Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 17

MVI
Smásaga eftir
Arthur Helliwell.
Það geta verið margar ástæður til þess,
að þjálfuð vélritunarstúlka tekur allt i
einu upp á þvi að vélrita allt vitlaust. En
ástæðan er ekki alltaf fórnfýsi...
Hvert þó i, hugsaði ég. Hún er betri en ég
get nokkura tima orðið....
viö. Eöa voru þeir kannski hættir
aö biöa? begar ég ætlaði aö visa
næsta umsækjanda inn.var hann
farinn. Henni hafði sjálfsagt ekki
dottiö i hug, aö sér þýddi neitt aö
keppa viö feguröardfs eins og frú
Bakke.
Klukkan var aö veröa tólf, og
enn hafði ég ekki fundiö neina,
semmér fannst geta tekið aö sér
starfiö. Löndal var kominn aftur.
— bað veröur áreiöanlega erf-
itt aö finna nokkra i þinn staö,
sagöi hann. — bú verður aö vera i
nokkrar vikur til viöbótar.
— Nei, sagöi ég. — baö geri ég
ekki. Ég fer um leið og Jón.
Klukkan var kortér yfir þrjú,
þegar frú Reidun Karlsen kom.
Ég haföi sjálf boöaö hana á minn
fund, því aö mér þótti umsóknin
bera henni gott vitni. Hún var
horuð, hár hennar var illa til haft,
og hún virtist þreytt og slitin.
Henni lá mjög lágt rómur.
— Hafiö þér nokkurn tima not-
aö vél eins og þessa? spuröi ég
- Já.
— Viljiö þér vélrita. þetta bréf?
— Já já.
Hún skrifaöi meö jöfnum hraöa
og af öryggi, en ekki tiltakanlega
hratt. Ég gægöist yfir öxl hennar.
Ekki einn einasti rangur stafur.
Ég skildi hana eftir eina nokkra
stund og gekk inn til Löndals. Áö-
ur en ég haföi stuniö upp nokkru
oröi, sagöi hann:
— Ég veit, hvaö þú ætlar aö
segja. Viö veröum aö ráöa hana.
Hve léleg er hún?
— Miöað viö þá næstu á undan
er hún stórkostleg.
— Láttu hana koma inn.
Frú Karlsen var inni hjá Löndal
i um þaö bil tiu minútur, og svo
gekk hún hljóölega út. Ég er ekki
einu sinni viss um, aö ég hafi veitt
þvi athygli, þegar hún fór.
Löndal kom fram stuttu seinna
og sagði: — Hún er ráöin. Hún
getur sem betur fer byrjað strax
á morgun, svo aö þér gefst timi til
þess aö kenna henni starfiö, áöur
en þú ferö.
Ég dró andann léttar. — baö
var gott, sagöi ég.
Löndal hristi höfuölö: — bú
sérö þaö áreiöanlega sjálf, Anna,
aö hún er ekkert sérstakt augna-
yndi. Hún er ekki lagleg og klæðir
sig eftir eldgamalli tisku. Hún er
ekki einu sirtni ung. Reyndar hef-
ur hún ekkert þaö til aö bera, sem
ég leita eftir, þegar ég er á hött-
unum eftir einkaritara. A hinn
bóginn er heldur ekkert sérstakt
út á hana aö setja, svo ég varö aö
ráöa hana. Og þar að áuki er hún
skilin og á tvö börn á skólaaldri.
Klukkan fjögur hringdi ég til
Jóns og sagöi honum þessar góöu
fréttir. Einþvern veginn haföi
mér nefnilega fundist, aö ég yröi
aö útvega Löndal góöan eftir-
mann minn, og ég var viss um, aö
frú Riedun Karlsen yröi ekki sföri
en ég. Kannski gæti hún lika fariö
aö klæöa sig svoitiö betur, þvi aö
launin voru góö, og þaö var sjálf-
sagt aöal ástæöan til þess, hve
margar sóttu um starfiö. Viö Jón
ákváöum að hittast á veitinga-
húsinu Iris klukkan hálf fimm.
begar ég kom, var Jón enn ókom-
inn, svo ég settist við borö og
pantaði mér kaffibolla meöan ég
beiö. Og þá kom ég auga á Turid
Bakke. Ég tók kaffibollann og
gekk aö boröinu til hennar. Hún
var afundin — og haföi ástæöu til
þess.
— Frú Bakke, sagði ég. — Ég á
sennilega aldrei eftir aö hitta yð-
ur aftur, og ég er svo hræöilega
forvitin. Hvers vegna tókuö þér
hárrétta brefiö úr vélinni og
fleygöuö þvl í pappirskörfuna og
skrifuöuö svo viljandi kolvitlaust
bréf?
Frú Bakke leit rannsakandi á
mig. Svo sagöi hún lágt og næst-
um afsakandi: — Ég geröi þaö
vegna systur minnar. Ég haföi
ekki hugmynd um, aö hún væri aö
sækja um sama starf og ég. Svo
sá ég úmsókn hennar á boröinu
yðar. Og meöan ég var þarna aö
vélrita, datt mér allt i einu i hug,
aö hún þyrfti miklu fremur á
þessu starfi aö halda en ég. Ég
sótti um starfiö vegna þess eins,
aö ég nenni ekki aö vera heima og
láta mér leiðast. Reidun þarf aö
sjá fyrir tveimur börnum. Hún
fær meölagiö aöeins meö eftirtöl-
um, þvf aö maöurinn hennar fyrr-
verandi er drykkjusjúklingur.
Húnhefúr haftofan af fyrir sér og
bömunum með erfiöisvinnu- meö
þvf aö skúra I skólanum og af-
greiöa i verSlunúm i afleysingum.
Stundum hefur hún tekiö aö sér
þýöingar og þess háttar, en tekjur
hennar hafa veriö óöruggar, og
hún hefur stritaö mikiö. baö
kæmi sér vel fyrir hana að fá
fasta vinnu, en í þessum bæ er
ekki um auöugan garö aö gresja á
þvf sviöi.
• — bér létuð þá tækifæriö úr
greipum yöar ganga vegna systur
yöar?
— Já, elsta systir mfn hefur
aldrei samlagast almennilega
okkur hinum systkinunum. Veriö
svo góö aö segja henni ekki, aö ég
hafi gert þetta. Hún er svo stolt.
Hún hatar aö þiggja hjálp — ann-
ars heföum viö getaö rétt henni
hjálparhönd — maöurinn minn og
• ég... .
■ — Ég skal engum segja þetta,
sagöi ég. — Auk þess er ég aö
flytja til höfuöboiigarinnar meö
manninum minum. En mér þykir
reglulega leitt, aö kunningsskap-
ur dikar varö svona stuttur. Ég
er viss um aö mér heföi þótt gam-
an aö kynnast yöur nánar...
Ég sá Jón koma inn em dyrnar
og flýtti mér aö segja:
— Ég get samt óskaö yður til
hamingju, þvi aö systir yöar var
ráöin. Ég rétti henni höndina: —
Gangi ykkur vel — báöum.
*
35. TBL. VIKAN 17