Vikan - 22.12.1977, Blaðsíða 48

síðbuxum, stuttum loðjakka og
innilegt bros lék um varir hennar.
Hún fagnaði okkur af heilum hug.
— Góðan daginn, sagði ég og
heildaði svo Bóthildi litlu systur.
— Ég hafði ekki hugmynd um að
Sigurður œtti litla systur, sagði ég.
. — Og við höfðum ekki hugmynd
um að Sigurður œtti vinkonu, sagði
móður hans og hló.
Og hverju átti ég að svara þessu?
Að það væri nú varla von, og alls
ekki í frásögur færandi, að hún væri
ekki tilvonandi tengdamóður mín,
að ég væri bara með í förinni til að
auðvelda Sigurði heimkomuna. Ég
var ástfangin í Sigurði — en það
þurfti tvo til að ganga í hjónaband
og slíkt var ekki til umræðu.
Ég iðraðist þess ekki að hafa farið
með. Aðfangadagskvöldið var af-
skaplega notalegt. Móðir Sigurðar
átti stóran búgarð, sem hún leigði
út, en bjó sjálf í aðalbyggingunni.
Þetta voru gamaldags jól, sem
sjaldgæft er að upplifa á vorum
dögum, og ég naut þess að vera með
þeim. Allt gekk miklu betur, en
nokkum hafði órað fyrir. Tore
Numland var stór og myndarlegur
maður, skemmtilegur og hress
náungi. Hann lét sem ekkert væri
frá fyrstu stundu, kom bara út á
hlað og rétti Sigurði höndina og
sagði: — En gaman að sjá þig,
Sigurður! Og Sigurður svaraði: —
Mér fannst vera tími til kominn að
láta sjá framan í mig. Mér fannst að
vísu að Sigurður hefði getað verið
glaðlegri, en hann bætti það upp
þegar við komum inn i húsið. Það
var nýuppgert, en greinilegt var
að það var gert með virðingu fyrir
því gamia. Það var allt mjög
smekklega gert. Og Sigurður sagði:
— Það eru naumast finheitin! Og
móður hans sagði stolt: — Tore
hefur annast þetta allt saman einn.
Tore horfði á hana og ég hugsaði
sem svo, að ef augu gætu faðmað og
kysst, þá gerði hann það nú með
tilliti sínu. Þetta ástúðlega augna-
tillit snerti mig djúpt. Hugsa sér ef
ég fengi að upplifa slika ást
einhvemtima....
En Siguðri gekk ekki vel að ná
jafnvægi. Hann var spenntur og
ekki líkur sjálfum sér. Það var ekki
fyrr en við settumst framan við
arininn og sötmðum toddí og
spiluðum Monopol, að hann gat
slakað á og verið eðlilegur.
— Hve lengi hafið þið Sigurður
þekkst? spurði móður hans á eftir,
þegar við stóðum fram í eldhúsi og
tókum til nasl með kvöldkaffinu.
— O, sagði ég — það em tvö ár
síðan við kynntumst, en hann var í
burtu i eitt ár og svo....
Kaffið sauð í þessu og ég fór að
bera inn bollana og meðlætið. Mér
varð hugsað til þess hve ég hafði
verið ástfangin í Sigurði frá fyrstu
stundu — ástfangin í þessum stóra,
pinulítið klaufska læknanema, sem
sagði svo margt kyndugt og var svo
mannlegur einmitt vegna þess að
hann hafði svo marga galla.
Ég fór aftur fram í eldhúsið til að
sækja safann handa Bóthildi litlu.
Móður Sigurðar leit til mín og sagði
eftirlitla stund: — Sigurður er alltaf
lengi að vakna og sjá hlutina í réttu
ljósi. Nú gat það vel verið, að hún
ætti við það, að Sigurður hefði verið
lengi að sætta sig við hjónaband
þeirra Tore, en ég hafði það ákveðið
á tilfinningunni að hún meinti
eitthvað annað og mér varð hlýtt
innanbrjósts.
Róm var ekki byggð á einum degi
og ég held ekki að Sigurði og Tore
hafi tekist að sætta sig hvor við
annan þessa fáu daga, en ég var
sannfærð um að gmndvöllurinn var
lagður — og ég hafði lagt mitt af
mörkum. Það er ekki auðvelt að
hefja fölskyldurifrildi þegar ókunn-
ur gestur er i húsinu og þess vegna
gekk allt snurðulaust og það var
hamingjusöm, lítil fjölskylda, sem
stóð og veifaði til okkar í
kveðjuskyni á stöðinni á annan dag
jóla.
Á gamlársdag ætlaði systir mín
að hafa boð í nýju íbúðinni. Mamma
og pabbi vom boðin, margir vinir
þeirra... og svo ég að sjálfsögðu. —
Taktu einhvern herra með þér,
sagði Unnur. Hún sagði þetta eins
og ekkert væri sjálfsagðara, sjálf
hafði hún aldrei þurft að vera í
vandræðum með fylgdarsveina. Ég
óskaði þess að hún hefði ekki sagt
þetta, mig langaði ekkert til að
segja að ég hefði engan til að bjóða
með — nema kannski að ég gæti
talað við Sigurð! En ég sagði bara:
— Já, ég kem og tek einhvem með
mér.
