Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 29

mér I rilmiö, sagöi hann. — Þetta
hefur veriö langur og erfiöur dag-
ur og þaö verður nóg aö gera á
morgun. Góöa nógg, Joanna.
— Gdða nótt, sagði ég og það
var spum i rödd minni.
Hann benti á gluggann. — Ég
lét fara með dótið mitt i herbergiö
i norð-austur turninum, þú sérð
þaö héma beint yfir húsagarðinn.
Ég vona að þú sofir vel.
— Þakká þér fyrir, heyrði ég
sjálfa mig segja meö vesældar-
legri rödd.
— Þú skalt reyna aö sofa fram
eftir, sagöi hann. — Ég þarf aö
fara til Bodmin og ég kem ekki
heim fyrr en seint annað kvöld, en
ég reyni samt að koma fyrir
kvöldmat.
Ég kinkaði kolli.
Hann lokaöi dyrunum og ég var
þá ein eftir i brúöarherberginu.
Ég settist á rúmstokkinn, dofin
af örvæntingu. Mér haföi veriö
ljóst, aö Benedict elskaöi mig
ekki eins og ég elskaði hann.
En aö skilja mig eina eftir á brúö-
kaupsnóttina.... Mér létti tölu-
vert, þegar ég fann tárin renna
niöur kinnar minar, án þess aö
nokkur vissi af þvi.
Benedict var farinn út, þegar
ég kom niöur I borösalinn, klædd
tvidpilsi og loðskinnsjakka, sem
við höfðum keypt i Loridon.
Ég reyndi að halda reisn minni,
þegar frú Prendergast kom inn.
Hún var svartklædd að venju. —
Góðan daginn, sagöi hún, — ég
vo'na aö þér hafið sofið vel, frú.
— Mjög vel, þakka yður fyrir.
Hún herpti saman varimar og
kreisti fram illskulegt bros. Ég
vissi mætavel, að henni var ljóst
að ég hafði verið ein á brúðkaúps-
nóttina.
— Vill frúin vera áfram i þessu
herbergi?
—• Að sjálfsögöu, svaraði ég. —
Hvers vegna ætti ég að breyta
þvi? spurði ég, sallaróleg.
— Herránn hélt kannski að yð-
ur þætti þaö ekki þægilegt, sagði
hún.
Ég leit hvasst á hana. Það var
greinilegt, aö hún skemmti sér
konunglega.
— Þakka yður fyrir, frú
Prendergast, þér megið fara,
sagði ég og lét hvergi bilbug á
mér finna.
En konan var ekki búin aö
þjarma nóg að mér. Hún gekk
fram að dyrunum og sneri sér svo
við. — Þér þurfið aöeins að segja
til. — Þér getið fengið hvaða her-
bergi sem er i kastalanum,
nema... v
Ótöluð orð hennar hljómuðu
rétt eins og hún hef öi hrópað him-
inhátt: ...nema herbergi brúð-
gumans!
Þegar ég gekk yfir húsagarð-
inn, sá ég léttivagn Feyellu
Mapollion fyrir utan ekkjuhúsið.
Hún haföi komiö i heimsókn og
var nú stödd inni hjá frú Tre-
vallion. Jæja, þá varð ég að drepa
tvær flugur i einu höggi.
Þær höföu séð til min út um
gluggann og Feyella var komin
hálfa leiö til dyra með útbreidda
arma, til að bjóða mig velkomna
heim. —Elsku Joanna, sagði hún.
— Velkomin heim. Við erum öll
svo ánægð 'þin vegna.
Þá sá ég, mér til skelfingar, að
hún var með brjóstnálina, þá
sömu, sem ég hélt mig hafa séö
við hálsmálið á kjól frú Prender-
gast. Mér hafði þá skjátlast i þvi,
að Feyella hefði mútaö frú
Prendergast tii^aö njósná um
mig.
— Segöu okkur nú allt frá brúö-
kaupinu, sagöi Feyella.
— Ég var nú gift héðan frá
kastalanum, sagði frú Trevallion.
— Það voru átta hundruð gestir
og brúðarkjóllinn minn kom frá
Spáni, Maðurinn minn og ég vor-
um þremenningar og viö vorum
bæði alin upp hér á Mallion. Ef
hann Piers minn blessaöur hefði
lifaö..
— Varst þú i hvitum kjól, Jo-
anna?
— Já, en þaö var nú mjög ein-
föld flik.
— Allt hefðarfólkið hér I vest-
urhéraðinu var viöstatt, sagöi
gamla konan. — Maöurinn minn
var ekki i hernum, svo það var
enginn heiðursvöröur i kirkjunni.
Það hefði veriö ööru visi, ef Piers
hefði verið brúðgumi, þá hefði
sannarlega verið heiðursvörð-
ur....
— Hvað hefur þú hugsaö þér
35. TBL. VIKAN 29