Vikan - 24.04.1975, Blaðsíða 28

Þegar htin aö lokum hætti aö
gráta, staulaöist hún yfir aö
snyrtiboröinu og virti fyrir sér
spegilmynd síria. Hún var rauö-
eygö og augnalokin voru bölgin.
En andlitiö var náfölt. Ég er strax
oröin gömul og visin, sagöi hún
viö sjálfa sig. Þaö er Arlac sem
stelur æskublóma minum. Eftir
nokkur ár, verö ég gömul.... eöa
sennilegra aö ég veröi dauö, áöur
en ég næ þvf aö eldast.
— Ég veit ekki hvort ég hefi
meira þrek, hvislaöi hún og var
farin aö kviöa fyrir morgundegin-
um og þeim hættum, sem hann
gat boriö I skauti sér.
Skyndiléga tóku klukkurnar aö
hringja, klukkurnar i kapellunni
á Arlac. Maxirie sá út um glugg-
ann, aö þaö var ein af þessum ó-
ljósu, silfurgráu verum, sem tók I
kaöalinn. Eftir sögusögnunum
átti þetta aö boöa andlát hallar-
herrans...
Klukknahringingin hélt áfram
til fyrsta hanagals og óvinir Max-
inehöföu þá liklega safnaö kjarki,
en sjálf skalf hún af ótta og örv-
ilnun.
Klukkuturninn litli leit ósköp
sakleysislega út i morgunsólinni.
Maxine horföi lengi á turninn og
klukkurnar og hugleiddi hvort
þaö heföu veriö yfirnáttúruleg öfl,
sem höföu hringt þeim.
Lágvær rödd truflaöi hana I
hugleiöingum sinum og hún sneri
sér viö. Paul Marchand, glæsi-
lega klæddur aö vanda, stóö viö
hliö hennar.
— Ég sá þig ekki frændi.
— Kallaöu mig ekki frænda,
kæra Maxine. — Ég lit frekar á
mig sem vin þinn en ættingja.
Hann glápti á hana, meö ein-
hvern sérkennilegan glampa i
þessum bláu augum sinum, svo
Maxine fannst þaö óþægilegt.
— Þaö er vist best aö ég fari
inn...
En Paul lagöi höndina á arm
hennar. — Nei, Maxine, hlauptu
ekki i burtu. Mig langar til aö tala
ÆTTARC
SANDRA SHULMAN
viö þig. Ég verö aö segja þér
hvaöa tilfinningar ég ber til þin,
hélt hann áfram. — Þú hefur ver-
iö min hjartans drottning, frá þvl
égleit þig I fyrsta sinn. Hann rétti
úr sér. — Kæra Maxine, sagöi
hann ákafur. — Viltu giftast mér?
Maxine sleit sig lausa. Hún var
bæöi reiö og sorgbitin. — Paul
frændi, láttu mig vera, sagöi hún,
þegar hann geröi tilraun til aö
faöma hana aö sér, — Minnstu
þess, aö ennþá erum viö I sorg.
Þess utan veistu vel, aö ég gæti
aldrei hugsaö mér aö veröa konan
þin, bætti hún viö.
— Þaö er þá þessi bóndadurgur,
Gaston Rondelle, sem hefur sigr-
aö hjarta þitt? Þaö var gráthljóö I
rödd hans. — Þá veröur hann hinn
nýi húsbóndi á Arlac.
— Þaö hefur enginn sigraö
hjarta mitt. Rödd hennar var
hvöss. — Ég hefi engin áform um
hjónaband... aö minnsta kosti
ekki næstu árin. Og þegar ég vel
mér eiginmann, veröur þáö ekki
hégómagjarn spjátrungur, sem
dansar eftir plpu móöur sinnar.
Svipur hans varö hatursfuílur.
Þegar Maxine hraöaöi sér til
hesthúsanna, sá hún móöur hans
bregöa fyrir I einum glugganum.
Þegar Paul hristi höfuöiö I áttina
28 VIKAN 17. TBL.