö sóluðurti-
okkurá ströndinni, ókum fram og
aftur I bil, borðuðum á litlum,
frönskum veitingastööum. Ein-
hvern tlma dönsuöum viö.
Viö höfðum ætlað aö boröa
saman hádegismat siöasta dag
námskeiösins. Ég ætlaöi aö
leggja af staö siöla sama dags, en
Blake morguninn eftir. En þegar
ég kom niöur i anddyriö frá hótel-
herbergi minu um morguninn,
rétti dyravöröurinn mér saman-
brotinn pappirsmiöa, skilaboð frá
Blake: „Neyddist til aö breyta
áætlun minni og verö að fara
snemma dags I dag. Vildi ekki
vekja þig. Þakka þér fyrir á-
nægjulegan tima. Haföu þaö gott.
Astarkveöja, Blake”.
Framhald á bls. 15