Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 25

i
Þýska leikkonan Hildegard Knef
fæddist i borginni Ulm árið 1925. Tvi-
tug lék hún i kvikmyndinni Unter den
Bmcken, sem var fyrsta mynd henn-
ar. í kjölfar þeirrar myndar fylgdu
inargar aðrar, og Hildegard Knef
varð fræg og virt leikkona um allan
heim. Fyrir fáeinum árum veiktist
Hildegard af krabbameini og varð að
gangast undir marga uppskurði
vegna þess. Hún skrifaði bók um
sjúkdóminn, þar sem hún lýsir hon-
um og leyndustu hugsunum sinum i
striðinu við hann, sem enn er ekki til
lykta leitt. Bók Hildegard, tJrskurð-
uiánn (Das Urteil), hefur vakið mikið
umtal, og margir hafa legið henni á
hálsi fyrir að gera sér á þennan hátt
mat úr veikindum sinum og dapur-
legum örlögum. 1 eftirfarandi viðtali,
sem þýskur blaðamaður átti við hana
eigi alls fyrir löngu, segir Hildegard
frá þvi, hvers vegna hún ákvað að
skrifa bók um reynslu sina af sjúk-
dómum, læknum og sjúkrahúsum.
i
/
andlega heilsu þeirra. Það
hefur ekki góð áhrif á þá að
vera alltaf að skoða •liggjandi
fólk. Flugmenn verða að
gangast undir læknisrannsókn
— likamlega og andlega —
tvisvar á ári. Læknir tekur sin
próf og svo ekki söguna meira.
Þeir setja upp merkissvip og
tala um visindi. Þrir læknar —
þrjár skoðanir, og sjiíklingn-
um lirakar stöðugt.
Spyrjandi: Hvenær fenguð
þér hugmyndina að Úrskurð-
inum?
Hildegard: Um það bil átta
vikum eftir krabbameinsiir-
skuröinn. Haustið 1973 fór ég
að hripa hjá mér minnisatriði,
og I febrúar 1974 var ég kom-
inn vel á veg með verkiö. Út-
gefandi minn hafði enga hug-
mynd um, að ég var að skrifa,
og hann vissi heldur ekki,
hvaða uppskurð éghaföi geng-
ist undir. Eftir þrjá mánuöi
sagði ég við hann. Komdu
hingaö.sestu i sófahn og lestu.
A eftir fórum viö i langa
gönguferð, og hann sagði:
Veistu, hvað þú ert aö gera?
Ogégsvaraði: Já, það veit ég.
Allir munu liggja mér á hálsi
fyrir þetta og segja, að ég
verði að láta bera á mér, ég
þjáist af sjálfspiningahvöt,
Tvær hjúkrunarkonur studdu
Ilildegard, þegar hún reypdi að
stiga fyrstu skrefin eftir úpp-
skurðinn 1973. Þegar hún hafði
fengið að vita með vissu, að hún
gengi með krabbamein, flögruðu
oft að henni slfkar hugsanir:
„Hvaö myndi ég gera, ef lækn-
arnir kæmu og segðu við mig:
Okkur hefur skjátiast? Myndi ég
hrópa af gleöi? Varla. Gráta af
þakklæti? Liklega.
velti mér upp Ur sjUkdómnum
og svo framvegis. Og af
hverju? Vegna þess að ég
ræðst á helgidóm?
Spyrjandi: Hvaða helgi-
dóm?
Hildegard: DulUð sjUk-
dómsins krabbamein. A dög-
um ömmu minnar mátti ekki
minnast á kynlif. Það var
helgidómur. Nú má ekki
minnast á dauðann. Dauði og
krabbamein eru álagablettir
nútimans. Bara i fjölskyldu
minni og kunningjahópi hafa
fleiri dáið Ur krabbameini en
fallnir hermenn úr seinna
striðinu I meðal þorpskirkju-
garöi. Samt höldum við áfram
að fara i felur meö krabba-
mein eins og við getum barið
það niður með þvi móti. Ég fæ
það ekki, hugsar hver um sig.
Sllkur dauðdagi er öðrum ætl-
aður. Þangað til þú situr einn
daginn hjá lækninum, og hann
segir þér, að sér þyki það leitt,
en s'Iðasta sýnið hafi leitt i ljós,
að þú sért með æxli og verðir
að gangast undir uppskurð.
Þegar svo er komið, ertu orð-
inn einn af þeim einstakling-
um lystisemdaþjóöfélagsins,
sem fólk vill helst vera laust
við, eins og gamla fólkið, sem
er sett I gettó á elliheimilun-
um, ef nokkur kostur er. Ég
veigra mér við þvi að nefna
krabbamein og örlög i sömu
andrá. Hvers vegna er
krabbamein ennþá jafnbráð-
skætt og kólera og pestin voru
áður? Vegna þess að það er
ekki rannsakað nóg.
Spyrjandi: Hér eru viða
krabbameinsleitarstöðvar, og
margir berjast...
Hildegard: ...æ, heyrðu mig
nú! ÞU heldur þó ekki, aö
nokkrar simhringingar og
35. TBL. VIKAN 25