Vikan - 09.08.1973, Blaðsíða 35

Framhald. af bls. 14.
ööru leyti leiö mér vel. Samt fyllti
þessi vitneskja hverja sekiindu i
lifi mlnu, þetta svimandi og
undursamlega leyndarmál sem
ég átti. Ég haföi alltaf imyndaö
mér, aö þungun væri mjög óþægi-
leg. Svo var ekki.
Ég hugsaöi mest um litla barn-
iö mitt meö viökvæmni og hálf-
geröum hryllingi vegna þess, sem
ég ætlaöi mér aö láta gera við
þaö. Eyða þvi... Halda áfram að
lifa ein, óbundin og áhyggjulaus.
Það hvarflaöi aö mér léttir, tóm-
leiki, sem ég haföi ekki kynnzt áö-
ur.
Morgun einn snemma I septem-
ber sat ég á bekk i garðinum fyrir
utan aöalinngang sjúkrahússins.
baö var hráslagi i lofti, fyrsti
andardráttur haustsins. Ég skalf
og horfði á grasiö og lauf trjánna.
Sumariö var fölnaö. betta var
hinn óhjákvæmilegi gangur lifs-
ins. Umhverfis mig var fólk á leið
til vinnu sinnar, — morgunflýtir.
Inni á sjúkrahúsinu undir-
bjuggu þau skurðstofuna fyrir
mig, tóku fram tækin. Viö hliðina
á mér lá skjalataskan min með
náttfötum, tannbursta og yfirlýs-
ingu læknisins. Ég vissi, aö þetta
var þaö skynsamlegasta, sem
hægt var að gera nú og með tilliti
til framtiöarinnar. A þessu
andartaki var þetta hið eina
rétta, sem ég gat gert: standa
upp og ganga inn um opnar dyr
sjúkrahússins. Samt sat ég kyrr
á garðbekknum sem lömuð,
skelfingu lostin, kveiö hinu ó-
komna. Ég þrýsti armana um
magann og velti fyrir mér, hvað
ég væri i raun og veru aö gera. Ég
horföi á klukkuna, sem dauf-
heyröist viö bænum minum og
tikkaði áfram. Hver minúta leiö af
annarri. Fresturinn var i þann
veginn aö renna út.
Ég sat lengi á bekknum, en aö
lokum tók ég töskuna, stóö upp,
gekk hring i garöinum og til járn-
brautarstöövarinnar. Ég gekk til
móts viö nýja og breytta veröld —
óstööugum fótum.
Liöan min hélt áfram að vera
góö. Égbyrjaöiaövenjast ástandi
minu, og grátköstin aö baki lok-
aöra dyra eöa á almenningssal-
ernum hættu. Aftur á móti fann
ég til sektarkenndar gagnvart
vinum mlnum. Hversu oft höföum
viö ekki heitiö þvl aö setja ekki
börn inn i þennan yfirfulla,
hungraöa og skituga heim? Hvaö
átti ég aö segja vinum mlnum?
Hvaöa afsökun gæti ég boriö fyrir
mig, ég, sem vissi um, kunni aö
nota og haföi efni á getnaöarvörn-
um? begar ég horföi hins vegar
aftur um eina kynslóð, þá hvarfl-
aöihugurinn aö þvl, hvernig móö-
ir min skyldi taka þessu, móöir
mln fyrir noröan. Mundi hún
skammast sln fyrir óskilgetna
barnabarniö?
Ég velti fyrir mér þessum
spurningum, klæddist viöum
fatnaöi og stórum peysum. Ég
gaumgæföi útlit mitt I speglinum
og velti fyrir ér, hvort tekið heföi
veriö eftir aukakilóum mínum,
hvaö hvislað væri á bak mér. Ég
reyndi að vera sterk, einsömul,
en sterk fyrir tvo. Skyldi nokkur
skilja mig? Hvaö um þaö. Ég
hafði lent I svokölluöu gæfuleysi,
en það var jú Henrika, sem ég bar
undir belti.
— bað var nú ónauðsynlegt,
sagöi mamma, þegar ég um síðir
sagöi hénni, að ég væri með
barni. — Svona nokkuð er ekki
nauðsynlegt nú á dögum. Gamla
fööursystir mömmu, sem býr hjá
henni, varð hneyksluð, en reyndi
aö aöhæfa sig breyttum tímum og
spuröi, hvenær ætti aö halda
brúökaupið.
Nokkrir vina minna sögðu
meiningu slna hreint út:
— Svona nokkuð er hægt að
losa sig viö. Hvers vegna gerðir
þú þaö ekki? Fékkstu ekki fóstur-
eyöingu?
Yfirmaöur minn var kuldaleg-
ur, en nákvæmur varöandi vænt-
anlegt barnsburðarfrl mitt. Aðrir
sögöu „kæra vina” og litu glað-
lega út, þegar þeir höfðu jafnaö
sig eftir fyrstu undrunina.
„Onauösynlegt” —• þetta orð
einkenndi viðbrögð flestra. Hvers
vegna eignast þú barn, þú, sem
ekki ert gift? bú ert ennþá ung.
bú gazt hitt lifsförunaut, menntað
þig meira, komizt áfram, ferðast
og skemmt þér. Nú ertu bundin
viö barnsgrát, bleyjuþvott og meö
þunga ábyrgö á herðum aö auki.
Eg heyröi athugasemdir þeirra
aö baki mér:
— Hún var i sumarfrii I Suöur-
löndum. Hún varð ófrisk eins og
skot. Og yfirgefin.
Lif mitt hefur breytzt, þaö er
satt. Siminn hringir ekki lengur
meö hressileg tilboö um útilif og
glaum. Ég er orðin stór og ljót.
Maginn er allt af til fyrirstööu.
Fætur mlnir eru þrútnir, og mig
verkjar stundum I bakiö. Ég er
hrædd, hrædd við þann sársauka,
sem blöur min. Ég óttast þung-
bæra og þreytandi daga, sem
hljóta að fylgja, vökunæturnar, á-
byrgöina, sem barniö leggur mér
á heröar, allar þær kröfur, sem
þaö á rétt á aö gera til min. Ég sé
fram á löng og erfiö ár.
En ég verö ekki einmana. Ég
hef lifaö meö Henriku I níu mán-
uöi, og þaö er aöeins byrjunin. Ég
mun fá aö sjá hana lifa, vaxa og
þroskast. öörum getur þótt, aö
hún sé „ónauösynleg” — oröin til
af slysni. Ég sit hér og blö, full af
óróleika, en einnig kærleika og
umhyggju.
Ég hef snúiö baki vö spurning-
unum um rétt og ekki rétt, um
skynsemi og ekki skynsemi.
Ég iörast ekki.
Ég blö þín, Henrika!
EIMtrtil:
BYGGJA.
BREYTA
EBA BJETA
M Ifttu uiö í lilaveri.
hri hafl befw ávaHt
boraaðsio
LITAVER
Símar 32262 - 30280 oo 30480
Grensásveoi 22 - H
32. TBL. VIKAN 35