Vikan - 24.04.1975, Blaðsíða 21

ÞÆGINDI
ÞRIFNAÐUR
ÞJÓNUSTA
HANDKLÆÐAKASSAR
FYRIR SAMKOMUHÚS
OG VINNUSTAÐI
VERO KRÓNUR; 8860
9860
LEIGA EOA GÓÐ GREIÐSLUKJÖR
hans þreki aö halda, ef þaö átti aö
bjargast. Hann átti aö vísu konu,
sem yfirkom flesta hluti,
stundum grét hann hljóölega
lengi nætur i fangelsinu.
Þóröur hugsaöi minna um
mannhvarfsmáliö sjálft. Hann gat
varla veriö nein aöalpersóna i
þvi, fyrst ekki var neitt á hann
yrt. Samt kom hann þvi ekki heim
og saman, hvers vegna hann var
haföur á Vatni og brauöi, ef hann
var aöeins vitni. Hann haföi viö
komuna veriö leiddur fyrir auka-
dómþingiö, þar sem bæjar-
fógetinn las upp. Þóröi var svo
starsynt á fógetabúninginn, aö
hann tók ekki eftir þvi, sem
bæjarfógetinn las upp, enda
skaplega og fræöilega fram mælt.
Ekki var minnst á þaö hvenær
hann kæmi fyrir rétt, né heldur á
þaö hvort hann kæmi nokkuö fyrir
rétt meir.
Staöa hans var óljós.
Þóröur sinnti ekki heldur
kvenheimsóknum i fangelsiö.
Eftir aö fangelsishjónin voru
sofnuö, vildu tugthúsin fyllast af
gestum. Allskonar fólki, sem
þyrptust um fangana, eins og
flugur á skit. Aöallega voru þetta
konur og einhverjir ofdrykkju-
menn. Sumar voru hreint ekki lit-
iö snotrar, en flestar voru saltfisk
kerlingar og hálfgeröar hland-
geyspur. Hann var oröinn nátt-
úrulaus af áhyggjum og gulu.
Nýrnaveikin ætlaöi aö veröa
honum dýr dómur. Fyrst aö
svipta hann sumarbeitinni, svo
kviaærnar voru hálfgeldar og
margar allt sumarið,þá aö svipta
hann öllum heyfeng og svo aö
lokum þetta mannhvarfsmál.
Þóröur vissi likið um nýru. Hann
haföi aldrei séð þau nema i
kindum og ööru fé, en um
mannhvarfsmáiö vissi hann
minna. Þetta geröi hann bitran i
lund.
Þóröur hugsaði mikiö um Guö
um þetta leyti. Guö vissi kannski
ekki allt um nýru, sem hann haföi
þó skapaö, en um réttlæti vissi
hann ekki mikið. Hann skellti
fjárfellisbyljum á annan hvorn
bæ i hreppnum, mest á einyrkja
og sendi svo suma menn suöur I
veikindi og mannhvarfsmál, rétt
eins og fé væri ekki til, né heldur
neinar skyldur við búskap og
skepnur. Frelsarinn væri aö visu
frá heitu landi og þá liklega Guö
sjálfur lika, faöir hans, en samt
fannst Þóröi aö þeir feögar vissu
minna um sauökindina, en viö
yröi unaö af bændum til lang-
frama.
Hann lagöi af í straffhúsinu.
Viö Edinborgarpakkhús
Þaö varö uppi fótur og fit,
þegar Þóröur kom fyrir aukarétt-
inn. Hann var bugaöur maöur.
Hann var oröinn aö vatni og
brauði.
Nýrnaveikin haföi nú tekiö sig
upp aftur og hann var gulur I
framan. Hann byrjaöi á aö
leiörétta framburö sinn frá þvi
um haustiö og greindi nú frá þvi,
aö þeir Elias heföu ekki skiliö viö
Agústá Laugavegi, heldur gengiö
meö honum niöur á fortogiö og
skiliö viö hann á Strandgötunni
niöri viö Edinborgarpakkhús,
skammt frá höfninni. Þóröur
kvaöst þvi miöur ekki hafa þoraö
aö geta um þaö i fyrri skýrslu
sinni um haustiö, sem hreppstjór-
inn tók af honum i prófunum
heima á bænum.
