Vikan - 06.09.1973, Qupperneq 36

SERSTÆÐ ISLENZK
Veríö velkomin og
verzlið þar sem
úrvalið er mest og
kjörin
FRAMLEIÐSLA
og Charles og segja þeim, aö ég se
lögö af stað?
— Þaö skal ég gera. Hann
beygöi sig áfram og kyssti mig á
kinnina. Hann var rjóöur i
framan og kossinn lenti á ská.
— Láttu mig heyra frá þér, mig
langar til aö vita hvernig þér
gengur og hvar þig verður aö
finna, sagöi hann.
Ég kinkaöi aftur kolli, jafn rjóö
'i framan og hann. Ég varö svo
undarlega létt á mér og mér
fannst ég svifá á skýjum út að
flugvélinni.. Hann vildi vita, hvar
ég byggi. Érnest var ekki sama
um mig!
. Við annan kaöal á öörum flug-
velli tók annar Sanders á móti
mér. Charles. Hann kyssti mig
lika á kinnina, en I þaö skiþtiö
minnti kossinn mig aöeins á
Ernest.
Þaö lá viö, að ég fengi aösvif,
þegar ég sá Charles. Hann var
svo fölur og tekinn og viþrurnar
viö munninn voru nú mjög
áberandi.
— Við erum búin að flytja
okkur frá Lannig, sagði hann. —
Við gátum ekki fengið herbergi
handa þér þar, svo við fluttum
yfir á Ballister.
Viö fórum ekki aö afgreiöslu-
boröinu til að skrifa mig I gesta-
bókina, heldur fórum við beint
uþþ með lyftunni til ibúðar
þeirra, en þar beið Joan eftir
okkur. Hún hafði reynt að dylja
baugana undir augunum með
faröa og sett svolitið rautt á
kinnarnar, en þaö var til litils. Ég
reyndi að láta ekki á þvi bera hve
mér brá og sagði:
— Hvernig liður þér? spurði
hún. —Gekk ekki flugferðin vel?
Ég var svo óróleg, en Charles
hringdi til Raabs læknis og hann
sagöi, að þetta væri allt i lagi.
— Ferðin gekk ljómandi vel,
sagöi ég og minntist þess, aö
Ernest hafði kysst mig. Hvenær
er þinn timi kominn? Hvaö .sagði
læknirinn?
— Það verður ekki langt að
biöa úr þessu.
— Það er gott. En hve það er
skrýtið, aö viö veröum þá liklega
samtimis á fæöingardeild. Hver
okkar skyldi nú veröa á undan?
Mér til undrunar brast hún i
grát, sem varö svo að sárum
ekka.Gharles flýtti sér ti! hennar.
Hann hellti vatni i glas og var
búinn að ná i töflu sem hún tók
strax. Það var engu likara en aö
hún heföi beðiö eftir töflunni.
Þetta hlýtur að hafa veriö sterkt
lyf, þvl aö hún sofnaði von bráöar.
Viö Charles gengum hægt inn i
stofuna. Hann yppti þreytulega
öxlum.
— Hún hefur verið svona i
nokkra daga, sagði hann. Hún fær
grátköst, róandi lyf og svo sofnar
hún. Þessvegna var mér svo
umhugað um aö fá þig hingað.
Hún treystir þér og þú hefur svo
góð áhrif á hana, ég hefði annars
ekki beðið þig um að koma. Þetta
er auðvitað óþægilegt fyrir þig.
— Nei, nei, alls ekki. Ég vildi
bara, aö ég gæti gert eitthvað
fyrir hana.
— Þú veizt alls ekki, hvers
virði það er fyrir mig að hafa þig
hérna hjá okkur. Hann brosti, en
brosið náði ekki til augnanna.
— Hvernær kom læknirinn
siðast til hennar?
— Hann kom til okkar á
Lanning i morgun. Hann sagöist
ekki geta gert meira fyrir hana
eins og stendur. ekkert annaö en
aö gefa henni rófandi lyf. Nú er
ekkert að gera annað en að biöa
og sjá til. Ertu ekki svöng? Ég
þori ekki að yfirgefa Joan, svo viö
verðum að boröa hérna uppi.
Ertu mikið á móti þvi?
— Auðvitað ekki, en ég er ekki
oröin svöng ennþá, þakka þér
fyrir.
Ég hugsaöi til Ernests. Hann
haföi roðnað eins og skóladreng-
ur, þegar hann kyssti mig á kinn-
ina. Mér hlýnaði um hjartarætur
við tilhugsunina. Það hlaut að
vera, að honum geöjaöist svolitiö
aö mér. Mér datt i hug, hvort
hann grunaði, aö það var hans
vegna, sem mér leiddist aö fara
frá Sanders Hall. Nú var mér
sjálfri ljóst, aö þaö var þess-
vegna.
Það var Charles, sem vakti mig
af.tur til veruleikans. Hann haföi
pahtaö mat og nú kom hann. Viö
sátrim þarna og nörtuðum i mat-
inn, töluðum um allt og ekkert. AB
lokum vildi ég fara að vita eitt-
36 VIKAN 36. TBL.