Sennilega hefði ég ekki hert mig
upp í að spyrja hann, ef ég hefði
ekki af tilviljun rekist á hann í
anddyri sjúkrahússins á gamlárs-
dag. Ég lét sem ég sæi ekki hve
þreytulegur hann var og sagði
hratt: Ég á inni hj á þér fy rir greiðann
sem ég gerði þér um jólin. Komdu
með mér til systur minnar í kvöld —
ég hefi engan annan.
Sigurður greip andann á lofti og
var greinilega á báðum áttum. En
svo brosti hann breitt og sagði: —
allt i lagi, en ég er ekki búinn fyrr en
hálftíu.
íbúðin þeirra Unnar og Páls var í
nýbyggðri biokk og allt var nýtísku-
legt og fallega búið húsgögnum.
Það var alltof margt fólk í stofunni,
þegar við komum. Sigurður stóð
með kokteilglasið í hendinni og leit
þreytulega út. Ég benti honum að
koma með mér fram í eldhús og
skákaði honum í stól sem stóð úti í
horni í borðkróknum. Þama var
mamma, hún hjálpaði til við
framreiðsluna og uppþvottinn.
Pabbi kom líka fram til okkar.
Sigurður sofnaði næstum um leið og
hann settist — sofnaði í gamla
ruggustólnum sem Unnur hafði náð
í á fornsölunni og sett í borðkrók-
inn. Pabbi sagði: — Hvers konar
framkoma er þetta — sofnar um
leið og hann kemur í veisluna? Ég
gef ekki fimm aura fyrir þennan
dreng!
— Það er nú ekkert nýtt, sagði
mamma — þú hefur allt á horaum
þér — í þínum augum er enginn
þess verður að eiga dætur þínar. Ég
gleymi nú ekki hvemig þú lést við
hann Pál í byrjun.
Ég vissi ekki, hvort ég var meira
undrandi yfir því, að pabbi liti á
Sigurð sem -tilvonandi eiginmann
minn eða að hann hefði sömu
tilfinningar gagnvart mér og Unni.
Ég hafði alltaf haldið að hann héldi
bara upp á Unni, sem var svo falleg,
kát og skemmtilg. Hann var líka
afbrýðisamur út í herrann minn,
pabbi gamli hafði sömu tilfinningar
til mín og Unnar!
Svo sagði mamma: — Uss, við
megum ekki tala hátt. Það gæti
einhver heyrt til okkar. En það var
varla ástæða til að óttast það, við
vomm út af fyrir okkur hér í
eldhúsinu. Sigurður svaf og inni
söng hitt fólkið, talaði og hló, og
pabbi sagði: — Það heyrir enginn til
okkar í þessum dæmalausa hávaða.
Já, það var greinilegt að Sigurður
svaf, og ég ætlaði að sannfæra
pabba um að hann væri besti maður
"undir sólinni — hvað svo sem
honum þætti um framkomu hans.
Og ég sagði honum að það væri
alger misskilningur, að halda að
Sigurður væri ekki nógu góður fyrir
mig. Og ég sagði honum, að ef ég
hefði minnstu von um Sigurð, þá
væri ég heimsins hamingjusamasta
kona. Það versta var að nú hugsaði
ég þetta ekki eins og venjulega, ég
sagði þetta upphátt. Og til að
kóróna allt saman, teygði Sigurður
allt í einu úr sér, geispaði og sagði:
— Ef ég hefði nokkra minnstu von
um þig, Kari, þá veit ég hvað ég
myndi gera... út undan mér sá ég að
mamma og pabbi læddust út. Ég
horfði djúpt í fallegu, broshýni
augun hans. Og á þessari stundu
vissi ég, að það var hægt að faðma
og kyssa með augunum....
Nú kom Unnur raulandi inn í
eldhúsið og sagði: — Hei! Sigurður
bara vaknaður!
— Já, sagði ég — móðir hans
hafði rétt fyrir sér, þegar hún sagði
að hann myndi vakna einn góðan
veðurdag.
Unnur horfði spyrjandi á mig.
Hún vissi ekki um hvað ég talaði.
En ég brosti bara og blikkaði til
hennar auga. Nú skildi hún mig
fullkomlega, hún var sjálf ástfang-
in.
Þegar Unnur fór út stóðum við
kyrr í sömu sporum litla stund og
horfðumst í augu. En loksins taldi
Sigurður að augun hefðu sagt nóg,
og að nú væri sannarlega kominn
timi til að faðam og kyssa hvort
annað. Ég hafði verið ástfangin í
þessum manni i meira en tvö ár og
loksins fékk ég að hvísla: ,,Ég elska
þig.” Við stóðum og þrýstum okkar
þétt hvort að öðru og meðan
kirkjuklukkurnar hringdu inn nýja
árið hvísluðum við ástarorðum
I hvort að öðru.... *
— Er ég heima?
48 VIKAN 51. TBL.