Siöan sagöi hann þeim alla
söguna af drykkju þeirra
kumpána og kvaðsthafa skiliö viö
Agúst og Elias, sem uröu eftir viö
pakkhúsin. Ekki vissi hann hvað
oröiö haföi um Agúst, en Elias
heföi gengið austur meö höfninni,
en hann sjálfur haldið vestur i
Selsvör, beint yfir Landa-
kotstúniö. Hann hélt þá til hjá
Selsingum.
Aðspurður rækilega þvertók
hann fyrir aö vita meira um
mannshvarfsmáliö en þetta, en
þaö varö uppi fótur og fit.
Saumar voru aö gliöna.
Bæjarfógetinn var svolitiö
hissa. 1 raun og veru haföi hann
búiö sig undir að dæmt yröi aö
verulegu leiti á likum, en nú voru
málin að þokast áfram til
játningar. Hann sleit nú
aukaþinginu og fyrirskipaði
einangrun Þórðar. Fangelsis-
hjónin fengu ströng fyrirmæli um
aö ekki mætti láta Þórö ná tali af
Eliasi, svo þeir gætu ekki
samræmt framburö sinn meö
nýjum lygum. Fangelsishjónin
sögðu þeim það báöum, en
breyttu ekki fangelsinu meir en
þaö.
Þaö var fljótt að kvissast um
bæinn að Þóröur væri búinn aö
játa. Saga flaug hús úr húsi, eins
og mannslát. Menn komu út fyrir
hús sin við tiöindin og tóku náung-
ann tali og sagan magnaöist og
brátt fylgdu nákvæmar lýsingar á
þvi, hvernig moröingjarnir
murkuöu llfiö úr Agústi berhenta
i portinu, afklæddu siöan likiö og
vörpuðu þvi i höfnina.
Litlu hóparnir fyrir utan húsin
stækkuöu smám saman og uröu
aö stórum hópum og fyrir framan
fangelsiö safnaöist múgur og
margmenni. Dynur var á jöröinni
undan fótataki.
Pakkhúsmenn, seglasaumarar,
saltfiskkerlingar, búöarmenn,
kaupmenn, heföarfrúr og
vinnukonur. Allt æst fólk og vont
á taugum tók sig upp og hélt til
fangelsisins og hliöin svignuöu
undan þunganum.
Reiöióp, hundgá og skrækir
náöu eyrum fanganna, sem voru
skelfingu lostnir og læstu aö sér
hiö bráöasta.
— Morðingjar, klámhundar
æpti lýöurinn meö blóöbragöiö I
munninum og nú fóru strákar aö
bera eld að straffhúsinu, en þá
kom bæjarfógetinn á vettvang
meö pólitiiö og féllu menn þá frá
mótmælum sinum aö mestu.
Bæjarfógetinn sagöi fólkinu, aö
málinu væri ekki lokiö, en
yirvöldin væru fullfær um aö
dæma sakhæfa menn I þyngstu
refsingar og hann baö menn aö
gæta allrar stillingar i laganna
nafni. Pólitiin rökuöu eldana frá
plankahuröinni og eldglamparnir
dóu meö snarki á freöinni
jöröinni, þegar bráðin bleytti
glóðina.
Menn áttu 'vont meö svefn um
nóttina.
Prófin byrjuöu snemma hinn
næsta dag og nú var prófað i
grjótinu, þvi ekki var taliö á þaö
hættandi aö ganga mikið úti meö
fangana.
Um þaö leyti sem vetrarsólin
stakkst eins og planki inn um
loftopiö á fangaklefanum, komu
réttarþjónanir og sóttu Elias.
17. TBL. VIKAN 21