Vikan - 24.04.1975, Blaðsíða 32

AÐ LAUGAVEGI 15
JTIÐ INN OG SKOÐHD OKKAR MIKLA
OG VANDAÐA VÖRUÚRVAL.
VÖRUR FYRIR ALLA- VERÐ FYRIR ALLA
TEKK*
V Laugaveg 15 sími 13111 ^
langt niöur, Maxine. Komiö nú.
Eitt skref — og annaB til....
Hún skynjaBi ekkert annaB en
þétt laufiB fyrir framan sig og
sterkan arm Gastons um mittiB.
Maxine þorBi varla aB draga and-
ann.
I hvert sinn sem hún færBi fút,
varBhún aB sparka siBu pilsinu til
hliBar.
Allt i einu fann hún aB greinin,
sem hún stóB á, lét undan. Kaldur
sviti spratt út á henni af angist og
hún hélt meB dauBahaldi i grein-
arnar fyrir ofan sig og baB til guBs
i hljóBi.
Tak Gastons um mitti hennar
varBennþá fastara. Maxine sneri
aBeins andlitinu og sá aB hann var
náfölur undir sólbrunanum. —
SetjiB fótinn á næstu grein, sag&i
hann.
HjartaB barBist i brjósti henn-
ar, en hún andaBi strax léttar,
þegar hún fann aB greinin hélt.
Sem betur fór var glugginn
töluvert stærri en glugginn á
tumherberginu. ÞaB var þvi ekki
erfitt aö komast inn um hann og
stökkva niöur á steingólfiB. Gast-
on sveiflaöi sér inn á eftir henni
og þau horfBu þögul hvort á ann-
aB.
— Herra Gaston, hvlslaöi hún
loks, — mér datt ekki I hug aB
nokkur maöur gæti komiB svona
riddaralega fram.
Hann brosti hálf bjánalega.
Þrátt fyrir stæröina, kom hann
Maxine fyrir sjónir eins og vand-
ræBalegur drenghnokki. ÞaB var
eins og hann vissi varla hvaö
hann átti aö gera af höndunum.
— En hvaöa erindi áttuö þér
upp I þennan hrörlega turn?
spuröi hann hranalega.
Maxine gat ekki annaö en hrist
höfuöiö. Hún ætlaöi ekki aB
ljóstra upp um grun sinn aö svo
stöddu.
ÞjónustuliBiö stóö allt I hallar-
garöinum og beiö eftir Gaston og
Maxine. 1 þetta sinn mátti sjá á-
hyggjusvip á þeim. Hubert hraö-
aBi sér til hennar. — Ég er oft bú-
inn aB vara yöur viö þessum
tumi, ungfrú.
Maxine kreisti fram bros og
lyfti höndinni meö stráhatti Ro-
lands. Hún haföi fest hann i belti
sitt, áBur en hún fór i klifurferö-
ina. Hún sá aö Alan Russel var
náfölur. Hún sá lika hvernig slag-
æBin I gagnauga hans hamaöist.
Hann virtist hálf lamaöur en
samt mátti sjá á honum reiöi-
svip. Rödd hans var kuldaleg,
þegar hann spuröi: — Hvaö kom
eiginlega fyrir?
Gaston gaf lauslega skýringu.
Eustace Clermont lagöi bliölega
arminn um axlir Maxine. Þaö var
áhyggjusvipur i gulbrúnum aug-
unum og rödd hans var full meB-
aumkunar, þegar hann sagöi:
— Kæra Maxine, hvernig gat
þér dottiB i hug, aö Roland heföi
fariö þama upp? Hann veit aö þaö
er stranglega bannaö.
— Alan Russel sagöist hafa séö
hann.
’ — Ég sá aö minnsta kosti hatt-
inn hans, sagöi englendingurinn
meö hægö.
— En góöi maöur... rödd Cler-
monts var ásakandi. — Ég sendi
sjálfur drenginn til aö leika sér I
iöniöur venjulegan stiga, hvaö þá
klifraö niöur þessa leiö.
— Gaston, ég get þetta
ekki....sagöi hún. — Ég kemst
aldrei niöur...
— Veriö hugrökk, Maxine.
Hvaö er nú oröiö af hallarfrúnni á
Arlac, sem hefur litiö heiminn og
þar meö Gaston Rondelle, meö
sinum stoltu augum?
— Ég veit þaö ekki, sagöi hún
aumkunarlega. — Ég hefi senni-
lega glataö henni hérna uppi.
Gaston hló. — Ef ég væri ekki
heiBursmaöur, myndi ég krefjast
eignarinnar hérna fyrir lifgjöf-
ina, sagBi hann. — En þá veit ég
lika aö hin gamla Maxine Bertran
risi upp þóttafyllri en nokkru
sinni fyrr og augu hennar
gneistuBu af reiöi en ekki tárum.
Hann haföi ekki lokiö máli sinu,
Þegar Maxine skaut hökunni
fram meö þrjóskusvip.
Gaston brosti. — Ég var að gera
aö gamni minu, ungfrú góö. —
Þetta er nú ekki beinlinis staður
til aö ræða viðskipti.
— Ég get fullvissaö yður um aö
ég hefi alls ekki hugsaö mér að....
Hann benti henni að hætta.
