Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 6

Y
Aöur én lagt er af staR. Hilmar athugar vélina og gerir hana klára fyrir flug.
Vélin Iætur svolftiö iila, en flugmaður róar farþegana.
íL
ur vel og eigum ekki von á neinu, i
það minnsta ekki ég.
— Jæja, segir Þorgeir snögg-
lega. Eruð þið tilí smátilraun? —
Jú, ætli það ekki. Það getur varla
verið hættulegt. Bara smátil-
raun! — Wing-over, heyrist mér
Þorgeir segja, og um leið hallast
vélin ofboðslega. Mér finnst ég
vera orðin að steini, Ragnari
virðist vera eins innanbrjósts. Al-
veg steinrunninn. Mér sortnar
fyrir augum og sé aðeins grilla i
himininn. Ég átta mig á þvi, að
vélin er nær alveg á hvolfi. Þetta
er voðalegt. Nú hrapar hún. En
hún hrapar auðvitað ekki, því að
rétt á eftir flýgur hún I rétta
stefnu. Mér léttir stórkostlega og
fór að hlæja, kannski hálfgerðum
„hysteriishlátri”. Ég hló þó ekki
lengi, þvi þeir félagar endurtóku
þessa æsilegu tilraun, þeim til
skemmtunar og okkur til skelf-
ingar. Þó þori ég ekki að segja
um, hvað Ragnari fannst um
þetta. Hann sagði aldrei roð.
— Svona æfingar eru nauðsyn-
legar, segir Þorgeir alvarlegur.
Þetta er stjórnuð æfing og heppi-
leg, til þess að stjórnandinn fái
betur tilfinningu fyrir vélinni.
Þegar vélin hallast 60 gr., tvö-
faldast þyngdin, og þess vegna
kemur þessi tilfinning, og manni
finnst maður vera að detta niður.
Þetta er vandasöm æfing, sem
hver nemandi verður að gera. Til
þess að útskýra betur fyrir okkur,
hvemig lausir hlutir i vélinni eru
óháðir þyngdarkrafti jarðar, set-
ur Þorgeir eldspýtnastokk i
glugga vélarinnar. Hilmar hallar
vélinni siðan um 60 gr., en stokk-
urinn hreyfðist ekki. — Þunginn
verkar alltaf hornrétt á vængina,
segir Þorgeir, og þess vegna helst
jafnvægið i vélinni.
Sjálfsagt hef ég verið dálitið
ankannaleg þarna aftur i og fá-
fræðin skinið af mér, þvi að þeim
félögum finnst ekki vanþörf á að
bæta hið snarasta við flugþekk-
ingu mina.
— Haltu á töskunni hans Ragn-
ars og spenntu þig vel, segir Þor-
geir ibygginn á svip. Hilmar ætl-
ar að fljúga eftir eigin geðþótta
um stund. Nú erum við verulega
spennt i orðsins fyllstu merkingu.
Ég held á töskunni, og Hilmar
lætur vélina hrapa. Þetta er kall-
að bogaflug, og eru geimfarar
látnir reyna það til þess að venja
þá við þyngdarleysi. Ég skýst upp
i loft og taskan lika. Eldspýtna-
stokkurinn frægi, sem Ragnar
átti að mynda, fer eitthvert út I
buskann. — Ég læt þá lofa mér að
gera ekki fleiri tilraunir i bili.
Gætum við ekki bara haft þetta
beint og slétt flug i bæinn? Ha?
— Ef vélin er rétt stillt, flýgur
hún nær sjálfkrafa, segir Hilmar.
Þó þarf flugmaðurinn alltaf að
hafa nánar gætur á stefnu og hæð
vélarinnar og afstöðu hennar i
heild, svo og mótor, oliuþrýstingi,
hita og smurningu.
Mælaborðið er stórt og þétt
skipað mælunj. — I blindflugi
verður flugmaðurinn algerlega
að treysta út mælana, segir Þor-
geir. Ógerlegt er að vita, hvemig
vélin snýr,eða i hvaðá átt hún fer,
ef ékki er hægt að styðjast við
kennileiti eða eitthvað áþreifan-
legt. Aldrei má treysta tilfinning-
unni i þannig tilvikum. I hverri
vél er gervisjóndeildarhringur,
sem segirtil um hallann, og giró-
kompás, sem sýnir stefnuna i
gráðum. Yfirleitt erú nemar ekki
sendir i æfingaflug, nema skyggni
6 VIKAN 35. TBL.