Vikan - 22.12.1977, Blaðsíða 10

PÓSTUKBM
NÝI SKÓLINN ERFIÐUR
Kæri Póstur!
Mér sýnast reyndar þetta eink-
um vera unglingar, sem skrifa þér
með vandamál, einsog: Ég er
skotin í x, og hvað á ég að gera til
að ná í hann? Eða: Mig langar til
að verða hjúkrunarkona, hvað
tekur námið mörg ár, o. s. frv. Af
einhverri þrjósku les ég alltaf
Póstinn og hef löngum dáðst að
þolinmæði þinni að svara svona
spurningum. Það er reyndar alveg
furðulegt, að krakkar skuli ekki
láta sér detta í hug að leita svara
hjá réttum aðilum, t.d. varðandi
skóla.
En nú er svo komið, að ég á við
vandamál að stríða, sem mig
langar að sjá, hvort þú kannt lausn
á. Ég er fullorðin húsmóðir og
móöur tveggja barna, gift ágætis
manni, sem reyndar er kannski
bundnari starfi sínu en mér. En
það er nú önnur saga. Við
bjuggum úti á landi, þar sem
okkur leið ákaflega vel að mínu
mati, og krakkarnir voru ánægðir I
skóla þar. En svo bauðst manni
mínum betra starf í Reykjavík, eða
stöðuhækkun og meiri laun, og
þótt ég og börnin værum ekkert
spennt fyrir, varð það úr,
að við fluttum. Það gekk ágæt-
lega, við fengum góða, nýlega
íbúð, og strákurinn er nú hinn
ánægðasti, kominn á kaf í
eitthvert íþróttastúss og kann vel
við sig í sínum skóla. Og
eiginmaðurinn svo ánægður í nýja
starfinu, að hann sést varla heima
hjá sér.
Af sjálfri mér hef ég litlar
áhyggjur, ég er því vönust að
sætta mig við orðinn hlut, og ef
mínir nánustu eru ánægðir með
tilveruna, reyni ég að vera það
einnig. En það er dóttir mín, sem
veldur mér þungum áhyggjum,
svo þungum, að ég veit ekki mitt
rjúkandi ráð. Það er skólinn, sem
gerir. í gamla skólanum sínum
gekk henni vel, og þar átti hún
góða vini, að vísu ekki marga, því
hún er hlédræg, svo byrjar hún í
nýjum skóla hér, og það leið ekki
á löngu, áður en ég sá, að ekkert
var eins og það átti að vera. Hún
lenti í erfiðum bekk, þar sem ekki
er til siðs að læra lexíurnar sínar,
krakkarnir reyna að komast sem
léttast frá öllu námi, skrifast
stöðugt á í tímum og atast (
kennurunum. Dóttir mín hélt
sínum fyrri venjum, lærði vel
heima, stílarnir hennar voru lesnir
upp, og kennararnir hrósuðu
henni. Það leið þá náttúrlega ekki
á löngu, áður en bekkjarfélagarnir
fóru að ráðast á hana, kalla hana
kúrista, gleraugnaslöngu (hún er
með gleraugu) og fleiri nöfnum,
og henni varð varla vært, því hún
getur aldrei svarað fyrir sig. Þá
kom til skjalanna stelpa, sem
hefur munninn fyrir neðan nefið,
hún er með þeim skárri í bekknum
við námið og hefur kjark til að
svara, þegar ráðist er á hana eða
dóttur mína. Þá tók við gott
tímabil, en það stóð því miður
stutt. Eitthvað kom upp á milli
þeirra, sem ég veit ekki hvað var,
og nú hangir dóttir mín heima milli
skólatíma, hlustar á plötur og er
steinhætt að læra, en þorir heldur
ekki að leita sér félagsskapar.
Ég get ekki á heilli mér tekið út
af þessu. Mér datt í hug að leita til
sálfræðings, en ég hef einhvern
ímugust á svoleiðis persónum og
er nærri viss um, að hann mundi
bara flækja málið og sennilega
koma einhverri fjandans vitleysu
inn hjá stelpunni. Mér datt líka (
hug að tala við kennarana og
BRUNABÓTAFÉLAG ÍSLANDS
JÓLIN OG LJÓSIÐ
Kertaljósin eru fögur, en þau
geta einnig verið hœttuleg. —
Foreldrar, leiðbeinið börnum yð-
ar um meðferð ó óbirgðu Ijóii.
(^leöileg jól
ÖB 0
t 11 0
I
10 VIKAN 51. TBL.