Vikan - 22.12.1977, Blaðsíða 15

gaf mér kertið — það var hún
Gunna, sem gaf mér þetta kerti,
það var hann Nonni, sem gaf mér
þetta kerti. Svo kveiki ég á öllum
kertunum, og það er svo kalt þarna
irini í höllinni minni, að þau bráðna
ekki. Þau loga alltaf. Svo kemur
einstöku sinnum fyrir, að það fer að
verða svo skrýtið ljós á einhverju
kerti. Ég fer og gái að því, hver á
kertið, og fer síðan að töfratækinu
mínu, til að finna út, hvernig standi
á því, að ekki logar betur á kertinu
hans Nonna litla. Hvað haldið þið,
að ég hafi séð? Hann Nonni var að
hanga aftan i bíl, og því var ljósið á
kertinu hans nærri dáið. Svo
dofnaði ljósið hjá Öla, og þá sá ég i
töfratækinu mínu, að hann vildi
ekki taka inn lýsi. Þið vitið öll, að ef
maður tekur inn lýsi, þá verður
maður sterkur og fær ekki kvef.
Þessa sögu tóku þau býsna
alvarlega.
— Einu sinni var ég að taka
bensin á bilinn minn að sumarlagi.
Þá hitti ég mann, sem ég kannaðist
aðeins við, og hann sagði: ,,Það var
ekki til einskis, að ég fór með
krakkana mína á jólaskemmtun í
vetur, þar sem þú varst.” ,,Nú,”
segi ég, „hvað skeði?” „Einn
strákanna minna, sem aldrei vildi
taka inn lýsi, hefur heimtað að fá
það síðan við vorum á þessari
skemmtun.”
— Hversu barnalegt sem þetta
nú allt er, þá var ég ánægður yfir að
hafa náð góðu sambandi við
minnstu börnin. Ég hafði líka alltaf
til siðs að spyrja, hvort þau kynnu
ekki ævintýrið um Þymirós. „Hver
vill nú vera galdrakerling?” spurði
ég. Þá komu margar litlar hendur á
loft, og þá sagði ég: „Ég þarf að fá
einhverja, sem er reglulega ljót,
helst með krókbogið nef og öll
hrukkótt í framan.” Svo þegar ég sá
í hópnum einhverja reglulega fall-
ega stelpu þá sagði ég við hana:
„Komdu og vertu galdrakerling,
kanntu ekki að syngja Á snældu
skaltu stinga þig?” Svo stillti ég
henni upp fyrir aftan mig og spurði
næst: „Og hver vill nú vera
Þyrnirós, og hver vill verða kóngs-
sonur?” Það vildi nú alltaf ganga
heldur erfiðlega að finna kóngsson-
inn, þvi strákarnir vom síður
tilkippilegir, en alltaf fékk ég
einhvern að lokum. Þetta fyllti upp
í timann, og krakkarnir vom
þátttakendur í leiknum.
KERTASNÍKIR I
KAUPMANNAHÖFN
— Ég sá í myndasafni þinu, að
þú hafðir verið sem jólasveinn í
Kaupmannahöfn
— Já, forsaga þess er sú, að
Flugfélag íslands, sem ég vann
fyrir lengi og fór m.a. á þess vegum
út um allt land, ákvað að gera
einhvem dagamun, þegar önnur
Skymastervél félagsins kom hingað
á Þorláksmessu eitt árið. Ég fór
utan með- áhöfninni sem átti að
fljúga vélinni hingað undir stjórn
Jóhannesar Snorrasonar.
— Börnum var boðið að koma i
flugskýlið til að taka á móti vélinni,
og þar átti að afhenda hverjum
krakka lítinn jólapakka og happ-
drættismiða. Ingólfur Guðbrands-
son, sem þá var söngkennari i
Laugarnesskóla, kom með ljómandi
góðan kór út á völl, sem átti að
syngja með mér. En þetta gekk nú
ekki allt samkvæmt áætlun. Við
fengum eitt allra versta veður, sem
um getur í millilandaflugi, og við
vorum hvorki meira né minna en 8
klukkustundir á leiðinni frá Höfn.
Mótvindur var svo sterkur og mikill
óróleiki í loftinu undan Vatnajökli
og Eyjafjöllum, að vélin hentist upp
og niður og miðaði lítið ófram. Að
auki var svartabylur, og við vorum
að hringsóla yfir Reykjavík og
nágrenni, þangað til flugstjórinn,
Jóhannes Snorrason, eygði loks
smósmugu og dembdi sér niður.
— Börnin biðu í mikilli eftir-
væntingu, því það höfðu komið
myndir af mér í jólasveinagerfi, þar
sem ég var á gangi um götur
Kaupmannahafnar, og sagt að
danskir krakkar hefðu hópast
kringum mig, enda hefði ég haft alla
vasa fulla af sælgæti! Þegar við
lentum, höfðu krakkarnir beðið
langan tima inni í flugskýli. Mér er
sagt að vera tilbúinn að ganga út,
en ég þurfti að færa mig til í vélinni,
og þá komu einhverjir krakkar auga
á mig, og um leið upphófust mikil
köll og hróp, sem yfirgnæfðu ræðu
Ingólfs Jónssonar, sem þá var
samgönguróðherra. Eftir það gekk
allt eins og í sögu.
— Einhvern tíma komu svo ensk
börn hingað til að heilsa upp á
Kertasniki?
— Jó, það var samkeppni í
enskum skólum á vegum Nestles
fyrirtækisins, og viðfangsefnið var
ísland. Hópurinn sem hreppti
51. TBL. VIKAN 15