Vikan - 20.10.1977, Blaðsíða 44

•y EISLUNNIvarlokið.Lenaog
Micftael voru komin heim
aftur í litlu gamaldags ibúðina sina í
miðbænum.
Michael lét sig falla niður í stól.
Þreyttur og fýldur.
— Hvers vegna rífumst við alltaf,
þegar við komum heim frá því að
skemmta okkur? spurði hann með
upgjafartón i röddinni.
Lena rauk strax upp. — Vegna
þess að þú ert tillitslaus. Þú ímyndar
þér, að þú hafir leyfi til að haga þér
eins og þér sýnist — bara af því að við
erum ekki gift upp á gamla móðinn.
við búum þó saman eins og maður og
kona!
— Þú ert smásmuguleg, sagði
hann geispandi. — Ég er farinn að
hátta.
— Þú ferð ekki fet, þú skalt hlusta
á mig. Églæt ekki bjóða mér það, að
þú hangir yfir hvaða smástelpu, sem
kemur nálægt þér.
— O, þaðerekkert, semþú þarft að
vera afbrýðisöm út af. Michale stóð
upp. — Má ég nú fá leyfi til að hátta?
Ég ætla snemma á fætur til að lesa.
Og þú ferð sjálf snemma til vinnu.
Vertu nú skynsöm og taktu það
rólega. Það ert þú, sem ég er hrifinn
af. Það ert þú, sem ég elska.
Hann gekk til hennar: — Komdu.
Við skulum koma okkur í háttinn.
Lenahikaði. Húnvar ekkieinsreið
núna. Hún horfði á hann og vissi, að
hún elskaði hann heitt og innilega,
þess vegna fékk þetta svona mikið á
hana.
Af hverju á hann svona erfitt með
að skilja mig? spurði hún sjálfa sig.
Er afstaða karlmanna önnur en
kvennaáþessu sviði? Þaðvareinsog
Michael fyndist hún ætti að vera
ánægð með, að hann daðraði til hægri
og vinstri, þegar þau voru úti að
skemmta sér.
En hún var alls ekki ánægð. Hún
hafði reynt að láta, sem hún sæi það
ekki. Hann virtist ætlast til, að hún
daðraði líka. En hún gat það ekki,
hún hafði reynt það. En slíkt var
henni ómöguleg. Þegar þau hin
dönsuðu vangadans eða keluðu og
kysstust úti í hornum, dró hún sig í
hlé og reyndi að láta sem minnst á sér
bera.
Sjálfsagt var hún þvingandi og
leiðinleg. Leiðinleg og gamaldags.
Á heimleiðinni kom hún við í
kjötbúð og keypti nautabuff, jafnvel
þó að hún hefði hreint ekki ráð á því.
En hana langaði til að gleðja
Michael, og buff var uppáhalds-
rétturinn hans... Það var líka mikil-
vægt, að hann fengi gott að borða,
þegar hann þurfti að sitja og lesa
svona mikið.
Hún var stolt y fir því að hann lagði
stund á lögfræði og hlakkaði til þess
dags, þegar hann yrði lögræðingur.
SMÁSAGA
EFTIR
VIBEKE
DAHL
sem höfðu gert vart við sig fyrripart
dagsins. Hún var svo óendanlega
þreytt. En hún mátti ekki láta
Hvers vegna svona mikla fyrirhöfn
til að búa saman?
Burt með alla pappíra upp á
eilífa tryggð!
j VINNUNNI næsta dag var
hún þreytt og óupplögð.
Hún spurði sjálfa sig, hvað það
gæti verið. Var það virkilega út af
Michael?
Nei, það gat varla verið. Kannski
var eitthvað að henni líkamlega?
Þegar leið á daginn, lagaðist þó
heilsan, og hún var vongóð um, að
þetta væri ekkert alvarlegt. Hún
hafði hálfgert samviskubit gagnvart
Michael. Hún hafði komið kjánalega
framvið hann. Hannsemvaryfirleitt
svo góður.
Hún hafði lofað því að styðja hann á
alla lund, meðan hann væri við nám.
Það kom fyrir, að sú hugsun
læddist að henni, að Michael — sem
vildi, aðþau lifðu í óvígðri sambúð —
myndi kannski segja henni upp einn
góðan veðurdag.
Þetta var sjálfsagt heimskuleg
hugsun, en hún gat ekki losnað við
hana. Það hafði gerst fyrr, að konur
fórnuðu sér fyrir menn, en var síðan
ýtt til hliðar.
Þegar hún gekk upp stigann, fann
hún aftur fyrir þessum óþægindum,
bugast. Michael mátti ekki sjá,
hvernig henni leið.
HÚN opnaði dyrnar með lykli
og kallaði strax: — Halló,
það er ég! Ég er með gott í matinn!
Allt var hljótt. Steinhljótt.
Hún fór inn í stofuna, en þar sat
enginn við skrifborðið við glugg-
ann. Michael var alls ekki heima.
Nú, hann hefurbara skotist niður,
hugsaði hún með sér og lagði
vörurnar frá sér. Þá sá hún lítinn
miða á matborðinu.
Hún tók hann upp og las:
,, Kæra Lena. Ég borða úti í
kvöld með nokkrum vinum, það er
sameiginlegt vandamál, sem við
ætlum að ræða. Kem seint heim.
Bless. Michael.”
Vonbrigðin læstu sig um hana.
Engin kærleiksorð. Engin sniðug
athugasemd í lokin, eins og hann
44VIKAN 42. TBL.