Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 27

rannsóknir á einstaka mönn-
um og konum breyti nokkru,
ef allur almenningur heldur
sig vera í engri hættu, og hver
vísindamahur er aö rannsaka
meiniö Ut af fyrir sig. Viö
verhum aö safna saman bestu
vísindamönnum og læknum
heimsins og bUa þeim út aö-
stæöur og Utvega þeim fjár-
magn til aö minnsta kosti tíu
ára stööugra rannsókna. Þó
ekki væri variö meira fé til
krabbameinsrannsókna en
sem svarar einum hundraö-
asta af þvi, sen? variö er til
striösreksturs i heiminum,
fengjum við ugglaust 'aö vita,
hvaö sjUkdómurinn raunveru-
lega er. Það væri strax spor i
áttina. Prófessor einn sagöi
viö mig: ,,Það liggur við, að
viö hrópum upp yfir okkur af
fögnUði, ef við finnum lungna-
krabbamein að reykinga-
manni. Svona litið vitum viö”.
Fái á hinn bóginn maður, sem
ekki reykir, lungnakrabba-
mein, vita þeir ekkert, hvaðan
á þá stendur veðrið.
Spyrjandi: Attirðu ekki erf-
itt meö að taka þér orðið
krabbamein i munn?
Hildegard: Eftir uppskurö-
inn gekk ég um gólf eins og óð
manneskja og spurði sjálfa
mig: A ég að skrifa það? Og
svo sagði ég við sjálfa mig:
Það, sem ég legg að veði, eru
hégómlegir smámunir miðað
við það, sem aðrir hafa fórnað
fyrir að segja það, sem þeim
bjói brjósti. Mér veittist erfið-
ast að lýsa þvi, hvernig mér
fannst vera dregið dár að mér
i sjUkrahUsinu. Þar var sagt
vib mig: Horfiðekkiáþetta,ef
þér eruð hræddar, ég kikna i
hnjáliðunum við að sjá örið.
Þá svaraði ég: Ég vil heldur
kikna i hnjáliðunum við að sjá
örið. Þá svaraði ég: Ég vil
heldur kikrtá hérna en heima.
A ég að biða með það i hálft ár
að lita á þetta, eða á ég aldrei
að hátta nema i myrkri?
Þessu var erfitt að lýsa.
Spyrjandi: Varð þér ekki
tiðhugsað um viðbrögð les-
enda?
Hildegard: t ágUst i fyrra
voru átta dagar samfleytt,
sem ég hugsaði: Heyrðu, þU
gengur of langt. Allt i einu
geröi ég mér ljóst, að þetta
yrði prentað, og ég fann til
beygs viö fólk. Ég hugsaði lika .
um dóttur mina, sem bráðum
á að byrja aö ganga i skóla. Ég
gat ekki skrifað eitt orð til við-
bótar, en ég varð aö gera eitt-
hvað, svó að ég keypti mér bil
og lét endurnýja austurriska
ökuskirteinið mitt.
Spyrjandi: Úrskuröurinn er
eiginlega þriöja bók þln. Ariö
1972 varstu aö vinna að skáld-
sögu. Hvað hefur orðið um
hana?
Hildegard: Ég lagði hána til
hliðar...
Spyrjandi: Hvað fannst Ut-
gefanda yðar um hana?
Hildegard:Molden þótti hUn
góö.En honum þykir Úrskurð-
urinn betri. Hin var bUin til —
þessi er eins konar hólm-
ganga, játning.
Spyrjandi: Attirðu ekki erf-
itt með að sætta þig við lýtih,
sem brjóstaskurðurinn orsak-
aöi á likama þinum?
Hildegard: Auðvitað er það
ekki auðvelt, en maður verður
að reyna að sigrast á þvi. Feg-
uröin er ekki það, sem máli
skiptir, heldur hitt — að lifa
af...
Spyrjandi: Hvernig heldur
þU, að dóttur þinni verði við,
þegar hUn eldist og les bók-
ina?
Hildegard: Ég hef aldrei
logið að Christinu. HUn veit,
að hUn á veika móður. Stund-
um kemur hUn til min og seg-
ir: Mamma, þU hefur verki.
Hvar finnurðu til nUna? Þegar
ég fæ verkjaköstin, sest hUn
hjá mér og tekur I höndina á
mér og biður, uns lyfin fara að
verka. Henni er þetta fullkom-
lega eðlilegt.
Spyrjandi: ÞU hefur ætið
barist, einnig við sjálfa þig...
Hildegard: ...einkum við
sjálfa mig. Ætli nokkur mann-
eskja hafi háð annað eins ein-
vlgi?
Spyrjandi: Er þetta nauð-
synlegt?
Hildegard: Ég get vitaskuld
sneitt hjá ýmsum erfiðleikum,
og ég leitaði sjUkdóm minn
ekki uppi. Og ef einhver segir,
aö ég sé komin með hann á
heilann, get ég abeins svarað
þvi til, að fólk fær ekki illa
geröan keisaraskurð á heil-
ann, svo það er engin ástæða
til að gera grin aö mér.
Spyrjandi: Geturðu Imynd-
að þér, að þU linnir einhvem
tima látum og setjist i helgan
stein?
Hildegard: Nei, ég verð allt-
af að hafa eitthvaö fyrir
stafni.
Spyrjandi: Hvað rekur þig
áfram?
Hildegard: Liklega min
gifurlega bjartsýni. Ég ereins
og maðurinn, sem dýfir sér i
sundlaugina, án þess að gæta
að þvi, hvort vatn er i henni
eða ekki. 1 eðlinu er ég dreym-
in og barnaleg. Ef svo væri
ekki, ætti ég mér ekki vonir,
og ég veldi mér ekki efni eins
og i úrskurðinum.
•íc
Örlitið brot úr bókinni:
„Morgunninn er slæmur. Þá kveða við öll
hljóðin, sém þeir útsofnu og böðuðu gefa frá
sér, eftirvæntingarfullt fótatak þeirra, kveðj-
urnar, sem þeir reyna að hvisla, marrið i hurð-
um og lásasmellirnir, skröltið i morgunverðar-
áhöldunum.
Deildarhjúkrunarkonan kemur inn. Hvitur
litur kappans og sloppsins fer vel við milliljóst
hár hennar og stóru gráu augun. Hreyfingar
hennar eru hægar og yfirvegaðar. ,iGátuð þér
sofið svolítið?” spyr hún.
Ég veit ég má ekki svara, þvi þá fer ég að
skæla, væla grenjandi af ótta við daginn, við
nóttina, við úrskurðinn, við vissuna. „Verkir?”
— „Þetta kemur”. — „Þér komist yfir. það”,
segir hún svo lágt að það heyrist varla.
Ég teygi mig i púðurdósina á náttborðinu og
kasta henni i vegginn. Hún dettur brotin á gólf-
ið, og púðrið dreifist um tandurhreinan gólf-
dúkinn. Við horfum hissa á hana eins og hafi
hún gert þetta af sjálfsdáðum. Hjúkrunarkon-
an beygir sig niður og tinir saman brotin, legg-
ur þau varlega á brúnina á vaskborðinu. Syo
tekur hún um höfuð mitt og þrýstir þvi að öxl
sinni. „Þér megið ekki æsa yður upp”, segir
hún, leggur höfuð mitt aftur á koddann, sest
hjá mér, deplar augunum, reynir að vikja sér
undan sitrónugulum sólargeislunum”.
35. TBL. VIKAN 27