Vikan - 24.07.1975, Blaðsíða 20

Cesare rétti út höndina. Matteo
lagöi vinstri hönd slna flata I lófa
Cesares. Meö snöggri hreyfingu
blóögaöi hann vísifingur beggja
handa meö rýtingnum. Blóöiö úr
flngri beggja braust fram og rann
niöur f lófa þeirra.
Matteo horföi á hann. „Blúö
okkar hefur blandast og nú erum
viö af einni og sömu fjölskyldu.”
Cesare kinkaöi kolli.
„Lifmitterþitt,”sagöi Matteo.
„Lif mitt er þitt,” haföi Cesare
eftir honum.
Matteo sleppti handtakinu og
rétti honum rýtinginn. Hann leit
framan i Cesare. Hann stakk
fingrinum upp I munninn á sér og
saug hann til aö stööva blæöing-
una. „Frá þessari stundu munum
viö ekki hittast, nema aö minni
ósk, kæri frændi,” sagöi hann.
Cesare kinkaöi kolli. „Já, kæri
frændi.”
„Ef þú þyrftir aö ná sambandi
viömig, þá sendu póstmeistaran-
um i þorpinu orösendingu. Ég hefi
þá samband viö þig.”
„Ég skil frændi.”
—0—
Þetta var fyrir næstum tólf
árum. Þaö fór eins og Matteo
haföi sagt, Raimondi dó næsta
kvöld, meöan Cesare var á
skylmingamótinu. Næstu 5 ár
liöu fljótt.Kappaksturskeppnir og
kappakstursbÁar. Veislur, dans-
leikir og ástarævintýri. Þá var
þaö áriö 1953, einmitt eins og
Matteo haföi sagt, aö honum var
boöin forstjórastaöa i amerfku-
deild bilafyrirtækisins. Mikiö
daganna. Ókeypis peningar. Allt
annaö verður að vikja fyrir þeim,
kyniif, viöskipti, hlátur. Peningar
fyrir ekki neitt. Taktu i hand-
fangiö á spilavélinni. Það gæti
veriö komin rööin að þér að vinna
stóra vinninginn.
Þau komu út úr matsalnum,
enn hlæjandi að fyndni eins
frægasta skemmtikrafts heims-
ins. Þau námu staðar og litu inn í
anddyri spilasalarins.
Klukkan var tiu að kvöldi, og á
Maharajah voru borðin þétt setin
fólki, sem komið hafði frá kvöld*
verðarskemmtuninni. Cesare
renndi augunum leitandi yfir sal-
inn.
„Þú heyrðir ekki hvers ég
spurði,” sagöi Barbara.
Cesare sneri höfði og leit á
hana. ór augum hans skein
undarleg eftirvænting. „Nei, ég
heyröi ekki i þér, elskan min.
Hvaö sagðiröu?”
Barbara leit á hann. Einhver
annar heföi beöið hana afsökunar
eöa þrætt fyrir aö hafa ekki heyrt
i henni. Hann sagöi aðeins, aö
hann heföi ekki tekið eftir þvi.
„Teninga eöa rúllettu spuröi ég.”
Hann brosti skyndilega.
„Rúllettu. Ég hef orðiö aö láta of
oft I minni pokann fyrir þessum
fáránlegu litlu filabeinsteningum.
Ég mun aldrei skilja þá.”
Þau lögðu af staö i átt að
rúllettuboröunum. „Þaö er
slæmt, aö þeir spila ekki
’baccarat’ hérna. Þaöer spil, sem
HAROLD
ROBBINS
5.
Maturinn var dásamlegur.
Kjúklingakássan létt og ljúffeng,
humarinn safamikill og bragö-
sterkur, og hann var rétt I þvi að
leggja munnþurrkuna sina á
boröið, er bill rann i hlað.
Hann gat ekki á sér setið að
fylgjast meö hvenær Gio kæmi
frá útidyrunum. Ekki leið á löngu
uns Gio kom aftur. Hann hélt á
umslagi i hendinni.
„Þetta var póstmeistarinn
neöan úr þorpinu. Hann sagöist
hafa þetta sérlega mikilvæga bréf
aö færa yöur.”
Grensásvegi 5 — P.O BOX IU8*» Slmar85005 -8500Ó
Cesare tók við þvi af honum og
reif þaö upp. í umslaginu voru
tvær, þétt vélritaðar siður með
fyrirmælum. Hann las bréfið
fljótt, siöan aftur. Hægt lagði
hann bréfið niður á borðiö og
teygöi sig i kaffibollann.
Tólf ár höfðu liðið. Don Emilio
haföi sent honum reikning sinn
fyrir endurgreiðslu. Meö vöxtum.
6. kapituli.
Las Vegas er borg næturinnar.
Fyrir utan hótelin eru sund-
laugarnar tærar, siaöar og vatns-
bláar, en enginn situr umhverfis
þær nema ferðamennirnir og
hórurnar, sem stunda hótelin og
halda viö sólbrúnkunni, sem situr
utan á þeim eins og farði, þykkur
sem pönnukaka, einkennandi
fyrir starf þeirra. Inni i sölunum
er alltaf nótt.
Einhver sagði einu sinni, að
best væri að láta þá aldrei sjá
dagsljósiö. Þaö er eitthvaö i
skæru, hvitu dagsljósinu, sem
truflar raunveruleikaskyn fjár-
hættuspilarans. Raunveruleika
rúllettuhjólsins, sem snýst hring
eftir hring, hvildarlaust, daufir
dynkirnir, sem heyrast, er ten-
ingarnir lenda á hörðum filt-
klæddum borðunum, raunveru-
leiki sjúkleikans I vinning ; raun-
veruleiki sibreytilegs eyöi-
merkursandsins, sem borgin er
byggö á.
Hér eru verölaunin ævintýrið
stórfenglega, fyrirheit morgun-
veöur var gert út af ráöningunni I
dagblööunum. Villtliferni og fifl-
djarfur akstur haföi gert hann aö
þekktum glaumgosa um allan
neim. Tvisvar haföi hann háö ein
vigi um konu. Amerikönum
fannst hann framandi eins og
maöur úr öörum heimi.
Hann haföi aðeins séö Matteo
einu sinni á þessum tólf árum. A
siöastliönu ári haföi hann fengið
skilaboö um slma aö koma i
ákveöiö herbergi i gistiheimili I
Spönsku-Harlem. Þar höföu þeir
rétt heilsast, og Matteo haföi lýst
yfir ánægju sinni yfir velgengni
Cesares. Hann stóö ekki lengi viö,
þvi aö úti á flugvelli beiö flugvél
eftir aö fljúga meö hann til Kúbu
og þaöan til Sikileyjar. Þeir
skildu og það var ekki fyrr en
bréfsnepli, sem á stóö, aö hann
skyldi koma samstundis til hall-
arinnar, var stungið i hendi hans
rétt áöur en hann lagði af stað i
kappakstur, aö hann hitti Matteo
aftur.
—0—
20 VIKAN 30. TBL.