— Lofiðméraðskýra fyrir yöur
hvemig við komumst niður með
besta móti. Stigiö hérna upp á
gluggasylluna til min. Svo get ég
klifrab niður með þvi aö halda
mér i viðinn meö annarri hend-
inni en með hinni utan um mittið
á yður. Og ég bið yður að létta
mér þetta með þvi að halda með
báöum höndum um vafningsviö-
inn.
— En Gaston, er þessi vafnings-
viöur nógu sterkur, til aö halda
okkur báðum?
Háösbros lék um varir hans. —
Þér munuö fljótlega komast að
þvi. Þessi viöur er búinn að halda
uppi þessum hrörlegu veggjum i
aldaraðir, svo ég reikna meö að
hann beri tvær manneskjur smá-
stund.
Gaston sveiflaði sér út fyrir,
svo Maxine gat komist fyrir á
syllunni. Hún hugsaði meö sér, aö
Rondelle hlyti aö vera filsterkur,
aö hann skyldi geta haldiö sér
föstum meö annarri hendinni og
stutt hana um leið. ABur en varði
var hún komin út á sömu grein og
hann. Hún leit niður I hallargarö-
inn og sá allt fólkiö, sem leit upp
til þeirra, þaö var eins og örsmá-
ar brúöur. Andartak svimaöi
hana og hún var hrædd um aö
missa meövitund.
Gaston hélt svo fast um mitti
hennar, aö hún fann til. Hann
færöi hendur hennar að digurri
grein.
— Hreyfið fæturna við hliðina á
fótum minum, það er ekki svo

0*
0*
04
04
ERUM
FLUTT
&
W
&
N*
þurru hallarslkinu, vegna þess aö
ég hélt aö Maxine væri aö biöa
hans þar. Hann sneri sér ab
henni. — Ég haföi nefnilega ekki
hugmynd um aö þú fórst svona
seint á fætur. Þegar Roland er
latur viö lesturinn, sendi ég hann
venjulega út aö leika sér.
Rétt I þessu kom Roland hlaup-
andi. Hann sá aö Maxine var
krfmótt I framan og kjóllinn
hennar rifinn. — Maxine! Max-
ine! hljóðaöi hann og fleygiö sér I
fangið á henni. — Hvaö hefur
komiö fyrir?
— Ekkert vinur minn. — Þaö
var svolltið óhapp, sem ég lenti I,
en Gaston bjargaöi mér.
Drengurinn gaut augunum til
hávaxna mannsins.
Rondelle beygöi sig niöur að
honum. — Ertu reiður, vinur
minn, yfir þvi aö ég bjargaöi
hinni fögru systur þinni? sagöi
hann undrandi.
— Já, ég er reiöur yfir þvi, aö
þaö skyldi ekki verá ég sjálfur,
sem bjargaði henni..,
Fulloröna fólkiö fór að hlæja, en
Maxine þrýsti drengnum fastar
aösér. Hún skellti stráhattinum á
koll hans og sagöi:
— Passaöu þá hattinn þinn bet-
ur hér eftir, vinur minn! Hann er
búinn að gera nóg illt I svipinn!
— En Maxine, sagði drengurinn
undrandi, — ég fann ekki hattinn
minn I morgun.þegar ég vaknaöi.
Ég hélt aö ég heföi kannski
gleymt honum úti I garði, þó aö ég
myndi ekki til þess. Hvar fannst
þú hann?
Hún svaraði ekki, en hugsaöi
meö sér og þaö var ekki laust við
að aö henni setti hroll: Þá hefur
þessi óþekkti óvinur minn komist
inn I herbergi Rolands, meðan
liann svaf, til aö stela hattinum I
þessum tilgangi. Nú hef ég ekki
lengur varöhund fyrir framan
dymar á Maxineturninum og
hann (eöa hún) hefur laumast inn
og út, án þess aö viö yrðum þess
vör...
Skyndilega fannst henni gólfiö
ganga i bylgjum bg hún fann að
þaö var aö liöa yfir hana.
— Ég held aö Maxine þurfi að
komast I rúmiö, sagöi Clermont
ákveöinn.
— Já, það held ég Hka, sagði
Hubert dauflega. — En fyrst held
ég aö hún ætti aö dreypa á þessu.
— Hvaö er þetta? spuröi Max-
ine, en Hubert haföi þá sett glasiö
aö munni hennar:
— Þaö er ekki eitur, sagöi Hu-
bert hranalega. — Þaö er konfak.
Drekkiö þetta og tæmiö glasiö.
Hún reyndi aö snúa sér undan
en gamli brytinn hélt henni fastri,
þangaö til hún haföi dreypt á
drykknum. Hana sveið í kverk-
amar af þessum sterka vökva og
fór aö hósta. — Þetta hlýtur aö
duga, sagöi hún.
— Veriö nú svo góö aö tæma
glasiö, sagöi hann ákveöinn og yf-
ir glasbarminum gneistuöu blá
augu hennar af undrun og reiöi.
— Já, ungfrú Maxine, ég veit aö
ég er aðeins þjónn yöar. En ég
hefi samt betra vit en þér á ein-
staka hlutum. Til dæmis veit ég
mjög vel I hvaöa ástandi Celeste-
tuminn er. Hann leit á nærstadda
og svipur hans var óræöur, þegar
32 VIKAN 17. TBL.