Vikan - 05.01.1978, Síða 19

Þetta
er
sonur
þinn
Ebba hafði ekki fyrr
hugsað út í, að það þyrfti
að skíra drenginn.
Hann yrði skráður í kirkjubókina
sem sonurhennar og Lúkasar.
Svikin héldu áfram. Nei,
nei, þetta varð aðtaka enda.
Menntun, atvinna. Sjálfstætt líf.
Þetta voru framandi orð. Hún hafði
lært að annast stórt heimili, hún
var dugleg í öllu, er laut að
heimilishaldi. Það var það, sem
konur kunnu. Þar fyrir utan vissi
hún næsta lítið. Hún hafði verið
iðin í skólanum hjá prestinum, hún
hafði lært þar það, sem hún kunni.
Hún hafði lært að leika á píanó hjá
föður Júlíu, en hafði ekki náð lengra
en flestar hinna stúlknanna. Júlia
hafði verið þeim fremri á því sviði.
Júlía var alltaf sérstök, örugg og
frjálsleg í framgöngu, hún var fædd
þannig. Hún hafði hæfileika. Hún
hafði músíkina í blóðinu og töfrandi
söngrödd.
Já, hugsaði Ebba og beit fast í
vörina. Hún hefur sina hæfileika,
hún kann sitt fag. En þá hæfileika,
sem ég hef, eru þeir þá einskis virði?
Má ekki meta þá til jafns? Slíkir
hæfileikar koma ekki að gagni, ef
maður þarf að vinna fyrir sér.
Hún var heit og ör af reiði. En
hún var hrædd, mjög hrædd. Hún
hafði skilið alltof vel, hvað Júlía gaf
í skyn. Júlía var sú kvengerð, sem
Lúkas umgekkst fyrrum. Ebba frá
Mattisgarði var ekki af þeirri gerð.
Tilhugsunin vakti með henni óhug.
Ef hún neyddist til að sjá fyrir sér
sjálf? Verða sér úti um menntun og
útvega sér vinnu. Auðvitað tækist
henni það, eins og svo mörgum
öðrum. Hún gæti krafist síns hlutar
úr búi Mats Mattisonar. Hún yrði
betur sett en margur annar með
þann höfuðstól.
En Lúkas, og drengurinn.
Amalía.... hún var háð þeim.
Ebba laut höfði að lokuðum
glugganum, en sólin var tekin að
verma rúðuna, og glerið kældi ekki
ennið. Það hamraði við gagnaugun,
og hún hafði þrautir í augunum.
Húnv ar ekki alveg búin að jafna sig
eftir barnsburðinn ennþá. Það voru
bara tveir mánuðir liðnir frá
fæðingu drengsins.
Hún stóð stíf og grafkyrr. Hún
hugsaði um son Júlíu, eins og sinn
eigin. En allt í einu kom minningin
um hitt barnið yfir hana, hennar
eigið barn. Hún hafði gleymt
honum. Hún hafði brugðist þar
líka. Hún gat ekki ásakað neinn
annan, sökin var hennar, og hún
varð sjálf að gjalda mistakanna.
Skyndilega kom hún auga á
gulan kjól Júlíu, hún sat og rólaði
fram og aftur. Hún leit út fyrir að
vera áhyggjulaus ogglöð. Hún, sem
hafði nýverið talað um fjárhags-
erfiðleika og vandkvæði á •fram-
haldandi námi.
Hugmyndinni laust skyndilega
niður i huga Ebbu, hún greip
andann á lofti. Var það lausn?
Hún stóð kyrr og starði framfyrir
sig eins og hún hafði áður gert, en
nú sá hún ekki gróskumikinn
gróðurinn og konuna i hengisóf-
anum. Hún hugsaði um peninga.
Arfinn eftir föður sinn, auðæfin,
sem áttu að skiptast milli barnanna
á Mattisgarði. Arfinn, sem hún
hafði ætlað að hafna. En ef hún með
þeim gæti keypt sér sálarró og frið,
fyrir Lúkas líka, drenginn og
Amaliu....
Ef Lúkas felldi hug til Júlíu, ef
Júlía kæmi i hennar stað hér á
Steinum, myndi það ekki bitna á
Ebbu einni. Það myndi bitna á
þeim, sem var saklausastur allra.
Júlía þoldi Amalíu ekki. Hún var
hrædd við sjúkt fólk, var fráhrind-
andi við það. Hún var vandræðaleg
yfir þörf Amalíu fyrir ást og
umhyggju. Hún var ekki einu sinni
Framhaldssaga
eftir
Elsi Rydsjö
6. HLUTI
blíðleg við sitt eigið barn. Átti hún
til bliðu og hlýju?
Ebba hristi höfuðið i uppgjöf.
Hún vissi það ekki. En ef það var
ekki vegna barnsins, ef það væri
vegna peninganna? Ef það voru
þeir, sem hún hafði í huga, þá horfði
málið ef til vill öðru vísi við. Hún
var hér kannski, vegna þess að
foreldrar hennar gátu ekki hjálpað
henni lengur, hún var hér til að fela
sig fyrir ótryggri framtíð?
— Ég verð að spyrja hana! sagði
hún upphátt við sjálfa sig. Hún
flýtti sér út á veröndina og gekk létt
í spori niður í garðinn.
JÚLÍA hlustaði. Hún sat ennþá
og rólaði sér fram og aftur, óþolandi
róleg. Ebba vissi, að hún varð að
taka á öllu, sem hún ætti, til að
halda stillingunni. Júlía gaf sér
góðan tíma, lét hana bíða eftir
svari.
— Skil ég þig rétt? spurði hún að
lokum. — Þú vilt kosta nám mitt
við tónlistarskólann? Alveg þangað
til ég hefi lokið prófi. Það getur
tekið mörg ár.
Ebba kinkaði kolli. Hún kom
ekki upp nokkru orði.
— En með vissum skilyrðum get
ég imyndað mér, svaraði Júlia eftir
nokkra stund. — Að hverfa héðan
og halda mér saman, að koma ekki
upp um þig. Að leyfa öllu að vera
eins og þú og Jóhanna gamla
hugsuðuð ykkur í upphafi. Hef ég
ekki rétt fyrir mér?
Ebba kinkaði aftur kolli, kinn-
arnar brunnu af roðanum sem
leitaði fram i andlitið.
— Þú hlýtur að elska hann mjög
heitt, sagði Júlia með stuttum,
hæðnislegum hlátri. — Því að ég
held, að þú gerir þetta ekki einungis
til að bjarga sjálfri þér.
Hún yppti öxlum, og drættirnir
kringum munnvikun voru hæðnis-
legir. Hún ýtti sófanum á meiri
ferð. Ebba beið, hún vildi ekki
ganga á eftir henni. Júlía varð að
taka ákvörðun.
— Ég vil ekki taka ákvörðun
núna, sagði Júlía að lokum. — Ég
þarf umhugsunarfrest. Ég vil líka
1. TBL. VIKAN 19