Vikan - 20.10.1977, Qupperneq 19

ivað dagurinn ber í skauti sínu.”
Orðskviðimir XXVII:I)
Alec varð þungur á brún.
.Einhver vitleysingurinn býst ég
'ið. Leyfðu mér að sjá.”
„Þú hefur áreiðanlega rétt fyrir
>ér. Það er inni í stofu. Ég skal
iækja það.”
Hún þaut af stað. Inni í stofunni
íam hún staðar. Arineldurinn
'arpaði ógnvekjandi skuggum.sem
iðuðust um grófa, hvíta veggina í
öngu herberginu, sem var lágt til
ofts, en hurfu svo á falinn
ik’'ggann milli eikarbjálkanna.
„Hvað i ósköpunum ertu að
;era?”
„Ég er alveg að koma.”
Hún hraðaði sér yfir í hinn enda
herbergisins að arninum og teygði
sig til að ná í kortið. Það var horfið.
Hún starði tómlega á staðinn þar
sem hún hafði sett það. Hún mundi
greinilega að hún hafði teygt sig
upp og stillt því þarna. Það hlaut að
hafa dottið. Hún leitaði að þvi á
gólfinu. Það var hvergi sjáanlegt.
Það hlaut að hafa dottið í eldinn.
Hún færði sig aftur og reyndi að
reikna út, hvernig það ætti að hafa
dottið. Það hefði ekki getað dottið í
eldinn, bjálkinn gekk of langt fram
yfir hlifina til þess.
„Sara? Hvað ertu að gera?
Finnur þú það ekki?”
„Það er farið, Alec.”
„Farið?” Hann kom inn, þungur
á brún. „Hvað meinarðu, farið?”
„Ég setti það héma og það er hér
ekki lengur.”
„Nú, það hlýtur að hafa dottið í
eldinn.”
„Það er einmitt lóðið. Ég held
það geti ekki verið. Tókstu ekki
eftir þvi áðan þegar þú komst inn að
kveikja upp í aminum fyrir kvöld-
matinn?”
„Nei, en það þarf ekki endilega
að tákna að það hafi ekki verið hér.”
„En þú hlýtur að hafa tekið
eftir því, ef það hefur verið hér.”
„Ég tók ekki eftir því. Hvers
vegna er þetta annars svona mikil-
Kannski... hún leit snögglega í
kringum sig eftir svipuðu korti. Það
var gamalt afmæliskort í skrif-
borðsskúffunni hennar.... Ekki laus
við sektartilfinningu klippti hún
snögglega stykki úr kortinu og
stillti því varfærnislega þar sem
hún hafði sett hitt kortið. Hún sté
aftur á bak. Svona var það. Hún
rétti litla fingurinn finlega út og ýtti
korinu af bjálkanum.
Það flögraði niður á gólfið og lá
þar hvítt á dökkrauðu teppinu, um
það bil tvö fet frá arinmottunni
þegar Alec kom inn með kaffi-
bollana. Sara beygði sig eins fljótt
og hún gat til að taka það upp og
Boðberar
vægt Sara? Þú ert að gera veður út
af engu.”
„Ég er ekki að gera veður út af
neinu. Eg skil bara ekki, hvað orðið
hefur af þvi.”
Alec andvarpaði mæðulega. „Ég
get samt ekki séð... ó, það skiptir
ekki máli, við skulum ljúka við að
borða.”
Sara lét hann leiða sig aftur til
eldhússins. Þegar Alec vildi endi-
lega þvo upp reikaði hún aftur inn í
stofuna.
vonaði að Alec hefði ekki séð, hvað
hún var að gera.
„Er þetta kortið, Sara?”
„Nei, þetta er ekki það.”
„Nú, hvaða kort ertu með?”
„Ég klippti þetta af gömlu
afmadiskorti til að komast að því
hvort hitt kortið hefði getað dottið í
eldinn.” Alec slengdi kaffibollununi
á næsta borð. „Heyrðu nú. Sara.
Hvaða látala’ti eru þetta?"
„Látalæti?"
„Já, látalæti. Ég vil gjarnan fá
óttans
Eftir
Dorothy
Simpson
Lítil ferhyrnd kort
forboðar haturs.
Skilningslaus
eiginmaður og
efagjarn læknir,
einhver, sem hún
ekki sá.en fann að
fylgdist með
henni, alltaf.
Nægilegur
hryllmgur til að
gera unga vanfæra
konu vitskerta...